Vandaag opnieuw een persoonlijk verhaal in de serie ‘De verandering’. Conny deelt met jullie hoe haar leven is veranderd nadat zijn corona kreeg en hoe dit haar dagelijks leven beïnvloedt.
Geschreven door Antonet
Serie ‘De verandering’ #5
Conny Stierman l Getrouwd l 2 zoons l Sliedrecht l Verzorgende in verpleeghuis l Wandelt graag l Leest graag een boek l Is een buitenmens l Heeft Long Covid
Op 23 oktober 2020 kreeg je corona…
“Dat klopt, ik ben toen positief getest en in die periode werd ik zieker en zieker. Twee weken ben ik echt flink ziek geweest. Ik heb veel geslapen en niet alles bewust meegemaakt. Ik was alleen maar heel erg moe en had problemen met mijn ademhaling. Alles kostte veel moeite. Naar de wc gaan was eigenlijk al teveel en iets waar ik tegenop zag. Ik was dan erg benauwd. Eten en praten, alles kostte erg veel moeite, ik kon eigenlijk niets.
Twee keer heb ik erg veel moeite gehad met mijn ademhaling, toen is ambulance langs geweest, mijn man dacht dat het echt niet goed ging. Die gaven aan dat het erg vol was in het ziekenhuis en ik ver weg opgenomen zou moeten worden. Omdat er ook veel thuis mogelijk is, kon ik ervoor kiezen thuis te blijven, dat heb ik gedaan.
Later was ik nog een keer aan het hyperventileren. Ik had iemand nodig om weer goed te kunnen ademen. Helaas kwam er een ambulancebroeder die me slecht begreep. Hij gaf tijdens de overdracht aan dat ik getrest was en alleen maar rustig moet ademen. Dat maakte me erg boos, want juist dat lukte me niet goed. Dat was niet zo’n prettige ervaring.”
Bleef je je zo ziek voelen?
“Langzaam toen ik weer wat beter werd kwam ik af en toe beneden en was mijn leven naast mijn bed, wc en douche ook de bank. Het herstel ging erg langzaam en kostte veel tijd. Toen het weer een beetje ging ben ik op het werk langzaam begonnen. Eerst ben ik gestart met alleen een keer een kopje koffie drinken. Drukte en prikkels waren nog snel te veel. Alles kostte erg veel energie. Toen ben ik het langzaam op gaan bouwen naar koffie schenken, ontbijt verzorgen en daarna een klein beetje zorg. Ondertussen kreeg ik vanaf januari (2021) twee keer fysio in de week om mijn conditie geleidelijk aan op te bouwen.
Tot en met april lukte het om op het werk langzaam op te bouwen, ik werkte steeds wat meer in de zorg en werkte er naar toen om weer ochtenddiensten te gaan doen. Ik werd echter steeds benauwder bij inspanning. Omdat het steeds slechter ging in plaats van beter, ben ik opnieuw naar de huisarts gegaan. De vervangend huisarts die ik kreeg, gaf aan dat een puf o.i.d. niet nodig was, mijn lichaam moest het zelf oplossen. Dat heb ik natuurlijk geprobeerd, maar dat werkte niet. Twee weken later ben ik alsnog terug gegaan naar mijn eigen huisarts. Die is verder gaan kijken en heeft bloed laten prikken. Hij dacht niet dat het iets zou zijn, maar wilde het toch even nakijken. Soms speelt er een longembolie bij Long Covid.”
Toen werd je door de huisarts gebeld…
“Klopt, ik was naar een begrafenis en toe ik aan het einde van de dienst keek had ik drie gemiste oproepen van huisarts. Ik belde direct terug, want dat leek me niet goed. Ik moest met spoed naar de spoedeisende hulp. Mijn bloedwaardes waren afwijkend en veel te hoog. Het vermoeden was een longembolie. Ik was met de fiets, dus heb een vriend me op laten halen en bij de Eerste Hulp af laten zetten. Daar kwam ik direct in de molen van onderzoeken en een scan. Ik bleek inderdaad meerdere longembolieën onderin beide longen te hebben. Daarom was ik dus zo benauwd. Ik ben direct gestart met bloedverdunners en moest het opnieuw rustig aan doen. Dat heeft een flinke impact gehad, ik was weer bijna terug bij af.”
Hoe ging het verder?
“Het opbouwen ging daarna erg moeizaam. Goede dagen en slechte dagen wisselden elkaar af. Ik ging niet goed vooruit, ook qua conditie niet. Je krijgt een jaar fysio, maar daarna stopt dat eigenlijk. Ook heb ik ergotherapie gehad. Een ergotherapeut probeert mee te denken om dingen anders aan te pakken met de conditie die je hebt. Ze leren je om de energie die je hebt te verdelen. Dat liep dus na een jaar allemaal af.
In december 2021 kwam ik opnieuw in de problemen, toen was het geen longembolie, maar ik was wel weer erg benauwd. Er zijn toen allerlei testen gedaan. Ze wisten niet waar het vandaan kwam. Ik kreeg Prednison en een puf om te kijken of dat zou helpen. In januari 2022 longinhoudstest gedaan. Ze denken dat het iets astmatisch iets geweest, dus daar heb ik nu een puf voor gekregen.”
Hoe gaat dat met het werk?
“Ik krijg nu ook andere gesprekken op het werk, omdat ik in het 2e jaar van mijn ziek zijn zit. In december was ik bij huisarts geweest. Samen met de bedrijfsarts dacht hij dat een verwijzing naar Rijndam misschien nodig was. Daar kunnen ze je een compleet programma bieden met alle disciplines (denk naast ergo en fysio aan een diëtist, psycholoog) net wat nodig is op dat moment. Dat was stroef verlopen allemaal. Op de offerte die naar mijn werk was gegaan hoorde ik niks. Ook wel logisch, zo rond de feestdagen, maar toen ik in januari belde, bleek de offerte niet de goede, die was voor een ander programma.
