Vandaag schrijft Gerdiene Verschoor over haar recent uitgegeven boek ‘Fien doet ook mee’. Een leuk en leerzaam boek voor (bijna)kleuters. Waar het boek over gaat? Daar kom je deze blog zeker achter! Aan de hand van korte fragmenten vertelt Gerdiene over de inhoud van het boek.
Samengesteld door Antonet
Met Fien beleef je altijd wel wat. ‘Je kunt er wel een boek over schrijven…’, vond mijn collega op school. En dat hebben we gedaan. Na een poosje brainstormen is er gekozen voor een voorleesboek aan (bijna) kleuters. Hierbij hebben we niet alleen gebruik gemaakt van onze eigen ervaring maar ook bijvoorbeeld de ervaring van ouders. Fien heet in werkelijkheid anders en is inmiddels geen kleuter meer maar een schoolkind in groep 3.
Het boek is inmiddels te koop en laten we dus alvast wat kennismaken met de inhoud.
Job kijkt nog eens naar Fien. Mmm, hij weet het niet zo goed. Hij ziet misschien wel ‘iets’, maar toch ook weer niet. Voor hem is Fien gewoon Fien. ‘Precies’, lacht tante Hanna. ‘Fien is Fien. En ze leert het vanzelf. Als ze nog wat groter is.’
Job kent Fien veel te goed. Hij ziet misschien wel ‘iets’ maar toch ook weer niet. Want voor hem is Fien gewoon Fien. Herkenbaar? Wanneer we iemand beter leren kennen, zien we niet eerst de ‘beperking’ maar zien we eerst de ander. Er wordt zo ontzettend veel van haar gehouden…!
Zeg dus niet, als je samen met je kleuter door de winkelstraat loopt: ‘Kijk, daar loopt ook iemand met het syndroom van Down. Die ziet er een beetje hetzelfde uit als …. Zie je dat?’ Een kleuter kijkt zo niet. Laten wij het ook niet doen. Fien is immers ‘gewoon Fien’.
Als onderwijsassistent op een basisschool mag ik Fien begeleiden en haar nieuwe dingen leren. Hoeveel ik haar ook probeer te leren; ze ontwikkelt vooral zelf. In haar eigen tempo! Wat leer ik elke dag ook veel van haar en van alle andere kinderen die zo leuk met haar omgaan! Met elkaar maken we veel mooie en grappige momenten mee…
Job hoort opeens een plons. ‘O-oh o!’ roept hij verschrikt. Hij slaat zijn hand voor zijn mond. De bril van Fien! De bril ligt in het water…
Tja, die bril. Soms staat de bril op haar neus, soms ligt hij onder haar stoel. Dan hebben we nog geluk. Maar we vinden hem eigenlijk overal. In een tafellade, in de huishoek of buiten in de zandbak. Toch heeft Fien haar bril echt nodig. Dus zo trouw als zij hem afgooit, zo trouw zetten wij haar bril weer op.
‘Mmm’, zegt Fien! Ze steekt haar vinger in de slagroom. Dan likt ze haar vinger af. ‘Lekker!’ zegt ze blij. Job kijkt een beetje sip. Daar gaat zijn slagroom…
Denken is doen bij Fien. Dat zien we in heel veel dingen terug. Zo kan ze opeens spontaan om je nek hangen voor een dikke knuffel. Maar het kan net zo goed zijn dat jij je koekje zorgvuldig op de tafel hebt neergelegd, Fien langsloopt, en je koekje verdwijnt. Nee, dat mag niet. Maar het gebeurt, want Fien is onze kleuterpeuter! En tja, het is ook allemaal zó lekker…!
Fien speelt al een poos met de klei. Dan legt ze de klei opeens neer. Fien loopt naar de deur. En dan staat ze op de gang. Ze geeft een harde duw tegen de deur. Beng, die zit dicht!
