Zwangerschap & geboorte – 3
In het derde deel van de serie over zwangerschap en geboorte vertelt Janienke Keijzer over haar dochtertje Nore. Een zwangerschap kan namelijk ook héél anders gaan dan gehoopt… Hoe zij de vroeggeboorte van Nore ervaren heeft lees je in het artikel van vandaag.
Geschreven door Suzanne
Even voorstellen…
Ik ben Janienke Keijzer – Oorbeek, getrouwd met Chris en samen hebben wij 2 kindjes, Jesse en Nore. Jesse is 6 jaar en zit in groep 3, Nore is 2 jaar. Mijn man heeft een eigen timmerbedrijf en is daar druk mee. Ik zorg voor de kinderen en het huishouden.
In 2018 kwam je erachter dat je zwanger was van jullie tweede kindje. Hoe verliep de zwangerschap?
Eind mei 2018 kwamen we erachter dat ik zwanger was. We waren ontzettend blij, maar ik was ook wel wat angstig, want mijn eerste zwangerschap was erg pittig. Ik had Hyperemesis Gravidarum (extreem spugen en misselijk) en ben daarvoor een aantal keer in het ziekenhuis opgenomen, omdat ik uitdrogingsverschijnselen had. Tot het einde van de zwangerschap heb ik gespuugd. Toen ik 37 weken zwanger was, werd er tijdens een routinecontrole bij de verloskundige een hoge bloeddruk vastgesteld. Ik werd direct in het ziekenhuis opgenomen en de bevalling werd ingeleid, omdat ik zwangerschapsvergiftiging had.
Helemaal onbezorgd waren we dus niet aan het begin van de zwangerschap. En dat was helaas terecht, want al na een week werd ik weer ontzettend misselijk en kon ik nog geen slokje water verdragen. Ik werd opgenomen en ik kreeg uiteindelijk erg goede medicatie mee naar huis. De misselijkheid was niet over, maar het spugen was wel onder controle.
Toen ik 12 weken zwanger was hadden we een bloedonderzoek in het LUMC in Leiden. Na de zwangerschap van Jesse kwamen ze erachter dat ik antistoffen had aangemaakt tegen zijn bloed, FNAIT. Dit kan hele ernstige gevolgen hebben. Gelukkig bleek dat ik dit keer geen antistoffen zou aanmaken tegen het kindje, wat een hele opluchting was. Ik mocht weer gewoon bij de verloskundige onder controle.
Rond 28 weken zwangerschap hield ik erg veel vocht vast en dat zat me niet lekker. Ik had die week gelukkig een controle gepland staan. Mijn bloeddruk bleek keurig netjes, dus niks aan de hand. Een paar dagen later moest ik weer terug naar de praktijk voor de 30-wekenecho.
Mijn man was ook bij de echo en omdat ik ongerust was vroeg hij of er voor de zekerheid nog naar mijn bloeddruk kon worden gekeken. Die bleek helaas te hoog en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Na een aantal controles mocht ik het thuis afwachten en ik moest mij een paar keer in de week melden, zodat ze mij en de baby goed in de gaten konden houden. Toen ik 30.2 weken zwanger was, voelde ik ’s ochtends geen
leven meer in mijn buik. Gelukkig mochten we gelijk langskomen en was de CTG
goed. Maar omdat mijn waardes erg achteruit gingen werd ik opgenomen. Ik mocht
niet meer naar huis voordat de baby geboren was.
De dagen daarna lag ik hele dagen aan het CTG apparaat, ze maakten zich zorgen om het kindje, omdat de CTG erg vlak was. Mijn man kwam vaak bij mij langs in het ziekenhuis, maar ook zijn eigen bedrijf ging door. Daarom kwam hij meestal in de avond langs, zodat er overdag gewerkt kon worden. Ook op 28 november 2018 was hij aan het werk, ik was op dat moment 30 weken en 5 dagen zwanger. Ik had al contact met hem dat de CTG er niet goed uit zag en dat ik benieuwd was hoe de dag zou verlopen.
Even later kwamen er wat artsen de kamer binnen en toen wist ik genoeg. Ons kindje zou zo snel mogelijk worden geboren middels een keizersnede. Gelukkig kreeg Chris nog wel de tijd om naar het ziekenhuis te komen, zodat hij bij de geboorte van ons kindje kon zijn. Om 13.07 werd onze dochter Nore geboren, met een gewicht van 1360 gram.
Dat het een goede keuze was om haar te halen bleek wel toen ze de placenta zagen, die zag er erg slecht uit. Langer in de buik had echt niet gekund!
Je bent dus bevallen met een termijn van 30.5 weken. Wat is je daar vooral van bijgebleven?
Ik ben door mijn zwangerschapsvergiftiging helaas heel veel vergeten van die eerste dagen. Ook omdat ik op de derde dag zelf erg ziek werd.
Ik schrok wel ontzettend van dat kleine mensje in de couveuse, elke keer weer. Ze was zo klein, en kwetsbaar. Overal zaten plakkertjes en de monitor ging regelmatig af omdat ze een dipje had met haar hartslag. Daar kreeg Nore ook medicatie voor, coffeïne, dat ondersteunt de ademhaling. En ze lag aan de Optiflow, dat is een verwarmde, bevochtigde en zuurstofrijke lucht die er voor zorgt dat de longen beter zuurstof kunnen opnemen.
Het buidelen was wel erg fijn, huid op huid contact is erg goed voor prematuur kindjes. We deden dit dan ook elke dag. Maar ook zorgde het voor wat spanning, zeker de eerste dagen. Nore vond het buidelen zo fijn, dat ze regelmatig vergat om door te ademen en dan gingen de alarmen weer af.
