Hanno en Rhodé Tramper lieten hun zekerheden in Nederland achter en begonnen een ander leven in Hongarije. Niet voor zichzelf, maar om hun naaste te dienen.
Hoe dat ging en wat hun drijfveren zijn? Dat lees je vandaag in een openhartig interview met Rhodé.
Samenstelling: Suzanne
Hanno & Rhodé Tramper | 28 jaar | 11 jaar samen | drie kinderen: Stan (4 jaar) – Fleur (2 jaar) – Maud (bijna een half jaar) | wonen en werken in Hongarije | Open Arms
Alles achterlaten en emigreren naar Hongarije… Daar zit vast een heel verhaal achter. Vertel!
Sinds juni 2022 wonen en werken wij in Hongarije. In 2018 kwamen we voor het eerst in Hongarije. Eerder dat jaar hadden we ons huis en onze banen opgezegd, bouwden een bed achterin onze auto en we vertrokken voor onbepaalde tijd. We snakten naar avontuur maar wilden naast het reizen ook vrijwilligerswerk doen.
In bijna ieder land waar we kwamen bezochten we projecten en werkten we een tijdje mee. Vaak waren dit zendelingen omdat we graag wilden onderzoeken of dit ook iets voor ons was. Ons beeld was dat dit super mensen waren en dat wij daar niet geschikt voor waren.
En toen, na maanden gereisd te hebben, kwamen we aan in Hongarije. Het land van de paprika en de goulash. Het eerste land waar de wegen slechter werden en we geconfronteerd werden met armoede.
De mensen raakten ons, de armoede raakte ons. Het liet ons, terug in Nederland, niet los.
We besloten, na twee jaar voorbereiden te emigreren naar Hongarije om de armsten te dienen. Die twee jaar zat vol met twijfels, aanvechting, mijn man die vlak voor vertrek een ernstig motorongeluk kreeg en het niet kunnen vinden van een huis. We bleven op God vertrouwen en gaven niet op omdat we diep vanbinnen heel duidelijk voelden dat we moesten gaan. Naast alle tegenslagen bleven we ook bevestigingen krijgen. Drie weken voor vertrek vonden we een huis en deze maand wonen we er alweer een jaar.
Het thema op Theetijd is ‘leven’, op dit moment. Waar denk jij aan bij dit woord met betrekking op jullie werk in Hongarije?
Sinds we hier in Hongarije wonen kijk ik anders naar het leven dan toen we nog in Nederland woonden. Leven tussen de armoede doet iets met je. De oneerlijkheid raakt me iedere dag opnieuw. Waar je leven begon, waar je wieg stond, daar heb je geen invloed op. Het leven voor de mensen hier is zwaar. De enige reden waarom wij niet opgeven is vanwege de hoopvolle boodschap die we te brengen hebben. Iedere keer vult God ons weer en krijgen we genoeg kracht om te leven. En om een licht te zijn en te verspreiden in de levens van de Hongaren.
Hoe ziet jullie dagelijks leven eruit?
Ons dagelijks leven is behoorlijk gevarieerd, al zitten daar natuurlijk wel een hoop vastigheden in. Eerst brengt Hanno Stan naar school, dit kost best veel tijd aangezien de school 50 minuten bij ons vandaan is. Wanneer hij terug is, gaat hij werken. Het komt het ook regelmatig voor dat hij thuis blijft bij de jongste twee kinderen en dat ik op pad ga om mensen te bezoeken. Een betrouwbare oppas vinden in een land waar je de taal nog maar een heel klein beetje spreekt is ronduit lastig. Vandaar dat we of de kinderen meenemen of elkaar afwisselen.
We bezoeken allerlei mensen, maar voornamelijk gezinnen met jonge kinderen. Tijdens deze bezoeken tonen we interesse in het leven van de ander. We geven ze hierdoor het gevoel dat ze er toe doen. Sommige gezinnen zitten in ons voedselprogramma en die krijgen dan een voedselpakket. Tijdens het bezoek bidden we altijd met mensen en in de eerste gesprekken delen we ook altijd het Evangelie. Als we de mensen wat beter kennen vertellen we altijd hoe belangrijk bidden en bijbellezen is. We nodigen ze ook uit voor de kerkdiensten, al is dat voor veel mensen moeilijk. Ze willen wel, maar zonder auto is dat erg lastig. We nemen zelf altijd een paar mensen mee. Maar er blijven altijd mensen over die dan niet meekunnen. Voor de kinderen neem ik vaak spelletjes mee en soms ook wat kleding uit onze schuur. Die ligt namelijk vol met ingeleverde kleding uit Nederland.
Hanno is vaak degene die de praktische zaken op zich neemt, ik doe vaak de pastorale zaken. Praktische zaken zijn bijv. boodschappen voor de voedselpakketten, hout brengen (in de winter) en verschillende klussen zoals een lekkend dak repareren, of een deur zetten.
Na de werkdag is het weer tijd om Stan op te halen, te koken en de dagelijkse dingen te doen. Het klinkt misschien gestructureerd maar het komt een paar keer per week voor dat we opeens iets anders moeten doen. Zo moest Hanno een tijdje geleden plots naar een gezin waar was ingebroken om nieuwe sloten te monteren. Of er staan mensen aan ons hek die honger hebben, of een lege gasfles hebben. De dagen zijn soms lang, maar nooit saai!
Wat is het moeilijkste wat je tot nu toe meemaakte?
Naast het feit dat emigreren veel van je vraagt, een nieuwe taal leren en eigenlijk een heel nieuw leven en netwerk opbouwen zal ik twee dingen noemen die ik heel moeilijk vond. Eén op privégebied en één die met werk te maken heeft.
