mijn hart gelooft
mijn mond belijdt
dat Jezus leeft
en leeft in mij
ik hou mij vast aan Hem
met alles wat ik ben
mijn hoop is in Zijn Naam alleen!
(Opwekking 801 – Het leven in mij)
Geschreven door: Anne-Marije Schouten
Een paar maanden geleden werd mij gevraagd een column te schrijven die zo mogelijk een link had naar Goede Vrijdag en Pasen. Tja. Wat ga je dan schrijven, waar heb je het over? Stuk getuigenis delen? Koppeling maken naar het werk in de rafelrandjes van de samenleving? Woorden proberen te geven aan een niet te omvatten gebeurtenis in de geschiedenis? Hoe dan ook, ik heb ervoor gekozen dicht bij mijzelf te blijven, in de eerlijkheid dat ik mij besef dat deze column vanuit eigen ervaring is geschreven.
Ik zou mijzelf denk ik meer omschrijven al een Paasmorgen-christen dan een Goede Vrijdag-christen. Gedurende mijn tienerjaren snapte ik niet dat Goede Vrijdag vaak groter wordt gemaakt dan Pasen. Want Pasen is het feest van de opstanding van Jezus! De dag dat Goede Vrijdag zin kreeg. Want als Jezus niet was opgestaan, had Zijn sterven geen zin gehad. En hij ís opgestaan! Prijs God! Echter weet ik ook dat er geen opstanding kan zijn zonder het bestaan van een graf en de dood van Jezus.
Ik denk zelf ook dat ik iemand ben die Goede Vrijdag ziet als een feit in het verleden. Ik hoef daar niet weer naar terug, naar vóór dat moment. Want ik ben door Jezus vrijgemaakt van de zonde en leef in de vergeving van de Vader. Omdat Jezus leeft. Dat maakt mij geen heilige – ik ben nog steeds mens! – maar het maakt wel dat ik een uit dankbaarheid levende christen ben. Het draait niet om mij in mijn leven met God, mijn redding, mijn geloof. Leven met Jezus staat centraal. En dat hoeft niet altijd expliciet, maar ik denk dat geloven ook in het onderbewuste mag bestaan.
De afgelopen jaren ben ik meer tot het inzicht gekomen dat ik het niet altijd over Jezus of geloof moet hebben of daarmee bezig moet zijn. Met de nadruk op ‘moeten’ – dan krijgt het al snel raakvlakken met religie. Want ik weet dat de Heilige Geest werkt in mij. Hij legde het vuur in mijn hart voor de criminelen, daklozen, psychopaten, mensen die worden uitgekotst of nog erger: genegeerd. Want wanneer je niet meer binnen de geldende norm past, word je algauw genegeerd. Alsof je niet meer bestaat. En dat vuur is voor mij een zekerheid.
Zo raakte ik in gesprek met een meneer die een actieve alcoholverslaving heeft. Hij huilde. Hij kan de verslaving al jaren niet doorbreken en wil zo graag een normaal leven. Een leven waarin niet al zijn geld opgaat aan drank. Een leven waarin hij zijn kinderen weer kan zien. Drie keer heeft hij een detoxbehandeling gehad in een kliniek en hij heeft laten zien dat hij deze behandelingen goed door kan komen. Maar wanneer hij weer thuis is, alleen en vooral wanneer het verdriet als een golf over hem heen komt, is het biertje zo gepakt. En een tweede, en een derde. Hij wordt aan banden gehouden door de verslaving.
Begin ik dan meteen over Jezus? Zeker niet. Op dat moment ben ik mens en in mijn verpleegkundige rol. Ik luister naar hem. Veroordeel niet, want dan zijn we hem kwijt. Ga er al helemaal niet boven staan. En ik neem de tijd hiervoor. Het mooie is dat ik geen oplossing hoef aan te dragen. Ik hoef het allemaal niet te weten. Beginnen over Jezus? Niet per se wenselijk, horend aan het taalgebruik en het zien van de verschillende halflege blikjes bier op tafel. Daarnaast merkte ik op dat moment niet de behoefte om te delen wie Jezus is. Vandaag was gericht op onderlinge relatie. Misschien de volgende keer.
Toen ik de deur uitstapte bedankte meneer mij. Zijn adem rook naar alcohol. Hij vertelde mij dat hij het waardeerde dat we altijd voor hem klaarstaan zonder adviezen en ‘beter weten’. Dat we er zijn. Dat luchtte hem al voor de helft op en gaf hem hoop. En dat is het allermooiste wat ik dan kan horen. Als God werkt, werkt Hij. Dat is niet afhankelijk van mijn goedbedoelde initiatieven, maar ontstaat vanuit het hart en in de verbinding met de ander.
Want hoe vaak weet ik het niet beter dan de ander? Misschien herken je het wel.
