deel 1
Geschreven door Suzanne
Moeder worden: de meisjesdroom van bijna elke vrouw. Vandaag delen drie vrouwen hun verhaal waaruit blijkt dat dit niet vanzelfsprekend is.
Suzanne, Corina en Annemarie vertellen wat een onvervulde kinderwens met hen doet. Heel dapper dat ze dit speciaal voor Theetijd op papier hebben gezet. We hopen dat dit tot bemoediging is voor andere vrouwen en dat het voor anderen meer openheid geeft rondom het thema kinderloosheid.
Suzanne Sinke – van Bloois
30 jaar | Krabbendijke | getrouwd met Carlo sinds 2012 | werkt als verzorgende IG met gerontopsychiatrische cliënten
En hier wordt ze blij van!
(samen wandelen in) de natuur | alleen met de camera erop uit | een mooi boek | nichtjes en neefjes
In het begin van ons huwelijk maakte ik mezelf nog niet zo druk. Dit kwam ook doordat ik vanaf 2014 tot 2016 last had van mijn schildklier, waardoor ik een tijd niet zwanger mocht worden. Daarna hoopte ik zwanger te worden, maar dat gebeurde telkens niet. Na een paar maanden zijn we naar de huisarts gegaan. De uitslagen van onderzoeken kunnen lang duren. En… de uitslagen waren steeds teleurstellend. Je voelt steeds een beetje hoop wegvloeien. Het was een heftige tijd vol onzekerheid. In september 2017 kregen we definitief te horen dat we geen biologische kinderen konden krijgen. Wat er dan door je heen gaat? De grond wordt onder je voeten weggeslagen; je weet het écht niet meer. We zijn toen samen naar een plek in het bos gereden, verslagen en met veel vragen. Direct naar huis gaan voelde niet goed; het huis was en bleef leeg!
Veel vragen hielden mij bezig. Ik bedoel het niet oneerbiedig, maar dacht: ‘Als God hier door het raam kijkt, ziet Hij toch dat we gelukkig zijn? Waarom mag er dan geen kindje komen?’ Ja, daar heb ik veel mee geworsteld. Daarnaast was ik ook heel kwetsbaar. Aan de ene kant wilde ik dan eigenlijk vertellen hoe het zat, anderzijds had ik daar ook weer niet de behoefte aan omdat er verder ook niets gevraagd werd. Mensen waren bang om iets te vragen, of er werd achter mijn rug om aan familie gevraagd hoe het bij ons was. Wat heb ik mij in die tijd veel alleen gevoeld. Kinderloosheid is een stille eenzame weg, die door mensen moeilijk begrepen wordt. Ik kreeg vaak te horen dat ze wisten van mijn verdriet, maar dat ik ook moest genieten van de dingen die er wel waren. Maar op dat moment doorleefde ik alleen maar het gemis van een kindje.
In onze omgeving merkten we ook dat mensen zich afvroegen of ik nog niet zwanger was. Soms voelde ik de ogen gewoon op mijn buik rusten. Dat was ontzettend naar! Ook denken mensen ineens bepaalde dingen voor je in te kunnen vullen: jullie hebben toch geen kinderen? Waarom heb je dit of dat dan nog niet aangepakt? Verschillende keren kreeg ik de vraag: ‘Het moet nog even wachten zeker, je bent toch nog met een opleiding bezig?’
Voordat we in september 2017 naar het ziekenhuis gingen voor de laatste uitslag, hadden we het samen gehad over het starten van een eventueel medisch traject. We zeiden en tegen elkaar: ‘Als we te horen krijgen dat we op de natuurlijke wijze geen kinderen kunnen krijgen, is het goed.’ Toen we te horen kregen dat alleen het meest uitgebreide traject voor ons mogelijk zou zijn, waren we heel blij dat we dit onderwerp van tevoren besproken hadden. Want: als je de beslissing neemt om onderzoeken te doen, dan neem je ook de beslissing om de uitslag te horen. We hebben daarbij veel gehad aan een artikelenserie over onder andere IVF van ds. C. Sonnevelt, gepubliceerd in De Saambinder (ledenblad van de Gereformeerde Gemeenten).
