Vandaag lees je de eerste blog van Willianne Olweny. Eerder kwam er al een interview met Willianne online, deze kun je hier nog terug lezen. Dit jaar hoopt ze regelmatig te vertellen over haar leven in Kenia. Vandaag deelt de haar ervaringen tijdens een conferentie.
De autorit van 7 uur gaat voorspoedig, we zijn onderweg naar een conferentie vlak onder Nairobi. Omdat er nog steeds geen snelwegen bestaan zoals in Nederland, duurt het wat langer voor we de 400km hebben afgelegd. Bij aankomst in het conferentiecentrum voelen we gelijk de frisse wind die daar waait. Omdat we uit Kisumu komen waar het dagelijks ruim boven de 25 graden is, voelt het voor ons hier fris, het is 18 graden. Gelukkig waren we hier op voorbereid en lopen de kids al snel met hun vesten aan. Om de kinderen enigszins warm te houden hebben ze drie lagen kleren over elkaar, iets wat onze vijfjarige later in geuren en kleuren tegen zijn oma in Kisumu zal vertellen. Zelf heb ik twee vestjes bij me, meer warme kleding heb ik niet, eigenlijk ook nooit nodig. Maar ondanks de kou warmen we al snel op als we binnen in de zaal zijn en daar beginnen om met elkaar te zingen. Het is fijn om als een groep christenen, in dit geval letterlijk van elke tong en natie, God te loven en prijzen. Velen van de deelnemers werken in zending, hier, ergens in Oost-Afrika.
Hoewel ik de spreker niet altijd kan volgen doordat hij soms erg snel en wat binnensmonds praat, pik ik er toch behoorlijk wat sprekende dingen uit. We behandelen de komende dagen het boek Jakobus. Een klein Bijbelboek maar met een enorm rijke inhoud.
Een van de dingen die me bijblijft is dat de spreker aangeeft dat God altijd gebroken dingen, gebroken mensen gebruikt in Zijn Koninkrijk. Hoe pijnlijk dat ook is!
Een wolk moet breken voor de zegen van regen.
Een graankorrel moet breken om tot nieuwe oogst te worden.
Een gebroken kruikje om Jezus’ voeten te zalven.
Jezus moest sterven (gebroken worden) aan het kruis om ons Eeuwig Leven te kunnen geven.
We zijn geen christenen om af en toe een slogan op sociale media te gooien, of met een ichtusvis-symbool op onze auto te rijden. We zijn geroepen tot veel meer! Lees maar in Jakobus 1:2, ‘Acht het enkel vreugde mijn zusters, wanneer u in allerlei verzoekingen terecht komt…’ Er staat niet, mocht je ooit misschien een beproeving mee maken, weet dan…. Nee! Jakobus weet dat er moeilijkheden zullen komen, hij bereidt ons er op voor! Want door deze beproevingen zal ons geloof versterkt worden.
In deze beproevingen moeten we onze ogen op Hem gericht houden want we weten dat er een Toekomst wacht! Ons thuis is niet hier, onze toekomst is niet hier! Vers 12 belooft het ons; we zullen de levenskroon ontvangen als we Hem trouw blijven en lief zullen hebben.
Misschien ga je wel dwars door een enorme beproeving heen en voel je je vreselijk eenzaam en alleen, weet dan dat God gebroken mensen gebruikt voor Zijn glorie en eer! Blijf Hem trouw en richt je ogen op Hem! Misschien gaat je leven op dit moment over rozen, loopt alles vrij soepel en hoef je je niet zoveel zorgen te maken, kijk dan om je heen en vraag je af (in gebed) wie jouw hulp zou kunnen gebruiken, wie heeft er een bemoediging nodig, een helpende hand, een warme maaltijd, een pakket boodschappen. Misschien ken je mensen die op verre plaatsen het Evangelie delen, stuur hen eens een mail of een kaartje.
Laten we als christenvrouwen elkaar bijstaan, in mooie momenten, maar juist ook op de loodzware stukken van onze levensreis.
In een volgende blog zal ik delen hoe het is om ver weg te wonen van je cultuur, je familie en vrienden, van je bekende leven, waar je wellicht niet zo opviel zodra je je neus maar buiten de deur steekt.
Recente reacties