In de serie ‘De Verandering’ vertellen mensen over een verandering die zij hebben meegemaakt in hun leven. We trappen vandaag af met het verhaal van Joanne. Zij maakte een val tijdens het mountainbiken en vertelt hoe dit invloed heeft gehad op haar leven en hoe zij daarmee om is gegaan.
Geschreven door Anne
Serie – De Verandering #1
Mountainbiken is al heel lang een onderdeel van mijn leven. Op mijn zestiende volgde ik een workshop mountainbiken en vanaf mijn negentiende wilde ik wel meer! Ik was op zoek naar wat meer uitdaging, ook omdat ik wilde afvallen. Ik kende eigenlijk geen angst, dus ik ging gewoon overal heen, ik fietste allerlei routes en ik ging als een malle. Totdat het op 30 november 2013 misging. Tijdens een afdaling ben ik naast het pad terechtgekomen en omdat ik bang was tegen om tegen een boom te knallen, kneep ik mijn remmen in. Dat zorgde ervoor dat ik vooroverviel en over de kop sloeg. Het ging heel snel dus ik kan me niet precies herinneren hoe het gegaan is, maar ik ben op mijn hoofd gevallen. Ik was niet buiten westen maar ik was wel helemaal beduusd en ik bleef liggen om tot rust te komen. Ook was ik bang dat ik mijn nek had gebroken. Ik voelde wel gelukkig mijn mobiel in mijn hand en ik wilde 112 bellen, maar ik bedacht me ook dat ze me helemaal niet zouden kunnen vinden in het bos. Toen ben ik toch maar gaan staan en merkte ik dat het eigenlijk wel ging. Ik ben gewoon teruggefietst, puur op de adrenaline die ik had. Thuis konden ze haast niet geloven dat ik zo hard was gevallen.
Het weekend erop was ik helemaal niet fit: ik was duizelig, ik had last van mijn hoofd en mijn nek zat helemaal vast. Bij de huisarts stelden ze vast dat ik een zwaar gekneusde nek en een hersenschudding had. Ik kreeg zware pijnstillers en werd doorverwezen naar de fysiotherapeut. Daarna leek het eigenlijk allemaal wel goed te gaan en ik leek goed te herstellen. Ik begon ook weer met stage, maar vervolgens ging het toch weer bergafwaarts met mij. Ik kreeg weer last van mijn nek en schouder, ik had vaak hoofdpijn en migraineaanvallen en ik had weinig energie. Als ik naar school was geweest, kon ik daarna alleen nog maar op bed liggen. Het was een lastige tijd want mijn familie geloofde mij eigenlijk niet en er werd geen rekening met mij gehouden. Ze wisten misschien ook gewoon niet zo goed hoe ze ermee om moesten gaan, maar ik heb het ze wel kwalijk genomen. Ik heb mij in die tijd heel alleen gevoeld en ik was ook vaak boos op God. Ik begreep niet waarom ik dit op zo’n jonge leeftijd al moest meemaken. Daarnaast was er nog meer onzekerheid want het was de vraag of ik mijn stage wel kon voortzetten en of ik mijn opleiding wel kon halen met de klachten die ik had.
Op een gegeven moment heb ik toch weer aan de bel getrokken bij de huisarts en zijn er nog wat meer onderzoeken gedaan. In eerste instantie kwam daar niks uit, maar ik heb doorgezet omdat ik toch echt het idee dat er meer aan de hand was. In 2015 bleek uiteindelijk dat ik last had van sensorische integratieproblemen, als gevolg van de hersenschudding. De prikkelverwerking is bij mij verstoord geraakt, waardoor zintuiglijke prikkels heel hard binnenkomen. Ik merkte dat vooral met licht en geluid, maar ook dat ik soms informatie niet zo snel kon verwerken, waardoor ik constant overprikkeld raakte. Ik ben vervolgens een traject van een jaar aangegaan met begeleiding, omdat mijn zintuigen weer moesten leren om prikkels beter te verwerken. Ik vergelijk het met het trainen van je lichamelijke conditie om het langer vol te kunnen houden, zo was dat voor mijn zintuigen eigenlijk ook. Toen ik net begon, kon ik vijf minuten in de klas zitten en aan het eind kon ik weer het hele lesuur volhouden.
