Het lijkt zo makkelijk: luisteren. Maar heeft er weleens iemand echt naar je geluisterd? En heb je zelf weleens echt naar iemand geluisterd? Echt gehoord wat er tussen de regels door gezegd werd? Begrepen wat de ander nodig had? En er naar gehandeld?
Geschreven door: Eline
In gedachte loop je het schoolplein af. De juf moest je kleuter weer van je af trekken: hij wilde niet en huilde tranen met tuiten. Je weet dat hij naar school moet, maar je moederhart huilt. Een andere moeder die je tegenkomt bij de ingang van het hek, vraagt wat er aan de hand is. Je vertelt dat hij het niet zo naar z’n zin heeft op school en dat het elke morgen een strijd is om hem daar te krijgen. De andere moeder zegt: ‘Dat hebben ze allemaal weleens. Over een paar minuten is hij het weer vergeten en over een paar dagen is het wel over.’ Hoewel je weet dat ze het bemoedigend bedoelt, kun je helemaal niets met deze woorden. Je krijgt het gevoel dat ze je verdriet niet erkent, dat ze niet begrijpt dat het je moederhart is die het niet aan kan zien dat je kind zo’n verdriet heeft. Heeft ze wel echt naar je geluisterd? En hoe reageer je zelf als je zo’n verdrietige moeder ziet?
Je ploft naast je man op de bank. Hij slaat zijn arm om je heen en vraagt aan je hoe je dag was. Het was weer een drukke dag en je hebt je to-do-lijstje nog niet voor de helft afgewerkt. Als je dit met hem deelt, zegt hij: ‘Weet je wat jij moet doen? Je moet die lijstjes niet zo lang maken. Als je er nou eens de helft minder op zet, dan is de kans veel groter dat je zo’n lijstje aan het einde van de dag eens wel af hebt.’ Je humt wat en zegt maar niets meer. Het gaat je ten diepste helemaal niet om de niet afgewerkte to-do-lijstjes, maar meer om de vele taken die je op je bordje hebt. Je krijgt het gevoel dat hij dat niet ziet, dat hij niet merkt dat het je soms boven het hoofd groeit. Heeft hij wel echt naar je geluisterd? En hoe reageer je zelf op zijn verhalen over het werk?
De volgende morgen ga je bij je moeder langs voor een bakkie. Als ook hier de ellenlange lijstjes aan de orde komen, zegt je moeder: ‘Ik fiets zo meteen wel met je mee. Ik werk die strijk even weg, boen de badkamer en dweil het hele huis.’ Tja, het is fijn als ze het doet, maar daarom vertelde je het niet. Je zocht naar wat erkenning, naar dat zinnetje: ‘Meid, het valt ook niet altijd mee. Het is soms ook echt moeilijk.’ En tegelijk: hoe reageer je zelf als iemand z’n hart bij jou lucht?
Drie scenario’s, uit het leven gegrepen. Het laat wel zien dat echt luisteren nog niet zo makkelijk is. Dat we ons zo vaak niet gehoord voelen. Dat luisteren zoveel meer is dan alleen je oren open zetten. Jaren geleden kreeg ik het volgende gedicht onder ogen wat dit alles zo mooi verwoord:
‘Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen,
waarom ik iets niet zo moet voelen als ik voel,
dan neem jij mijn gevoelend niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren,
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken.
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
en probeer me te begrijpen.
En als je wilt praten,
wacht dan even en ik beloof je
dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.’
Leo Buscaglia
Ik geef mezelf de opdracht om deze week eens echt naar iemand te luisteren. Doe je mee?
Alle foto’s voor dit artikel komen van unsplash.com.
Recente reacties