Wat als het niet bij af en toe een wijntje blijft? Klazina weet er alles van: ‘In de eerste instantie zag ik mijn alcoholgebruik niet als een probleem. Het kon toch geen kwaad?’
Tot ze erachter kwam dat ze écht niet meer zonder kon. Een eerlijk levensverhaal over de worstelingen van een verslaving.
Maar ook een krachtig getuigenis: ‘Als je je hoop op Jezus stelt en Hem vraagt je de weg te wijzen, dan zal Hij dat doen.’
Geschreven door Suzanne
Serie – De Verandering #3
Klazina de Bakker | 45 jaar | getrouwd met jeugdliefde Bart-Jaap | moeder van vier kinderen in de leeftijd van 9 tot 21 jaar | woont in Sommelsdijk op het mooie eiland Goeree-Overflakkee | werkt met veel plezier op de redactie van een regionale krant voor twee dagen per week
Alcoholverslaving en een verzorgde vrouw met een gezin: geen alledaagse combinatie. Toch is het bij jou zover gekomen. Hoe ging dat?
Vanaf mijn twintigste dronk ik regelmatig een wijntje, maar zeker niet elke dag. Ik merkte toen al wel dat ik het effect van de alcohol prettig vond; het roesje zorgde ervoor dat ik me zekerder en meer ontspannen voelde. Tijdens mijn zwangerschappen en in de periodes dat ik borstvoeding gaf, ging er een knop om en kon ik de alcohol laten staan. Al keek ik er wel naar uit om daarna weer een glas wijn te kunnen drinken. In de jaren na de geboorte van onze jongste, in 2012, was ik veel thuis. Ik werkte niet meer buitenshuis en was vooral met het gezin bezig. Mijn man was druk met zijn eigen bedrijf en maakte lange dagen. In die periode begon ik steeds vaker wijn te drinken. Dat ging sluipenderwijs. In de eerste instantie zag ik mijn alcoholgebruik niet als een probleem. Het kon toch geen kwaad? Niemand had er last van en ik voelde me er beter door. Toch drong langzamerhand het besef door dat ik wel erg vaak naar de wijn greep. Niet alleen bij het eten of ’s avonds, gezellig op de bank, maar ook veel eerder op de dag. Ik was verslaafd, ook al wilde ik dat niet toegeven.
Wat maakte dat je steeds opnieuw een wijntje nam?
Als je alcohol drinkt, komen er gelukshormonen, zoals dopamine en serotonine vrij, waardoor je je fijn en ontspannen voelt. Maar hoe meer je lichaam gewend raakt aan de hoeveelheid alcohol die je drinkt, hoe meer je nodig hebt om hetzelfde effect te bereiken. Dat zorgde ervoor dat ik steeds vaker naar de wijn greep. Ik dronk vooral om prikkels te dempen en negatieve gevoelens even weg te kunnen drukken.
Wanneer kwam je erachter dat je echt niet meer zonder kon?
Ik heb mezelf lang voorgehouden dat ik niet verslaafd was en dat ik kon stoppen als ik wilde. Dat heb ik ook een aantal keren geprobeerd, al duurde dat meestal hooguit maar een paar dagen. Ik ging me zowel lichamelijk als mentaal steeds slechter voelen. Als ik bij school stond om de kinderen op te halen, keek ik naar al die andere moeders en voelde ik me heel eenzaam. Wat zouden ze ervan vinden als ze wisten dat ik die dag al een fles wijn had leeggedronken? Steeds vaker kwam de gedachte op dat ik een probleem had, dat ik zelf niet op kon lossen. Het was een neerwaartse spiraal. En niemand wist ervan. Zelfs mijn eigen man wist niet hoe erg het echt was. Ik bad om verandering, maar dat gebeurde niet en ik begreep niet waarom. Ik wilde het liefst dat de Heer mij in één keer van mijn verslaving af zou helpen. Dat zou het gemakkelijkste zijn, dan hoefde niemand ervan te weten. Maar Hij had een ander plan.
Vertel eens iets over de ommekeer in je leven: hoe kwam je van je verslaving af?
In februari 2017 zat ik in de kerk. De preek ging over David en Goliath, een overbekend verhaal. De voorganger stelde de vraag: “Wie is jouw Goliath?” Toen kon ik er niet meer omheen, want mijn Goliath was overduidelijk een grote fles wijn. Diezelfde dag nog heb ik eindelijk aan mijn man verteld wat er aan de hand was. Ik stopte acuut met drinken, wat achteraf niet zo handig was vanwege de ontwenningsverschijnselen. Het is veel beter om dat onder begeleiding en met behulp van medicatie te doen. Via de huisarts kreeg ik een intakegesprek bij een instelling voor verslavingszorg. Daar bleek dat ik vooral psychologische hulp nodig had. Die zocht ik wat dichter bij huis en ik kwam uiteindelijk bij een christelijke coach terecht. Helaas had deze mevrouw weinig kennis van verslavingen. Volgens haar kon ik nog best weleens een wijntje nemen als ik er echt behoefte aan had. Dat geloofde ik natuurlijk maar al te graag, met als gevolg dat ik enkele maanden later weer terug bij af was, of nog verder eigenlijk. Ik voelde me wanhopig en had het gevoel dat ik nooit van mijn verslaving af zou komen. Toen heb ik alles aan God gegeven: “Heer, ik weet het niet meer. Laat mij zien wat ik doen moet.” In de maanden die volgden, gebeurde er niets, tot in het najaar de regionale krant (waarvoor ik nu werk) op de mat viel. Het eerste dat ik zag, was het artikel op de voorpagina: er zou een AA-groep starten in mijn woonplaats. Het was alsof de bliksem insloeg. Dit was niet echt het antwoord waar ik op gehoopt had, want de AA was toch niets voor mij? Maar ik wist meteen dat dit de weg was die God mij wees. Zo ging ik op 1 november 2017 voor het eerst met knikkende knieën naar een AA-meeting. De week ervoor had ik mijn alcoholgebruik zoveel mogelijk afgebouwd om daar nuchter te kunnen komen, wat de voorwaarde was. Het voelde als een warm bad: eindelijk waren er mensen die begrepen hoe een alcoholverslaving werkt en wat het met je doet. En zo ben ik nu ruim vier jaar ‘droog’, zoals we dat daar zo mooi noemen.