Er is altijd tegen mij gezegd dat ik nooit helemaal zou genezen. Ik heb goede en slechte dagen, maar elke dag ervaar ik nog dat de prikkelverwerking bij mij niet goed is. Het heeft ook gevolgen gehad voor het vinden van een baan. Het is belangrijk dat het een rustige baan is, waar ik overzicht heb en dat ik genoeg energie kan overhouden voor de dagen dat ik veel moet anticiperen of schakelen, of dagen met grote groepen. Want dan blokkeer ik, ik kan dat gewoon niet goed aan en dat kost veel energie. Ook merk ik nog steeds dat ik dat mijn zintuigen gevoelig zijn, met name mijn ogen en oren. Ik heb goede oren dus ik raak snel overprikkeld door geluiden. En als de zon ook maar iets schijnt, dan heb ik al een zonnebril op. Verder heb ik ook moeite met onvoorspelbaarheid en ik schrik bijvoorbeeld als iemand achter mij onverwacht geluid maakt. En ik kan ook echt niet twee dingen tegelijk doen.
Ik kan wel zeggen dat ik er goed mee heb leren omgaan in de loop van de jaren. Ik heb meerdere therapieën gehad, ook omdat ik snel vastliep in nieuwe situaties. Ik heb inmiddels geleerd om rust, regelmaat en structuur te vinden. En als iemand tegen mij praat terwijl ik met iets bezig ben, dan geef ik mijn grenzen aan en maak ik eerst af waar ik mee bezig was. Of als ik iets niet helemaal heb meegekregen, vraag ik of diegene het nog even kort kan samenvatten. Verder kan ik niet zonder mijn agenda en planborden. Al deze dingen helpen mij heel erg om meer energie over te houden waardoor ik nu eigenlijk weer heel normaal kan functioneren in de maatschappij. Ik heb nu ook een leuke baan op een dagbesteding met kleine en rustige groepen, dat past bij mij.
Mijn val heeft veel narigheid gebracht, maar het heeft ook wel positieve kanten gehad. Zo ervaar ik de wereld intenser. Dat klinkt misschien gek, maar ik geniet daardoor veel meer van de kleine dingen. Als je op het randje hebt gezeten van een gebroken nek, weet je dat het leven kostbaar is en dat elke dag een wonder is. Ik geniet elke dag van de dingen die om mij heen gebeuren. Ik hou van het wolkenspel, een mooie regenboog, van de vogeltjes, maar ik kan ook genieten van een warm bad, een lekkere kop thee of een goed gesprek. Ik heb ook geleerd om beter voor mezelf te zorgen en ik ga bijvoorbeeld regelmatig wandelen in de natuur om tot rust te komen. Ook heb ik God op een andere manier leren kennen door mijn ongeluk. Hij bracht een vriendin op mijn pad die mij begreep en steunde en zij leerde mij dat God een goede en liefdevolle Vader is die goed voor mij zorgt. Ondanks dat ik boos op Hem was, heb ik Hem niet losgelaten en was ik vol van vertrouwen. Ik was afhankelijk van Hem, ik had Hem echt nodig. Ik heb veel gehad aan Psalm 91, waarin staat dat je mag schuilen bij de Allerhoogste, maar ook dat Hij Zijn engelen voor Zich uit zal zenden om je te beschermen. Dat heb ik die dag ook echt ervaren, het had veel erger kunnen zijn.
Mijn liefde voor mountainbiken is nooit gestopt en doe ik nog steeds wekelijks! Ik ben daar heel stug in. Mountainbiken is echt een uitlaatklep voor mij: het vermindert stress en tegelijkertijd geeft het een kick. Ik ben ook graag in het bos en het is leuk dat je met fietsen weer op andere plekken komt dan met wandelen. Het is heerlijk om in de trappers te zitten en kilometers te maken. Ik mis het ook echt als ik een keer niet kan. En ik heb nu ook een doel met het mountainbiken: ik ben aan het trainen voor de Muskathlon! In Oost-Afrika wil ik 120 kilometer voor vervolgde christenen fietsen en daar 10.000 euro voor ophalen. Ik wil graag God dienen met de talenten die ik heb gekregen en fietsen is daar één van.
Wel merk ik dat er altijd nog weer angst opspeelt als er een steile afdaling komt. Ik ben ook echt voorzichtiger geworden en mensen zeggen dat ik niet zo snel fiets, maar daar gaat het mij niet om. Het gaat er mij om dat het verantwoordelijk is en dat ik het aankan, dat is veel belangrijker. Misschien dat ik wel nog een keer een mountainbike clinic ga volgen om de techniek nog wat beter onder de knie te krijgen. Dat zou ook kunnen helpen om iets meer vertrouwen in mezelf te krijgen en de angst te onderdrukken. Aan de andere kant durf ik alweer veel meer juist omdat ik ook weer vaker fiets. Ik ben het fietsen in ieder geval nog niet zat, ik wil nog lang niet stoppen!
Dankjewel Joanne, voor het delen van jouw verhaal! Wat fijn dat je nog steeds zo geniet van het mountainbiken en we wensen je veel succes met de Muskathlon!
Recente reacties