‘Niemand zag het aankomen…’

Na een heftige en zware zwangerschap is Jessica opgelucht als op 20 september 2016 haar dochtertje wordt geboren. Maar dan gebeurt er iets wat niemand ziet aankomen: Jessica belandt in een diepe depressie. Om haar verhaal te delen en het taboe rond depressie te verbreken laat ze zich door Theetijd interviewen.

Heftige zwangerschap
Jessica en haar echtgenoot Bram raakten ruim drie jaar geleden in verwachting van hun eerste kindje. Het begon als een normale zwangerschap: ´Ik werd al snel misselijk en dat vond ik heel normaal. Misschien ook ergens wel grappig om de echte zwangerschapskwaaltjes te hebben.’ Maar toen Jessica de hele dag door, 24 uur lang, extreem misselijk bleef veranderde dat gevoel. Medicijnen hielpen niets en ze raakte steeds meer verzwakt. Na elf weken zwangerschap kwam Jessica, zwaar uitgedroogd, in het ziekenhuis terecht waar ze een week lang aan het infuus heeft gelegen.

Met 24 weken zwangerschap werd de misselijkheid gelukkig minder maar haar lichaam was volledig uitgeput. ´Ik sliep ruim 12 uur per nacht en de volgende ochtend werd ik opgehaald door mijn moeder, bij haar sliep ik van 13:00 uur tot 15:00 uur. Ik kon bijna niets meer. Boodschappen doen, babykleertjes kopen, even wandelen: alles was te veel. Ik was zo vreselijk moe!’ Daarnaast hield haar lichaam veel vocht vast, kreeg ze last van een vreselijke allergie- en jeukaanval, viel ze vaak flauw (waardoor ze ook haar lies scheurde) en kreeg ze óók nog eens het streptokokkenbacterie waardoor ze in het ziekenhuis, aan het infuus, moest bevallen. Jessica: ‘Mijn zwangerschap was een drama. Nu spreken de hulpverleners zelfs van een trauma.’

Postnatale depressie
Op 20 september bevalt Jessica van een gezonde dochter, Tessa. ‘Na de bevalling voelde ik mij, op lichamelijke problemen na, aardig goed. Ik was vooral heel blij dat die vreselijke zwangerschap voorbij was. Op die blijdschap heb ik wel een poosje kunnen teren.’ Toch krijgt Jessica klachten en belandt zij in een postnatale depressie. Niemand zag het aankomen. ‘Ik ben vaak naar de huisarts geweest om aan te geven dat ik mij niet goed voelde. Maar de huisarts heeft mij niet begrepen. Steeds werd ik erop gewezen dat elke vrouw moet herstellen na een bevalling. Niemand had door dat de klachten veel serieuzer waren… Zelfs ik begon te denken dat ik mij aanstelde. Hierdoor ben ik diep, heel diep in mijn depressie geraakt.’ Jessica voelt zich niet begrepen en blijft met haar klachten doorlopen. Ze houdt steeds de hoop dat het vanzelf wel beter zou gaan, maar dit gebeurt niet. ‘Ik ging steeds minder doen en het huishouden kwam steeds meer op de schouders van Bram terecht. Ik ondernam minder, had nergens meer zin in, had geen interesse meer in anderen en ging tegen mijn werk opzien.’ Wanneer Tessa acht maanden oud is komt Jessica bij een psycholoog terecht. Maar omdat zij al te diep in haar depressie zit lukt het haar niet om de tips en handvatten van de psycholoog toe te passen. Daardoor gaat het van kwaad naar erger. ‘Bram en ik hadden wel door dat ik depressief was, maar niet dat het in zo’n ver gevorderd stadium was. Misschien kwam dat ook omdat er in ons gezin en op mijn werk geen grote problemen waren. Ik ging gewoon naar mijn werk, maar thuis deed ik niets, Bram pakte dit ongemerkt over. Ook al deed ik niets, samen hadden we het fijn. Het klinkt misschien gek: maar midden in die zware depressie waren wij drietjes ook intens gelukkig met elkaar.’