We vonden het ontzettend moeilijk om Stan voor het eerst naar school te brengen, nu hebben moeders (en vaders) daar vaker last van maar wij ervoeren dit als ontzettend zwaar. Stan gaat naar een school waar Hongaars gesproken wordt, dus geen Engels en zeker geen Nederlands. In een vreemd land, met andere tradities en gewoontes. Toen wij hem voor het eerst brachten kon de juf niet met hem praten en was hij ontzettend ongelukkig. We hadden Stan wat woordjes geleerd zoals tot 10 tellen, de kleuren en hoe hij zich moest voorstellen. Maar alsnog was alles nieuw, alles anders en begreep hij niemand.
Dit heeft bijna 2 maanden geduurd. Op het begin bleven we soms de hele dag op school in het hoekje van het lokaal zitten maar op een gegeven moment moet je loslaten. We zagen hem zo worstelen en ik voelde me zo schuldig omdat wij als ouders hem dit ‘aandeden’.
Hij heeft wat afgehuild, en ik zelf ook. Iedere keer bracht ik het in gebed en praatte ik erover met Hanno. Gelukkig werd het iedere dag beter en nu hebben we onze persoonlijke tolk in huis. Binnen een paar maanden sprak hij het. En wij met onze jarenlange taallessen zijn maar wat jaloers op hem.
Het werk dat we doen kunnen we behoorlijk goed loslaten, al zijn er altijd momenten dat je blijft piekeren en bidden voor oplossingen. In dit geval bij drie verschillende gezinnen die we via via leerden kennen. Deze gezinnen hebben elk een alleenstaande moeder die allemaal een gehandicapt kind hebben. Gehandicapte kinderen worden hier verstopt, uit schaamte. Ook weten de ouders niet goed hoe ze met hun kinderen om moeten gaan. Ze kennen hier geen intensieve zorg voor kinderen met een handicap. Deze drie meisjes brengen hun dagen liggend door op bed of op de bank, televisie kijkend.
Dit raakt ons diep. Want deze gehandicapte kinderen hadden in Nederland een compleet ander leven gehad. Passende zorg, de juiste hulpmiddelen en ze konden bijvoorbeeld naar een dagbesteding. We voelen ons regelmatig zo machteloos. We zouden zoveel meer willen doen dan we nu doen.
Een paar weken geleden waren we zo verdrietig om één zo’n meisje. Ze zat soms de hele dag in een soort van speelgoedautootje. Dit meisje heeft een open ruggetje en kan niet lopen. Het autootje was veel te klein en haar voeten sleepten over de grond. Geld voor een rolstoel was er niet. We deelden iets over dit meisje en kregen een reactie van iemand die zo geraakt was door het verhaal. Ze bood aan om een rolstoel te kopen en nog allerlei andere zaken én dit gezin maandelijks financieel te steunen. Voor dit gezin, maar ook voor ons was dit een grote bemoediging. Zending doe je samen.
Waarin zien jullie Gods trouwe zorg?
We zijn echte pioniers. Toen we hier aankwamen werkten we samen met een ander Nederlands stel. Maar met die samenwerking zijn we gestopt omdat we te ver van elkaar woonden en er hier in onze eigen straat en wijk al zoveel werk was. We baden hier veel voor en God voorzag op een hele bijzondere manier. Mijn ouders zouden langskomen en ik was op zoek naar een accommodatie voor hun. Toen ik ging Googelen kwam ik erachter dat in onze kilometers lange straat ook een vakantiehuis zit. Ik nam contact op met de eigenaar. Het typen liep niet prettig via het boekingsprogramma dus vroeg de eigenaar om onze Facebookpagina. Hier in Hongarije loopt heel veel contact via Facebook. Zodra wij onze naam doorgaven zag hij op onze pagina dat we zendelingen waren. Hij reageerde meteen met: ‘Dit is heel bijzonder. Ik heet Ervin en ben voorganger in de kerk in Cegléd. Ik bid al jaren voor ‘versterking’. Ik wil heel graag met jullie samenwerken.’ Vanaf dat moment is er een diepe relatie gegroeid en werken we intensief samen met Ervin en zijn kerkelijke gemeente. We zien hier Gods hand heel duidelijk in. Hij is zo trouw!
Wat wil je vrouwen die dit lezen meegeven?
Dat als je het verlangen hebt om ook ‘iets’ te doen voor God, dit ook altijd kan. Of dat nu in Nederland is of ergens anders ter wereld. Iedereen kan iets doen. Begin met je buren, je eigen straat. Glimlach, bemoedig, kook eten, nodig mensen uit en bid voor alle mensen die je kent en ook alle mensen die je kent die Jezus nog niet kennen. Er zullen grote dingen veranderen. Misschien eerst bij jezelf en daarna bij de mensen om je heen. En mocht je geïnteresseerd zijn om zendeling te worden, ga het onderzoeken. En mocht je zendingswerk van heel dichtbij willen meemaken? Wij bieden groep en gezinsreizen aan. Je bent welkom bij ons in Hongarije! 🙂
We maken iedere maand een video over ons werk en leven in Hongarije. Mensen kijken deze graag en we krijgen er altijd hele leuke reacties op. Deze video’s zijn hier te vinden.
Je kunt Hanno & Rhodé met hun kinderen volgen op deze website: www.familietramper.nl
[…] Familie Tramper in Hongarije Facebook Twitter LinkedIn PrevVorige berichtVerlamd […]