Dat is wel een dingetje. Fien loopt weg. Niet zomaar een keer, maar telkens weer. Soms rent ze opeens heel hard weg. Maar het kan ook gebeuren dat ze heel stilletjes vertrekt. Nee, ze kijkt echt niet of de juf het misschien ziet. Ze is gewoon benieuwd wat er allemaal nog meer te beleven valt. Ze is op onderzoek uit, want er is nog zoveel moois te ontdekken… Geef haar eens ongelijk. Maar eerlijk is eerlijk. Zorgen voor Fien is ook een grote verantwoordelijkheid…
‘Maar… past een kind als Fien eigenlijk wel op een ‘gewone’ basisschool?’ Dat is een vraag die veel mensen hebben. Een redelijke vraag, vind ik. Een heel begrijpelijke en zinsvolle vraag, die ook steeds weer terugkeert. Waar het Fien betreft; zij past bij ons in het regulier onderwijs. En waarom? Niet omdat wij dat vinden… maar omdat we dat zien! Ze is gelukkig op school, maakt vrienden, komt tot leren en… we kunnen het aan. En dat geldt ook zeker haar klasgenoten. Want deze kinderen leren al heel jong iets moois in hun leven: ‘Fien hoort gewoon bij ons!’ Heel eerlijk zeg ik erbij: ‘vandaag kunnen we het aan’. Maar in de toekomst kijken, kunnen we geen van allen. Laat dat dus maar rusten.
Toch zijn er niet voor niets speciale scholen, zeg je misschien. Je hebt helemaal gelijk! Wat een groot goed is dat! Kijk dus naar het kind. En kies voor haar of zijn welbevinden! Blijf dit doen want het kan nodig zijn om later toch een andere keuze te maken. Doe het biddend, in afhankelijkheid en sta er open in. Dan bestaat er geen goed of fout. Het is echt een persoonlijke keuze! Zoals we in een eerdere lezenswaardige blog van Antonet over haar Anne kunnen lezen; wat fijn dat er een keuze is!
De ouders van Fien vonden de integratie met de kinderen in het dorp een belangrijk punt. Daarnaast vonden ze het fijn dat ze de mogelijkheid hadden om langzaam op te bouwen qua uren. Als het gaat om het onderwijs, speelt de rijke taalomgeving een rol. Bovendien kopieert Fien veel door goed te kijken. Anderzijds moeten we het onderwijsaanbod vaak aanpassen aan de mogelijkheden van Fien en past zij niet altijd bij het onderwijsaanbod in de klas. Hierbij opgemerkt dat dit ook geldt voor sommige andere kinderen op onze school. Het komt dus bij momenten voor dat we haar buiten de klas dingen leren, al blijft de focus liggen op onderwijs in de klas. Dat is soms zoeken naar mogelijkheden. Maar met enige creativiteit lukt dit in veel gevallen. En dat is mooi! Anders schieten we immers ons doel weer voorbij…
Terug naar Fien
Fien zegt de mensen gedag. ‘Halloooo!’ roept ze steeds. Een mevrouw kijkt op. ‘Dag meisje!’ zegt ze dan. De mevrouw heeft een boek vast. Ze is aan het lezen. Fien klimt op een stoel. Nu zit ze naast de mevrouw. ‘Mooi!’ zegt Fien. De mevrouw glimlacht. Fien legt haar hoofd neer. Tegen de arm van de mevrouw. Zo kan ze in het boek kijken.
Moeite met contact leggen? Is ook best wel moeilijk soms. Zeker als de meeste mensen niet eens opkijken als jij binnenstapt. ‘Fien’ doorbreekt het! En wat is ze welkom! Want… Fien is Fien, open en spontaan. En ze doet gewoon mee! Zo ook op het Kerstfeest, waar dit boekje mee eindigt:
Fien staat tussen Bram en Lieke in. Ze doet ook mee! Veel woorden van het lied kent ze. Soms wiegt ze met haar armen. Alsof ze een kindje vasthoudt. En soms wijst Fien omhoog. Het gaat dan over de Heere. Wat is dat mooi!
In de tijd waarin we met elkaar staan is het onze wens om uit te blijven dragen dat ook kinderen met het Downsyndroom er mogen zijn. Niet omdat het leven met hen geen moeilijke en soms verdrietige kanten kent. Als er bijvoorbeeld een deur dicht gaat waar je zo graag wilde dat die openging. Of als je pijnlijk geconfronteerd wordt met het feit dat dit kind zich anders ontwikkelt dan leeftijdsgenootjes en sommige dingen wellicht nooit zullen lukken. Ook niet omdat het een leven zonder zorgen is. Maar we kunnen de dingen niet naar onze hand zetten. We willen het soms wel. Wat komt er een rust wanneer we het over mogen geven in Gods hand.
‘Ik leg de namen, ook van deze kinderen, in Uw handen. Graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar schrift.’
Fien mag er zijn, vooral omdat de Heere haar wilde. Hij gaf Fien het leven. Wat houden we allemaal veel van haar. En daarom: Fien doet ook mee!
Benieuwd naar meer van Fien? Het boek is onder andere te bestellen bij Om Sions Wil. Ook is het te koop in verschillende boekhandels.
Recente reacties