Onvervulde kinderwens: drie vrouwen vertellen hun verhaal

deel 2

Geschreven door Suzanne

Vorige week vertelden Suzanne Sinke en Corina Molhoek hun verhaal. Corina vertelt vandaag verder. Als je het artikel van vorige week wilt lezen, klik dan hier.

…

Toen onze wijkouderling er laatst naar vroeg zeiden we: ‘We hebben ons erin verdiept, we blijven erover lezen en praten; we hebben ook een telefonisch consult bij Alie Hoek-van Kooten gehad.’ Maar we hebben allebei niet de overtuiging dat we deze stap kunnen maken. En daar hebben we ook allebei rust bij. Die hebben we onszelf niet opgelegd, maar die is er.  Die rust ervaren we al langer. Dat het ook genoeg is om samen te zijn. We zijn getrouwd omdat we houden van de ander. En alles wat we dan meer krijgen, ervaren we als een zegen. Dat geldt voor de kinderzegen natuurlijk in het bijzonder, maar het is evengoed een zegen dat je je zó verbonden kan voelen aan elkaar. De cijfers van huiselijk geweld en echtscheidingen liegen er tenslotte niet om. 

Ook hebben we ervaren dat de omgeving meespeelt in hoe je je eigen onvervulde kinderwens ervaart. Toen we nog op een dorp woonden hadden we meer het gevoel dat we één van die stellen zonder kinderen waren, en dus anders. Daarbij geldt natuurlijk ook dat kinderloosheid in de kerk vaak genoemd wordt in het rijtje van verdrietige omstandigheden. Maar voor ons voelt het doorgaans niet zo.  Het is niet áltijd verdrietig of moeilijk.

Sommige situaties blijf ik wel moeilijk(er) vinden. Dan denk ik aan verjaardagen maar vooral aan recepties en feestdagen. Situaties waarin anderen met hun kinderen aankomen en 2 uur kunnen vullen over ‘kinderwederwaardigheden’. Wij ondernemen in onze vrije tijd veel samen en kunnen daar enorm naar uitkijken en van genieten. We klussen in ons huis, gaan graag uit eten, maken veel wandelingen hier op de Veluwe maar pakken ook zomaar de auto om ergens naartoe te gaan. Ook onze vakanties wijken af van gezinsvakanties. We zijn graag actief in de bergen, maar we zijn daar als twee gezonde, sportieve volwassenen die houden van avontuur en grenzen verleggen. Dit wordt niet altijd begrepen en dat kan soms best pijnlijk zijn.  Ik heb dan het gevoel hard mijn best te moeten doen om de aansluiting te blijven houden. Dat blijft wel een worsteling. 

Omdat de onvervulde kinderwens voor ons geen dagelijks issue is, hebben we het er ook niet altijd met anderen over. Toch blijft het fijn als anderen er wel naar vragen. We kunnen dan op zo’n moment prima zelf aangeven of we het er wel of niet over willen hebben. Zelf willen we er zo open mogelijk in zijn. Ik hoop dan ook echt dat mensen niet voor ons invullen hoe we ons voelen en daarom het onderwerp ‘kinderen’ mijden.  
Verder staan we er als man en vrouw natuurlijk ook niet altijd op hetzelfde moment hetzelfde in. Het is ook belangrijk om dat bij de ander te zien. Vraag als vrouw gewoon aan je man wat het met hem doet om zijn vrienden met hun zoon te zien. Of vraag als man aan je vrouw wat alle Moederdagposts op sociale media bij haar losmaken.

Onze trouwtekst was: ‘Volg Mij’. Dat hebben we ook in onze onvervulde kinderwens altijd voor ogen proberen te houden. Achter Hem aan is het goed. We kijken ook niet te ver vooruit, dat heeft God al voor ons gedaan. Wij mogen volgen. En wie weet of God toch nog eens de zorg voor kinderen op onze weg plaatst. Maar dat is niet óns doel. Wij hoeven alleen maar te volgen.

