‘Leven in een ander land gaat gepaard met verliezen, verdriet, missen, afscheid, eenzaamheid, missen…’ zo begint Williannes tweede blog op Theetijd. Hoe is het om te leven in een vreemd land, met een andere cultuur en andere gewoontes? Vandaag deelt Willianne daar een stukje van.
‘Leven in een ander land gaat gepaard met verliezen, verdriet, missen, afscheid, eenzaamheid, missen…’ Voor ik begin te schrijven over de moeilijke kanten, weet dat ik me gedragen voel door God, onze Vader. Ik weet dat Hij ons hier roept en dat wij hier mogen zijn, in Kenia. Het is goed. Maar de keerzijde is er (soms) ook.
Want een leven ‘over-seas’ is niet altijd makkelijk. Je mist familie, vrienden, je eigen cultuur etc. Het is een rouwproces waar je doorheen gaat, een proces van loutering, verandering, groeien, snoeien door God, pijn, verdriet, vertrouwen. Een proces waarin je soms alleen nog je handen kunt vouwen en kunt bidden: ‘Heere help mij’.
Inmiddels woon ik ruim zeven in Kenia, mogen we ons eigen plekje hebben, waar we als gezin mogen wonen, groeien en dienen. Ik weet dat dit mijn thuis is en dat de kans erg klein is dat we ooit in Nederland zullen wonen. Het is ook niet iets waar ik naar verlang, om maar heel eerlijk te zijn. Maar een leven ver bij familie en vrienden vandaan betekent offers brengen. De keren dat je familie-bijeenkomsten mist, begrafenissen van opa’s en oma’s, verjaardagen, geboortes van neefjes en nichtjes, feestdagen, noem maar op. Meestal ben ik nuchter genoeg om te accepteren dat het nu eenmaal zo is, soms zijn er dagen dat het wel even heel hard binnenkomt en ik er tranen om laat. Dat geeft niet, dat mag er ook zijn!
Het meest moeilijke vind ik denk ik dat het soms zo ingewikkeld is met vriendschappen hier. Vaak worden vriendschappen opgebouwd met andere gemengde families (dus een echtpaar met verschillende nationaliteiten, zoals wij) of zendelingen uit het westen. En hoewel ik daar soms een stuk herkenning vind, worstel ik er de laatste tijd mee dat ik ook daar anders ben of dat er altijd weer een afscheid aankomt. Velen blijven voor een bepaalde tijd en gaan weer weg.
Ons huis is een afspiegeling of eigenlijk een mozaïek van de keren dat we afscheid hebben genomen van vrienden en bekenden. Mensen gaan na jaren weer terug naar hun paspoort-land en kunnen de meeste spullen niet meenemen. We hebben kasten, stoelen, boeken, speelgoed en zoveel meer gekregen of gekocht, van mensen waar we afscheid van moesten nemen. Het is een herinnering aan hen, vaak met een verhaal. Maar na zoveel keer afscheid nemen wil je je soms niet meer hechten aan mensen, heb je geen energie om weer vriendschappen op te bouwen, terwijl je in je achterhoofd weet dat het maar voor een bepaalde tijd is.
Het leven met God en Hem volgen waar Hij roept, komt met offers en verdriet. Maar dwars door dit alles heen mogen we ook zien hoe we gezegend worden, hoe Hij zo trouw voor ons zorgt. Mogen we getuigen van Zijn goedheid en mogen we groeien in ons geloof. Daarnaast weten we dat we pelgrims zijn, onderweg naar Huis, onderweg naar een Toekomst met Hem! Kijk jij er ook naar uit?
Recente reacties