Natuurlijk volgt op zo’n bericht een hele zware periode. Het is een rouwproces waar je middenin zit. Je verliest iets waar je zo naar uitgekeken hebt. Alsof er iets weggerukt wordt, zo voelt het. We hebben een lezing gehoord van ds. A. Vergunst. Hij gaf aan dat je er doorheen gaat, maar het verdriet blijft. Het gemis is er elke dag. Al wisselt het gevoel wat ik erbij heb, zich af. Maar het mocht door de jaren heen wel draagbaar en leefbaar geworden.
Dat gebeurde niet van de een op andere dag: in april 2018 stortte ik in. Waar Carlo op het moment van de laatste negatieve uitslag gelijk de klap te verwerken kreeg, ging ik door op de automatische piloot. Dat hield op, ik kon niks meer. Ik besefte dat ik dit niet alleen kon en kwam terecht bij Jorien Ouweneel van ‘Mijn leven is OK’. Zij heeft van haar kinderloosheid haar werk gemaakt en coacht vrouwen met een onvervulde kinderwens. Deze coaching heeft mij echt sterker gemaakt, ook als persoon. Alleen al de herkenning: zij wist als geen ander wat ik meemaakte en dat was voor mij zo’n verademing! Met het verstrijken van de tijd praat ik er makkelijker over. Ik had een harnas om me heen en was erg afwerend. Als iemand zou vragen hoe het met me ging, was ik bang om in huilen uit te barsten. Maar dit deed ik ook als bescherming voor mij zelf. Soms ging ik bewust op een rustig moment naar de supermarkt, om maar geen bekenden tegen te komen… In die periode gingen we ook vaak samen ergens heen, zodat we elkaar aan konden vullen wanneer iemand iets vroeg. Samen sta je sterk, dat ervaar ik écht zo. Ik hoop ook dat ik met mijn verhaal het taboe wat rust op kinderloosheid een beetje kan doorbreken. Mensen zijn toch vaak terughoudend, maar ze kunnen gewoon hun vragen stellen. We kunnen zelf aangeven of we er op dat moment over willen praten of niet. Daarnaast gaat het op dit moment eigenlijk heel goed met ons.
Of ik dan nooit meer een moeilijk moment heb? Zeker wel. De momenten die het gemis extra voelbaar maken zijn aankondigingen van zwangerschappen, geboorten en de periode tijdens een zwangerschap. Ook op een dag als Moederdag is het voelbaar leeg. Bij ons is het verdriet niet zichtbaar, dat maakt het soms extra moeilijk. Zelf ervaar ik het als fijn wanneer mensen ons bijvoorbeeld even apart bellen als ze een zwangerschapsaankondiging willen delen. Of als het op een verjaardag niet alleen maar over kinderen gaat, maar als er ook andere gespreksonderwerpen de revue passeren. Het moment dat mijn zussen kinderen kregen, hakte er wel in, het komt dan zó dichtbij. Al ben ik ook blij dat er van mee mag genieten. Af en toe komen er nichtjes logeren en daar kunnen we heel erg van genieten. Daar ben ik blij om!
Mijn zussen vragen soms ook: ‘Hoe kan ik je nu begrijpen?’ Dat is heel lastig uit te leggen. Het is een wat vreemde vergelijking, maar het voelt, denk ik, een beetje alsof je kinderen bij je weggehaald worden en je ze nooit meer terugziet.
Ik heb nooit geweten dat meeleven zó goed kan doen, zeker omdat het soms ook weinig was. Even een berichtje, of een kaartje door de brievenbus. Dat heb ik erg gewaardeerd, en nog steeds waardeer ik dat! Ik probeer nu ook meer aan een ander te denken, omdat ik uit eigen ervaring weet wat dat kan doen. En ik kan meer genieten van kleine dingen, ze maken het soms tot een dag met een gouden randje.