Annemarie de Wit – de Vos

26 jaar | Capelle | getrouwd met Sander sinds 2014 | pedagogisch medewerker op een babydreumesgroep | volgt een opleiding tot interieurstylist

En hier wordt ze blij van!
opgeruimd huis | onze hond Noor | kleur en interieur | woonwinkeltjes

In januari 2018 zijn we verhuisd van Zierikzee naar Capelle, een heel klein dorpje op het eiland Schouwen-Duiveland in het mooie Zeeland. We wonen daar op een woonboerderij die we stapje voor stapje aan het opknappen zijn. Heel leuk! Sinds kort werk ik ook mee in het schildersbedrijf wat we hebben overgenomen van mijn schoonouders. Daar doe ik een stukje administratie, maar ik ben ook druk bezig om ‘huisjedewit’ – te volgen op Instagram – op te zetten. Ik hou van plannen maken en vooruit kijken. Tegelijkertijd maakt me dit onzeker…
Als je dit zo leest kan ik me goed voorstellen dat je denkt: die hebben het op zo’n jonge leeftijd goed voor elkaar. Ik ben ook ontzettend dankbaar voor wat ik allemaal gekregen heb en wat ik mag doen van God. Maar één ding waar wij al zo lang om vragen, is een kindje…

Als klein meisje speelde ik al met poppen. Ik was er altijd mee bezig en de pop moest overal mee naartoe. Vaak zeiden ze tegen mij: ‘Je bent een echt poppenmoedertje’. De poppen verdwenen na een aantal jaar, maar dat ik moeder wilde worden schreef ik toen ik op de basisschool zat al in vriendenboekjes. Dat ik na mijn vmbo de opleiding ‘pedagogisch medewerker’ ging doen stond voor mij vast. Ik wilde dolgraag iets met kinderen doen! Ik kreeg dan weleens de opmerking: ‘Kies toch iets anders, want als je later zelf kinderen krijgt, wil je dat werk niet meer doen’. Achteraf ben ik zo blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd. Doe wat je leuk vindt, waar je energie uit haalt en wat je kan doen met je hart. Mijn man is ook gek op kinderen en ging regelmatig met mij mee als ik ging oppassen tijdens onze verkeringstijd. Samen stonden we na ons huwelijk open voor een zwangerschap. Helaas is onze grootste wens nog niet in vervulling gegaan. Dat is tot op heden niet gebeurd.

Na een jaar zijn wij naar de huisarts gegaan. Daar kregen wij allerlei onderzoeken en werden we doorverwezen naar het Erasmus MC. Al snel kreeg ik een kijkoperatie en werd er lichte endometriose ontdekt. Dit hebben ze weg kunnen halen. Ons werd verteld: ‘Ga het nog maar een jaartje proberen’. Na een jaar zijn we weer terug gegaan en begonnen we met IUI. Na vijf terugplaatsingen kregen wij het advies van het ziekenhuis om verder te gaat met IVF. Hormoonspuiten, puncties en heel wat ritjes naar Rotterdam. Ik merkte na de eerste drie terugplaatsingen dat ik uitgeblust was. Lichamelijk ging het allemaal wel, maar psychisch krijg je zoveel te verwerken. De hormonen maakte mij een ander mens. Het allermoeilijkste is dat je bij iedere behandeling voor je gevoel bijna op de top van de berg bent, maar je keihard naar beneden valt wanneer je menstruatie zich weer aankondigt. Je denkt dat je er bijna bent, want een zwangerschap is mogelijk en de hoop blijft. Wat is dat moeilijk en zo verdrietig.
In die periode – dat is nu 2 tot 3 jaar geleden – kwam ik mijzelf keihard tegen. Ik had het iedere keer weggelachen en zei tegen iedereen: ‘Het komt wel goed’. Maar als ik dan thuis was spookten er allerlei vragen door mij heen. Komt het wel goed? En als het goed komt, wanneer komt het dan goed? En op welke manier komt het goed? Je wilt iets zo graag, maar hebt er zelf geen grip op. Wij hebben toen besloten om even te stoppen. Even geen ziekenhuis, even geen hormoonspuiten, even geen echo’s.