Dus werd ik weer terug gestuurd naar de bedrijfsarts. Op zo’n moment ben je zoekende wat je eigenlijk moet. Toen had ik bericht dat ik een goede offerte zou krijgen. Maar toen belde de bedrijfsarts dat de offerte niet geaccepteerd werd. Opnieuw moest ik naar huisarts, die een andere offerte gemaakt heeft. Gelukkig had ik daarna binnen een week contact met Rijndam, voor een intakegesprek. Dat was afgelopen 8 februari. Die dacht zeker wat te kunnen beteken en gaf aan mij zeker te willen behandelen. Maar de verzekeringen zijn bezig om de geldkraan dicht te doen. Tegen de tijd dat ik aan de beurt ben, kan het over zijn en dus niet doorgaan.”
Hoe nu verder?
“Ik krijg nu binnenkort bericht of het door kan gaan en wanneer ik aan de beurt ben. Het portaal heb ik al wel, waar afspraken en oefeningen ed. in komen te staan. Verder is het nog afwachten.
Qua werk is er verder Spoor twee in gang gezet. Dat was iets waar ik nog niet mee bezig wilde zijn. Want daar komt de vraag: ‘Wat als je niet terug kan komen? Wat is een alternatief beroep?’ Ik ben voor mijn gevoel nog aan het revalideren en een andere baan zit nog niet in mijn hoofd. Ik moest veel informatie, gegevens en vragen invullen. Dat overzag ik niet. Ik heb het in stukjes en met hulp van mijn zus ingevuld. Het zijn vragen over een nieuwe baan, wat ik leuk vind, waar mijn interesse naar uit gaat, enz. Het voelt nog erg dubbel om die dingen te moeten doen. Soms is het ook erg veel tekst, wat voor mijn nu moeilijk is om allemaal op te nemen. Daarom ben ik blij dat mijn zus me daarin helpt en met me meedenkt. Soms is het ook moeilijk om het in te vullen. Moet ik mijn interesses en bezigheden invullen van wie ik was? Of van wie ik nu geworden ben door Long Covid? Dan vraag ik mijzelf ook wel af of ik nog die persoon wordt. Of ik ooit nog de dingen kan doen die ik voor mijn ziek worden zo graag deed. Ik zorg graag en dat de rollen nu vaak omgekeerd zijn vind ik moeilijk.
Straks moet ik ook weer beeldbellen met Spoor twee, over hoe het verder moet. Eind van de zomer komt er een dan een keuring. Het is allemaal nog onzeker wat er daar op volgt. Je hoort veel geluiden om je heen die met hetzelfde worstelen. Recent was er op TV ook een man die deze problemen ervaarde en erover vertelde. Dat het fijn zou zijn om (bij Long Covid) een extra jaar te krijgen om terug te keren in oude werk. Long Covid is nieuw en er zijn nog veel vragen. Niemand weet goed hoe het aangepakt moet worden.
En hoe moet het als er eventueel wel een nieuwe baan moet komen? Door Long Covid is het juist moeilijk nieuwe dingen aan te leren. Is het moeilijk om te concentreren en met veel prikkels om te gaan. Een boek lezen kan, maar het moet makkelijk zijn. Naar de winkel gaan vraag al veel energie, er zijn veel prikkels, wat erg veel energie kost. Soms doe ik bewust oordopjes in om dingen buiten te sluiten. Normaal schakelt je hoofd dingen uit. Als gevolg van corona komt nu alles binnen en dat is heel veel en maakt nadenken moeilijk.”
Aan het werk tijdens Corona
Hoe ervaar jij dit alles?
“Af en toe maakt het me moedeloos. Ik bekijk het daarom graag per dag. Ik moet alles plannen, anders gaat het niet. En soms lukt het ook niet om de planning te halen, als ik geen goede dag heb. Om contact te houden met werk ben ik er twee keer per week, dan ondersteun ik de activiteitenbegeleiders, al is het maar spelletje of praatje met bewoners. Op dit moment is het op de afdeling (verpleeghuis) al snel te veel, ik zie dan veel. Het geeft dan teveel druk, dat werkt op dit moment niet goed. Is voelt allemaal erg dubbel om in deze situatie te zitten.
Je bent aan het revalideren, maar er komt zoveel meer bij kijken. Er is zoveel om te regelen, om te doen. Ik heb gelukkig veel lieve mensen om me heen, en ervaar bij collega’s ook veel medeleven. Daarnaast heb ik nu huishoudelijke hulp. Het koste veel tijd om dat te overwinnen en die hulp te vragen. Omdat ik een man en kinderen heb, krijg je dat vanuit de gemeente helaas niet vergoed. Door een eerder ongeluk kan mijn man naast zijn werk niet alles doen in huis. En ik wil ook niet dat die belasting altijd om mijn man of jongens komt. Het is geen korte periode waar we het over hebben. Nu komt er dus één keer in de twee weken iemand langs om schoon te maken, dat geeft rust.
Mentaal blijft deze situatie pittig. Daarom moet en wil ik niet vergeten om het uit de kleine dingen te halen. Om van de kleine dingen te genieten. Daarnaast haal ik veel kracht uit mijn geloof. De dominee komt ook regelmatig langs, dat is fijn om mee te praten. Dan vraag ik me ook wel af: Hoe doen mensen het in zo’n situatie als ze geen God hebben om op terug te kunnen vallen?”
Recente reacties