Corina Molhoek – Schelling
34 jaar | Apeldoorn | getrouwd met Leonard sinds 2011 | werkt als administratief medewerker op de P&O-afdeling van een school voor voortgezet onderwijs
En hier wordt ze blij van!
de buitenlucht | een kop koffie | schone was | een huis met geschiedenis
Toen we 9 jaar geleden trouwden maakte ik – van ons tweeën – de grootste verandering door. Het getrouwde leven was uiteraard voor ons allebei nieuw, maar ik verhuisde daarnaast ook van Dordrecht naar de Veluwe, en begon met een nieuwe baan. Er was veel om aan te wennen, en we maakten ons niet druk over het feit dat er zich de eerste tijd geen zwangerschap aankondigde. We hadden het er natuurlijk wel samen over in de zin van ‘Hoe zou het zijn als…?’. Maar de wens was niet overheersend groot, dus we maakten ons niet druk.
Mijn menstruatiecyclus was regelmatig, dus toen de menstruatie na drie jaar een keer uitbleef, waren we dolblij: zou het? Alle zwangerschapssymptomen waren de volgende weken aanwezig, maar na zo’n 7 weken was er opeens een miskraam. Dat was uiteraard heel verdrietig. Maar het zorgde daarnaast ook voor een stukje opluchting: blijkbaar kon het dus wel! Ik merkte ook dat ik sterk de behoefte had om het met de omgeving te delen. Achteraf gezien had dat waarschijnlijk ook te maken met de hoop en verwachting van onze omgeving. Zoiets van: maak je geen zorgen, we krijgen heus wel kinderen.
Na nog eens 2 jaar wachten besloten we naar de huisarts te gaan als ik die maand weer ongesteld zou worden. Maar de menstruatie week erg af van normaal. Daarom ging ik na een tijdje naar de huisarts met de vraag of ze iets kon zeggen over deze afwijkende – en uitblijvende – menstruatie. Volgens de huisarts was mijn cyclus gewoon in de war, dat gebeurt wel eens. Ik kreeg een strip van de pil voorgeschreven die dit weer moest reguleren. Wat de huisarts ontkende, maar wat andere artsen wel met enige stelligheid durven zeggen: waarschijnlijk was het deze strip met pillen die ervoor gezorgd heeft dat ik na 13 weken een miskraam kreeg. Achteraf waren er alle signalen van een zwangerschap, maar we hebben het echt niet doorgehad. Dat was een heel verdrietige tijd en we ervaren dit echt als het verlies van een kindje. Het was al zo compleet om te zien.
Hierna kwamen we via de NPV in contact met dokter Suzanne van der Velden in Kleve (D). Zij is als gynaecoloog gespecialiseerd in behandelingen via NaProTechnologie, want er op neerkomt dat de omstandigheden voor een bevruchting in de natuurlijke situatie zoveel mogelijk geoptimaliseerd worden door het aanpassen van leefstijl, maar ook via medicatie. Dit was een heel intensief traject. Voor Leonard gingen we ook nog naar een uroloog in Keulen, want als we bij hem iets zouden kunnen optimaliseren zou dat waarschijnlijk het grootste resultaat geven.
Na heel veel ritjes naar Duitsland en maandenlang dagelijks bezig zijn met de cyclus, medicatie, etc. besloten we te stoppen. De kans op een zwangerschap bleef eigenlijk even klein, en de belasting werd te groot. We gingen nog wel voor een oriënterend gesprek voor ICSI (IVF is medisch gezien voor ons geen optie) naar Isala in Zwolle, maar die stap vonden we nog te groot…
Volgende week verschijnt deel 2 van dit artikel. Dan vertelt Corina verder en komt ook Annemarie de Wit – de Vos aan het woord. Zij is 6 jaar getrouwd met Sander en deelt haar ervaringen rondom hun kinderwens en de vruchtbaarheidsbehandelingen die ze achter de rug heeft.
Recente reacties