In wat voor situatie kom je terecht als je bevallen bent van een prematuur kindje?
In een behoorlijk heftige situatie… De eerste dagen lag ik ook nog in het ziekenhuis, dus was Nore voor mijn gevoel nog dichtbij, ook al lag ze op een andere afdeling. Maar ik kon naar haar toe, wanneer ik maar wilde.
Na 5 dagen mocht ik naar huis en werd Nore overgeplaatst naar een ziekenhuis dichterbij huis: het Maasstad ziekenhuis. Dat vond ik wel heel moeilijk, om haar achter te laten en dan zelf weer naar huis te moeten. In dit ziekenhuis voelden we ons snel thuis. Nore lag op een mooie afdeling en er was lieve verpleging die ons leerde hoe we Nore moesten verzorgen. Dat is wel even anders dan bij een voldragen baby’tje! Het verschonen van de luier kost bijvoorbeeld erg veel energie en kan spanning geven, daarom doe je dat bij voorkeur samen. Toen Nore voor het eerst in bad kon, was ze al een aantal weken oud.
Ik was ontzettend blij dat ons zoontje Jesse op dat moment al naar school ging. Zo kon ik tijdens zijn schooltijden naar het ziekenhuis en had hij daar geen ‘last’ van. Mijn man ging bijna elke avond naar het ziekenhuis. En in het weekend ging ik ook zoveel als mogelijk was.
Toen Nore één maand oud was mocht ze voor het eerst uit een flesje drinken. Ze zou dit flesje alleen krijgen als ze tijdens de verschoning goed wakker en alert was. Als ze door zou slapen dan kreeg ze haar voeding gewoon via de sonde. In de nacht was ze goed wakker dus gaf de zuster haar een flesje en dat deed ze heel goed. Ze had niet de energie om het helemaal leeg te drinken, maar ze dronk wel netjes zonder zich te verslikken. Dat het eerste flesje niet voor mij was, dat vond ik eigenlijk niet zo heel erg, want dat leek me best spannend.
Helaas ging het na de jaarwisseling wat minder goed met Nore. Ze had erg veel hartslag dipjes. Ze was toen ongeveer 5 weken oud. Vanaf begin af aan kreeg Nore coffeïne, maar dit moest rond de 35 weken worden afgebouwd. Nore had hier dus erg last van, ze moest weer terug aan de Optiflow (waar ze al een paar weken vanaf was) en ze mocht geen flesjes meer drinken. Ze had al haar energie nodig voor het adem halen. Uiteindelijk heeft Nore nog één keer een hoge dosis coffeïne gehad en daarna kon langzaam de Optiflow worden afgebouwd en mocht ze weer wat flesjes zelf drinken.
Toen Nore 8 weken oud was en ze bijna naar huis zou mogen, hebben we voor Jesse een verrassingsdagje geregeld. We hebben hem een dagje mee op stap genomen en allemaal leuke dingen gedaan. Nog even alle aandacht voor zijn zusje thuis zou komen.
In de couveuse 
Voor het eerst in een bedje
Uiteindelijk mocht Nore op 2 februari 2019 mee naar huis. Wat betekende dat?
Nore mocht na bijna 10 weken mee naar huis, één dag na de uitgerekende datum. Dat was heel fijn: niet meer elke dag uren in het ziekenhuis doorbrengen, maar lekker thuis. Maar het was ook best spannend. Nore heeft tot één dag voor ze naar huis mocht nog aan de monitor gelegen omdat ze regelmatig hartslagdipjes had. Gelukkig is haar babytijd thuis erg goed gegaan en hebben we echt kunnen genieten van een heel rustig baby’tje. Nore had in het ziekenhuis heel veel structuur en thuis hebben we dat doorgezet, daar had ze echt baat bij. Helaas is ze in het eerste jaar wel een aantal keer flink verkouden geweest en konden we goed merken dat haar longen niet zo sterk waren als van een voldragen baby’tje. Ze had vreselijke hoestbuien en veel slijm wat ze niet weg gehoest kreeg. Tijdens onze vakantie was het zelfs zo erg dat ze in een hoestbui bleef hangen en weg viel. Ze is toen met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en heeft daar een nachtje gelegen.
En nog steeds kan ze behoorlijk hoesten met het gevolg dat ze moet spugen. Als ze weer een verkoudheidje te pakken heeft is dat altijd weer even spannend, hoewel we wel merken dat ze sterker is geworden.
Hoe verloopt de ontwikkeling van Nore tot nu toe?
Nore ontwikkelt zich bijzonder goed. Het eerste jaar kregen we thuis fysio begeleiding. En ook die was altijd erg tevreden. Zo kon ze kruipen toen ze 10 maanden was, staan met 11 maanden en los lopen met 14 maanden. Dat is zeker voor een prematuur kindje erg vlot, omdat je de twee maanden die ze te vroeg geboren is er nog af moet halen. Ze is nu inmiddels 2 jaar en ik merk geen verschil met leeftijdsgenootjes. Ze is een erg bijdehand, ondeugend en lief meisje.
Hoe kijk je nu terug op alles rondom de geboorte van jullie dochter en hoe kijk je naar de toekomst?
Achteraf denk ik: ‘Hoe heb ik dat toen allemaal gedaan?’ 10 weken lang elke dag naar het ziekenhuis, Jesse die zijn aandacht nodig had en ook het huishouden ging door. Maar gelukkig hebben we in die tijd ook veel hulp gehad. Wel heeft het er ontzettend ingehakt, ik zou dit allemaal niet nog een keer mee willen maken. We zijn ontzettend gezegend met twee gezonde kindjes, want dat is echt niet vanzelfsprekend.
Recente reacties