In die tijd kwam het huis waar we nu wonen op ons pad. Het was fijn, even iets positiefs. Maar het verdriet zit zo diep. Dat gaat niet over door even iets leuks te doen. De onzekerheid blijft! Ik heb altijd geroepen: ‘Ik hoef niet naar een psycholoog’, maar op een gegeven moment wist ik het allemaal niet meer. Niemand kan je helpen, je moet hier zelf doorheen maar ik wist niet meer hoe ik hier mee om moest gaan. Ik zocht naar een manier die voor mij werkte. Een manier zodat ik verdrietig mocht zijn maar ook weer ‘verder’ kon gaan. Tijdens het traject bij de psycholoog heb ik geleerd dat het verdriet er mag zijn. Dat ik verdrietig mag zijn en het helemaal niet gek is als ik mijn grenzen aan geef.  Ik kan me intens verdrietig voelen. De leegte, het gemis. Dat doet zo’n pijn! Toch vertrouw ik erop en krijg ik iedere keer weer die hoop dat God ons op een dag een kindje zal geven. Dat wij vader en moeder mogen worden! Op welke manier weten wij niet.

Gelukkig krijg ik veel begrip voor onze situatie, maar ik merk ook dat mensen het lastig vinden hoe ze hiermee om moeten gaan. In begin van het hele traject moesten wij zelf hier ook onze weg in vinden. Wat vinden we fijn? We zijn ook gewoon Sander en Annemarie. Ik zei dan weleens tegen mijn moeder: ‘Soms is het voor de mensen om ons heen lastiger dan voor onszelf.’ Achteraf denk ik niet dat dit zo is maar iedereen ervaart dit op zijn eigen manier. Wat ik soms te horen krijg als ik vertel hoe oud we zijn: ‘Oh, nog zo jong! Het komt wel goed joh.’ Of: ‘Ga lekker op vakantie, ontspan!’ Dat soort opmerkingen doen zo’n pijn. Ik weet dat die mensen dat goed bedoelen. Maar ze hebben geen idee in wat voor soort situatie wij zitten. Ik ga er niet op in en laat het vaak maar zo. Ik merk wel dat het me steeds meer raakt als er zoiets tegen ons gezegd wordt. Soms, wanneer ik daar zin in heb, reageer ik terug met bijvoorbeeld: ‘Ja, wij zijn jong, maar de wens is er al meer dan zes jaar.’
Op dit moment kunnen we elk moment gebeld worden door het ziekenhuis wanneer we weer verder mogen gaan met het traject. Zij zullen vertellen wanneer we weer mogen beginnen. Vanwege de coronacrisis heeft dit een tijd stilgelegen.

Over het algemeen zijn wij eigenlijk heel positief ingesteld. We weten dat God voor ons zorgt en ons zal geven wat het beste voor ons is. Ook al snappen we dit niet altijd. We vertrouwen op Hem. We geven elkaar de ruimte om met dit verdriet om te gaan en dat het er mag zijn. We zijn er voor elkaar!

Als ik nadenk over de toekomst maakt dit mij best wel een beetje bang en onzeker. Ik weet dat God voor ons zorgt, maar omdat het allemaal zo anders gaat dan we hadden gehoopt weet ik niet hoe het verder gaat. Ik denk dat het goed is dat we niet weten hoe de toekomst zal gaan. Al geloof ik wel dat wij ooit vader en moeder mogen worden. Ik probeer echt per dag te leven en niet te veel vooruit te kijken: vandaag is vandaag en morgen komt later. Te genieten van de kleine dingen, ja, dát heb ik echt geleerd. Iedere dag proberen we het weer over te geven en te vertrouwen op God. 

Er is veel waar ik blij van word. Ik kan genieten van de kleine dingen. Het mooie weer, ons fijne plekje, bloemen voor mezelf kopen, bezig zijn met interieur, voor de kindjes te zorgen op mijn werk, lieve mensen om mij heen, een fijne wandeling samen met onze hond Noor, leuke winkeltjes en kringloopwinkels afstruinen, een drankje doen bij een leuk tentje…. Zo kan nog wel even door gaan! Vanaf dat wij hier wonen komen elke zaterdag twee kinderen bij ons spelen. Inmiddels zijn ze allebei al bijna pubers en ‘spelen’ ze niet meer echt, maar draaien ze gewoon met ons mee. Ze helpen mee om ons plekje nog mooier te maken. Ik kan daar intens van genieten. En natuurlijk zijn er momenten dat ik even niet zo positief ben, maar waar wij iedere keer weer op terug vallen is dat we weten dat God voor ons zorgt! Hij heeft een plan met ons. Ook met  jou. ❤