In februari heb ik een tatoeage laten zetten. Ik hoor je denken. Huh? Een tattoo? Maar het is een hele bijzondere voor mij; ééntje met een verhaal. Op mijn whatsappstatus en Instagram heb ik een korte toelichting gezet hierover, omdat ik vanuit een hoek kom waar stigma’s over tattoos bestaan en ik vanaf het begin eenduidig wilde zijn. Ik hoopte een open cultuur te creëren waarin we het met elkaar oneens mogen zijn, zonder respectloos te worden. Hier kreeg ik een heel aantal mooie reacties op en er zijn gesprekken ontstaan. Maar ik kreeg een aantal negatieve en verwijtende reacties (zoals ik zeker had verwacht), maar veelal wordt het genegeerd of worden berichten na plaatsen weer verwijderd. Zonder dat ik de inhoud heb gezien.
Ik zou liegen als ik zeg dat het me niks doet. Want het is niet mijn bedoeling mensen pijn te doen met mijn acties. Echter zullen er altijd mensen zijn die iets van je acties vinden, of er juist iets van vinden als je niks doet. Ook zijn er die een theologische verklaring willen, liefst ondersteund met een aantal teksten en daarbij behorende uitleg. Ik kan je vertellen, die ga ik niet geven. Dit was een roeping in mij, een verlangen om op deze manier via een kruisje en het woord ‘agape’ het Evangelie te delen. Dit is mijn manier om een gesprek op gang te brengen over het grootste offer ooit en de onvoorwaardelijke Liefde daaraan verbonden.
En een toevalligheid: wanneer ik aan het kruisje op mijn pols zit, voel ik mijn hartslag. Elke hartslag is genade, is een mogelijkheid om iets van het leven te maken. Want als je gelooft, moet dat nog steeds. Ik zie het meer als een samenhang tussen ziel (geloof), geest en lichaam. Die laatste twee krijg ik erbij, of ik het nou wil of niet. Daarom leef ik op een bepaalde manier, sport ik, maar besteed ik ook aandacht aan trauma’s en ongezonde patronen in de praktijk. Reflecteer ik, maar ben ik ook op een gezonde manier trots op wat ik bereik.
Daarin is het niet belangrijk wat mensen ervan vinden. Want nogmaals, mensen vinden altijd overal wat van. Gekleurd door hun referentiekader, beïnvloedt door cultuur en (al dan niet christelijke) achtergrond. Gevormd door allerlei levensgebeurtenissen, mensen en literatuur. Respect daarin blijft mijns inziens het voornaamste. Respect voor elkaar en levend vanuit verbinding. Want tenslotte zijn we allemaal maar mensen die er wat van proberen te maken. Laten we daarin toegankelijk naar elkaar zijn, wanneer de visies als dag en nacht van elkaar verschillen. Probeer deze situaties niet te vermijden en ‘bij je eigen clubje’ te blijven. Ja, het is veilig en vertrouwd.
Zeker mensen met andere visies en levensgewoonten zijn een verrijking zijn op je leven, omdat het je scherper maakt. Niet eens toleranter of aaibaarder, maar scherper op je eigen referentiekader en de zwakheden daarbinnen. Het relativeert je beeld op mens zijn en zet je aan het denken. Er is meer dan wat jij ziet, hoort, leest, voelt en denkt. Het maakt je daarin niet meer of minder dan de ander, net zoals andersom dat niet het geval is.
Soms betrap ik mijzelf erop dat wanneer ik met een ander in gesprek ben, denk te weten wat God van iets vindt. Terwijl, als ik eerlijk ben, dat helemaal niet zeker weet. En ik ben niet in de positie om op Gods troon te zitten en een ander te veroordelen, alsof ik God zou zijn! Uiteindelijk ben ik enkel en alleen verantwoording aan God schuldig, net zoals een ander dat is voor de keuzes die deze persoon maakt.
Vanuit ervaring kan ik vertellen dat dat lucht geeft. De geest van religie loslaten en Gods Geest meer de ruimte geven om te werken. En dan komt Pasen opeens heel dichtbij. Jezus stierf, zodat wij voor altijd bij God kunnen zijn. Hoe bijzonder is dat! Hij is opgestaan, halleluja!
How great the chasm (kloof) that lay between us
How high the mountain I could not climb
In desperation, I turned to heaven
And spoke Your Name into the night
Then through the darkness
Your loving kindness
Tore through the shadows of my soul
The work is finished, the end is written
Jesus Christ, my living hope
Who could imagine so great a mercy?
What heart could fathom such boundless grace?
The God of ages stepped down from glory
To wear my sin and bear my shame
The cross has spoken, I am forgiven
The King of kings calls me His own
Beautiful Savior, I’m Yours forever
Jesus Christ, my living hope
Then came the morning that sealed the promise
Your buried body began to breathe
Out of the silence, the roaring lion
Declared the grave has no claim on me
Hallelujah, praise The One Who set me free
Hallelujah, death has lost its grip on me
You have broken every chain
There’s salvation in Your Name (Immanuël, God met ons!)
Jesus Christ, my living hope
(Phil Wickham – Living Hope)
Recente reacties