Met welke worstelingen had je in die tijd te maken?
De grootste worstelingen heb ik ervaren tijdens mijn verslavingsperiode. Ik hield alle ballen in de lucht en zorgde dat niemand van mijn verslaving af wist. Ik wist precies hoe ver ik kon gaan om nog redelijk normaal te blijven functioneren. Ik heb altijd gewoon voor mijn gezin gezorgd, vrijwilligerswerk gedaan en vanuit huis aan opdrachten gewerkt. Daarom had niemand ook maar enig vermoeden. Zo’n dubbelleven kost enorm veel energie. Ik was hele dagen met alcohol bezig: heb ik nog wel genoeg wijn in huis? Wanneer kan ik het eerste glas nemen? Moet ik nog autorijden vandaag? Waar laat ik de lege (en volle) flessen? Toen ik eenmaal gestopt was, scheelde mij dat heel veel tijd en energie. De grootste opluchting was dat ik geen geheim meer met me meedroeg en dat de barrière tussen God en mij verdwenen was. Dat ik mijn man weer oprecht in de ogen kon kijken en het smoezenboek voorgoed kon sluiten.
Natuurlijk waren de eerste weken zonder alcohol pittig. Het lichamelijke afkicken duurt niet zo lang, maar het geestelijk afkicken wel. Ik moest patronen leren doorbreken. Daarvoor heb ik hulp gezocht bij een goede psycholoog. Het hielp ook om afleiding te zoeken op momenten dat ik anders naar de wijn zou grijpen. Na verloop van tijd wordt de heftige ‘zucht’ minder. Nog heel af en toe, na een drukke dag of als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik denken: “Wat zou het nu lekker zijn”. Maar dat zijn geen triggers meer, alleen maar gedachten. Zo’n moment is ook zo weer voorbij.
Je bent ervaringsdeskundige en dóet daar ook wat mee. Wat motiveert je?
In de tijd dat ik verslaafd was, voelde ik me heel eenzaam. Ik voelde me schuldig tegenover mijn man en kinderen, maar vooral tegenover God. Ik wilde zo graag anders, maar het lukte me gewoon niet. Was ik dan wel een echte christen? Of vooral een slechte christen? Het leek alsof ik de enige was met die worsteling. Daarom durfde ik er ook met niemand over te praten. Toen ik eenmaal ‘droog’ was en mijn verhaal begon te delen, hoorde ik dat er zoveel anderen waren die ook te maken hadden (gehad) met een verslaving, op welk gebied dan ook. Ik merkte hoe groot het taboe is, zeker ook in de kerk, en hoe hoog de drempel is om hulp te zoeken. Het kan niet anders dan dat er velen zijn die, net als ik, in het verborgene worstelen met een verslaving en niet weten hoe ze daaruit moeten komen. Daarom ben ik een blog begonnen: www.drogewoorden.com. Het is een laagdrempelige manier om anderen te bereiken. Door mijn eigen verhaal en ervaringen te delen, hoop ik het taboe op verslaving onder christenen te doorbreken, zodat mensen eerder hulp gaan zoeken.
Wat is jouw diepste verlangen?
Mijn diepste verlangen is dat mensen die (in het verborgene) worstelen met een verslaving iemand in vertrouwen durven te nemen, iemand waarbij ze zich veilig voelen. Die eerste stap is moeilijk en spannend, maar het levert zoveel op. Daarnaast is het belangrijk om de hulp te zoeken die bij je past, of dat nu de AA is, een kliniek of ambulante hulp bij een psycholoog. Als je je hoop op Jezus stelt en Hem vraagt je de weg te wijzen, dan zal Hij dat doen. We zijn zelf verantwoordelijk om die eerste stap te zetten, maar kunnen dat niet in eigen kracht. Ik heb geleerd dat ik mijn eigen Goliath niet kon verslaan. Dat heeft Jezus gedaan, maar daarbij gebruikt Hij wel mensen die mij helpen om de alcohol te laten staan. Door Hem kunnen we stappen maken die we misschien niet voor mogelijk hadden gehouden. Er is echt verandering mogelijk.
Bedankt, Klazina, voor je openheid en het delen van jouw ingrijpende verhaal.
Het is onze wens dat dit voor andere vrouwen tot bemoediging en aansporing mag zijn!
Recente reacties