Vandaag deel ik opnieuw een persoonlijke blog over Anne. Wil je de andere blogs nog een teruglezen? Als je op de site zoekt naar ‘Syndroom van Down’, dan kun je de andere blogs terugvinden.
Geschreven door Antonet
Anne brengt liefde – Anne 2 jaar
“Regelmatig kom ik bij een gebouw in de stad. Er woont een mix aan kleuren en culturen. Daar waar ik soms wat voorzichtig of terughoudend ben, is Anne altijd stralend en open naar iedereen. Zo ook vandaag. Er staat een groepje mannen op de lift te wachten, een duidelijke wietlucht om hen heen en ik aarzel om bij hen in te stappen in de kleine lift. Maar ze maken ruimte dus ik moet wel. Een grote donkere man met een hoofddoek, twee licht getinte jongens, waarvan een met dreadlocks, een donkergekleurde jongen met een kaalgeschoren hoofd en ik met mijn kleine blanke Anne met staartjes. De eerste seconde kijkt ze hen een voor een aan. Vol bewondering, haar mondje open en haar tong een stukje naar buiten. Daarna lacht ze stralend naar hen. En hoe nors en afwijzend ze ook allemaal keken toen ik instapte, er breekt bij hen allemaal een glimlach door. “Hey sweetie” en “Hey little one” gevolgd door een “aaaah” als ze naar hen zwaait. Anne kent geen vooroordelen, ze ruikt geen wietlucht en benaderd iedereen open en vriendelijk.
Het raakt en verwondert me steeds opnieuw hoe onbevangen en onbevooroordeeld Anne de wereld tegemoet treedt. Want een paar dagen later staat er buiten een grote groep voor de voordeur van het gebouw. Ik moet er dwars doorheen. Diep van binnen voelt dat toch niet helemaal prettig. Maar dat blijkt geheel onterecht. “Hai knaptoet! Ben je er weer?” Zodra ik met Anne op mijn arm aan kom lopen wordt ze al begroet. Ik glimlach. Ze gaan haar kennen. “Ga je nog naar me zwaaien?” roept een van de jongens die ik laatst in de lift heb ontmoet. De anderen (die ik nog niet eerder heb gezien) lachen “Nou dat doet ze echt niet hoor, ze kent je toch niet?” De jongen lacht. “Ow zeker wel van de week zwaaide ze ook.” Er wordt weer gelachen, ze geloven er niets van. Jointje te veel misschien? Inmiddels ben ik door de groep heen en kijkt Anne over mijn schouder naar hen. Opeens stijgt er een collectief ‘Aaah’ op uit de groep gevolgd door een triomfantelijk “Zie je wel!” Ik hoef niet naar Anne te kijken om te raden wat er is gebeurd. Natuurlijk heeft ze gezwaaid, gelachen en misschien zelf wel een handkusje naar de groep geblazen. Met een brede glimlach stap ik in de (nu lege) lift.
Een groot deel van de bewoners van het gebouw kennen Anne inmiddels. De beheerder zet net een stapje harder om Anne nog te zien zwaaien en lachen voor ik in de lift stap. De jongens (en soms ook wat meiden, maar die lijken in de minderheid) begroeten haar altijd en zwaaien naar haar. Ik glimlach en kan veel leren van mijn kleine meisje. Want Anne oordeelt niet en brengt liefde, overal waar ze komt.”
Recente reacties