Opname
Tessa, het dochtertje van Jessica, zorgt ervoor dat haar moeder ’s morgens uit bed stapt en naar beneden gaat. ‘Hoe slecht het ook met mij ging, ik zorgde voor haar. Ik deed alles vanaf de bank. Ik heb mijn uiterste best gedaan om het voor haar fijn te maken.’ Maar omdat Jessica niet opknapt lukt het niet meer langer om thuis te zijn. Ze wordt voor negen weken opgenomen in De Fontein. Daar volgt ze verschillende groepstherapieën en heeft ze gesprekken met haar mentor, arts, behandelaar en systeemtherapeut. Ook in De Fontein komt er weinig tot geen verbetering. ‘De opname heeft achteraf weinig geholpen omdat er niet goed naar de oorzaak van de depressie is gekeken. Achteraf blijkt ook dat de medicatie die ik kreeg voorgeschreven niet werkte. Ze hoogden dit steeds op, maar er gebeurde niets.’ Ondanks deze ervaring staat Jessica niet negatief tegenover haar opname: ‘Het is wel een goede tijd geweest want thuis ging het niet meer, maar helaas was het niet helpend genoeg om daarna alleen verder te kunnen.’ Jessica wordt ontslagen uit De Fontein en gaat weer naar huis

Dieptepunt
Door de lange wachttijden in de GGZ raakt Jessica, na haar opname, alle hulpverlening kwijt. ‘Ik ging van 24 uur intensieve zorg per dag naar helemaal niets. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik nog verder in mijn depressie raakte dan dat ik ooit ben geweest.’ Het gaat bergafwaarts met Jessica. ‘Ik trok het niet meer. Ik zag totaal geen toekomst meer, mijn krachten waren op en ik was totaal hopeloos. Waar ik in De Fontein veel strijd mee had kwam in alle hevigheid terug: de dood. Dagen en weken heb ik over de dood nagedacht. Ik kon niet meer huilen, voelde me verhard en geen enkele emotie kwam meer binnen. Het was vreselijk! Ik moest in veiligheid gesteld worden. Vooral omdat ik moeder ben: ik mocht niet uit het leven stappen, maar de wens om het wel te doen was zo groot. Deze tijd was voor mij en mijn omgeving ontzettend heftig.’ Over de hulpverlening in de psychiatrie is Jessica niet te spreken: ‘Er worden helaas ontzettend veel fouten gemaakt. De wachttijden zijn erg lang en afspraken worden niet nagekomen. Ook daardoor ben ik zo diep in mijn depressie geraakt.’ Ik vraag Jessica waar ze kracht uit heeft gehaald tijdens de dieptepunten in de depressie: ‘Eigenlijk alleen uit Bram, Tessa en mijn familie. Geloof is belangrijk voor me, maar is tijdens mijn depressie weinig tot steun. Je raakt zover weg dat het eigenlijk te zwaar is om er een geloof bij te hebben. Dit klinkt misschien heel naar, maar dat bedoel ik zeker niet op die manier. Ik hoop dat ik weer steun en kracht kan halen uit het geloof als ik mij beter ga voelen.’

Intensieve begeleiding
Omdat Jessica in veiligheid gesteld moet worden krijgt zij nu intensieve begeleiding thuis (IBT), je kunt dit zien als een vervanging voor de opname. ‘Bram en Tessa zijn de twee redenen waarom ik wil blijven leven, daarom willen ze mij niet meer uit huis hebben. Bram en Tessa zouden dan teveel op de achtergrond raken.’ De hulpverleners komen dagelijks bij Jessica thuis om te kijken het gaat, gesprekken te voeren, een signaleringsplan op te stellen en nazorg te regelen. Aan deze intensieve begeleiding heeft Jessica veel baat. ‘De mensen van de IBT zijn echt top! Zij hebben er ook voor gezorgd dat ik andere medicatie krijg en dit begint langzaam te werken! Ik heb ook een SBT-er (Specialistische Begeleiding Thuis) en ook zij is een echte parel! Ze komt twee dagen 2,5 uur en door haar heb ik verschillende kleine vorderingen gemaakt. Gelukkig mag ik haar nog heel lang houden.’ Ook met haar moeder heeft ze dagelijks contact: ‘Elke ochtend om 8:30 uur belt mijn moeder om even met mij te praten en helpt ze mij met het opstarten van de dag. Ze komt dagelijks langs om mijn huishouden te doen. Mijn moeder is een regelrechte held! Ze is echt een hele bijzondere vrouw.’ De zorg voor Tessa wil Jessica zoveel mogelijk zelf doen. Jessica: ‘Ik zal en kan haar niet uit handen geven. Ik houd zielsveel van haar en zoals ik al eerder zei is Tessa erg belangrijk voor mijn herstel.’

Toekomst
Over de toekomst durft Jessica nog niet na te denken. ‘Herstellen: dat is mijn grote doel. Verder durf ik nog niet te kijken. Ik hoop dat ik uit dit dal kan komen en mijn leven weer stabiel kan krijgen.’ In april 2017 richt Jessica een eigen bedrijfje op, Happystuff. ‘Mijn bedrijfje is een belangrijk onderdeel voor mij. Ik zat thuis en wilde iets positiefs om handen hebben. Eigenlijk is Happystuff heel speciaal: Ik ben het bedrijfje in een hele slechte tijd begonnen en nog steeds is het mijn dagelijkse bezigheid en therapie. Bestellingen zorgen er voor dat ik bezig moet zijn. Dat is moeilijk tijdens een depressie, maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel zorgt ervoor dat ik dan toch aan de slag gaat. Ik word er blij van en dat is bijzonder in deze periode.’ Jessica voelt zich ontzettend dankbaar voor haar bedrijfje: ‘Ik zie dit echt als leiding van God. Het is zo onlogisch om een bedrijf te starten in zo’n donkere tijd. Maar ik heb al zoveel mooie dingen mogen doen door Happystuff. Daarnaast groeit mijn zelfvertrouwen er ook door.’ Of Jessica bang is voor nog een depressie bij een eventuele tweede zwangerschap? ‘Ik zit nog middenin deze depressie, dus nadenken over een volgende depressie doe ik niet. De hulpverleners waarschuwen mij wel dat ik kwetsbaar ben. Daarom is het signaleringsplan belangrijk. Zo kunnen we op tijd de signalen herkennen.’ Ik vraag aan Jessica op welke manier de depressie haar heeft veranderd. Jessica: ‘Ik ben niet meer zo hard voor mezelf. Niet alles hoeft perfect, ik mag moe zijn en het zwaar hebben. Ik heb ook geleerd dat mensen met psychische problemen niet zwak zijn. Ook al ben je een sterk mens en zelfverzekerd, je kunt een depressie krijgen. Je kunt er helemaal niets aan doen. Depressie is een ziekte. Wat ik ook heb geleerd, maar wel lang duurde, is dat een depressie net zo ernstig is als een ziekte zoals kanker. Dit vond ik erg heftig!’

Boodschap
Jessica wil ons, als lezeressen van Theetijd, graag nog iets meegeven. Ze heeft gemerkt dat er een enorm taboe ligt op psychische ziektes. Volgens haar zijn er veel mensen die niet weten wat het inhoudt en niet weten wat ze moeten doen. Maar ook dat veel mensen die kampen met een depressie zich ervoor schamen. ‘Ik wil mijn verhaal delen omdat ik mensen ermee kan helpen. Door al mijn berichtjes op Instagram heb ik al zoveel mooie gesprekken gehad, mensen kunnen bemoedigen of zelf steun gekregen. Ik wil mij niet voor mijn depressie schamen. Ik ben Jessica en ik heb een depressie. Maar ik ben en blijf gewoon Jessica.’ Ook vindt Jessica het belangrijk dat mensen met een depressie moeten beseffen dat ze niet alleen zijn. ‘Er zijn zoveel andere mensen die weten hoe moeilijk jij het hebt. Uit je, zoek hulp en vecht voor de juiste zorg! Je bent het waard! Er komt een moment dat je je beter gaat voelen, ook al lijkt dat nu onmogelijk.’ En wat ze mee wilt geven aan mensen die haar niet begrijpen? ‘Je hoeft de situatie niet te begrijpen, want dat kan ook niet. Maar ga eens na bij jezelf hoe je zou reageren als iemand lichamelijk ernstig ziek is. Geef die liefde, zorg en aandacht ook aan iemand met een psychische ziekte. Je kunt de persoon niet beter maken, maar wel tijdens de depressie laten weten dat je aan diegene denkt! ’

Opmerking:
Als dit artikel online komt krijgt Jessica geen Intensieve Begeleiding Thuis meer. Hoe het nu met haar gaat? Afgelopen week kreeg ik van Jessica dit bericht:

“Afgelopen week heb ik mijn exit-gesprek gehad met de IBT en zal ik overstappen naar een behandeling bij een GGZ-instelling. Het is spannend omdat er een stukje veiligheid weggaat, maar het is wel goed zo. Ik zou graag willen vertellen dat het een stuk beter gaat, maar herstellen gaat langzaam. Ik maak kleine stapjes. Gebeurt er iets vervelends in mijn omgeving, dan val ik terug en heb ik een aantal dagen nodig om mezelf weer op te rapen. De suïcidaliteit blijft aanwezig waardoor mijn medicijnen waarschijnlijk toch nog iets verhoogd gaan worden en ik minder belemmerd word in herstellen. Het is een verademing om te merken dat er een lichte verandering gaande is. Ik vind het wel moeilijk dat mijn werk helemaal naar de achtergrond is geschoven. Ik mis de bewoners met wie ik een goede band heb en ik vind het lastig dat ik er niet voor hen kan zijn. Thuis proberen we langzaam het leven weer op te pakken door bijvoorbeeld wat leuke dingen te veranderen in de woonkamer en samen leuke activiteiten te doen. Verder staan en blijven mijn familie, vrienden en gezin als grote liefdesbronnen om mij heen.