‘Aantal nieuwe pleegouders historisch laag…’ kopte een website in juni dit jaar. Een boodschap die op verschillende plaatsen tussen de regels doorklinkt. Maar ook zoveel warme gezinnen die zich inzetten om kinderen uit een ander gezin een thuis te bieden. Dat gaat met vallen en opstaan.
Vandaag vertelt Hanneke van Tol ons meer over haar rol als pleegouder.
Samenstelling: Suzanne
Mijn naam is Hanneke van Tol | getrouwd | vier biologische kinderen en twee pleegkinderen | de leeftijden variëren van 3 tot 18 jaar: van peuterpraat tot pubergrappen…
Het thema op dit moment is KLEUR. Waar denk je aan en wat heb jij met ‘kleur’?
Tja, ik denk meteen aan deze periode van het jaar! De herfst… wat kan ik intens genieten van die prachtige warme kleuren. En als de zon dan op een mooie herfstdag op de bomen schijnt: dat is zo bijzonder mooi. Kleuren zijn betekenisvol. Warme herfstkleuren horen bij een knus, warm thuis. Waar je allemaal je plekje hebt en je mag zijn wie je bent.
Hoe verliep het proces voordat jullie startten met pleegzorg?
Al snel nadat we getrouwd waren zijn we begonnen met het opvangen van een meisje via Helpende Handen (reformatorische belangenvereniging voor mensen met een beperking). Zo hebben we in de jaren daarna verschillende kinderen, op vrijwillige basis, opgevangen. Soms om af en toe een woensdagmiddag te spelen. Ook hebben we in die tijd weekendopvang gedaan. Toen onze jongste dochter een jaar of 3 was en we in een groter huis gingen wonen, zijn we de cursus voor pleegouders gaan doen. We wilden graag officieel pleegouders worden.
Jullie hebben vier biologische kinderen en twee pleegkinderen. Een mooie combinatie…?
Allereerst is elke plaatsing iets wat we met de kinderen samen beslissen. We praten ook afzonderlijk met hen en willen weten hoe ze erin staan. Als de pleegzorgorganisatie met een voorstel komt, vragen we hen of ze het zien zitten. In de tijd dat je openstaat voor crisispleegzorg, moet je als pleegouders meteen beslissen. Maar dan heb je het er wel over gehad of het oké is voor ze, mocht er gebeld worden. Het is heel belangrijk dat je telkens met je biologische kinderen (ook afzonderlijk) in gesprek blijft, na een plaatsing. Hoe vinden ze het gaan? Waar lopen ze tegen aan? Hebben ze vragen? Zeker bij de start is er veel onzekerheid over de duur en over hoe dingen gaan lopen. Wij betrekken ze heel intensief. Zij stellen ook hun huis open en willen onze aandacht met pleegkinderen delen. Dat doen ze heel bewust, en daar zijn we heel zuinig op. Het is namelijk niet altijd leuk, makkelijk of fijn… en dan moet je het óók samen doen.
Wat heeft pleegzorg je tot nu toe gebracht?
Pleegkinderen hebben vaak schrijnende verhalen en veel leed in hun rugzak. Hierdoor ben je je nog bewuster geworden van van wat je met elkaar als gezin hebt gekregen van God. De waarde van een fijn gezin, een thuis, is ongekend groot. Een geschenk! Wij zijn aan de andere kant ook een gezin waar fouten worden gemaakt, waar wel eens een ruzietje is… Pleegkinderen zien hoe we dat oplossen: met elkaar in gesprek gaan en dingen goed maken. Met pleegzorg leren onze kinderen ook dat de samenleving en de wereld waarin ze leven complex is en gebroken. Ze leren buiten het dorp ‘kijken’ waar we in wonen. Ook mogen we onze pleegkinderen het allermooiste meegeven… dat is dat er een God is Die leeft en ook een doel heeft met hun leven. Een God die levens heelt en nieuw leven geeft. Pleegzorg is een verrijking van ons leven!
Voor welke soorten pleegzorg hebben jullie tot nu toe gekozen?
We zijn eerst met wat vrijwillige opvang begonnen en hebben via een kerkelijke organisatie diverse hulpvragen kunnen doen. Na de pleegzorgcursus hebben we voor een periode een pleegzorgplaatsing gehad en crisisopvang gedaan. De pleegkinderen die nu bij ons wonen, zijn vanuit crisis bij ons geplaatst. Al snel bleek dat het niet mogelijk was om toe te werken naar een terugplaatsing. Daarom hebben we besloten dat ze bij ons mogen opgroeien tot ze volwassen zijn. Het is een broertje en een zusje. Het is heel bijzonder dat ze samen kunnen opgroeien in ons gezin. We denken er voorzichtig weer aan om bijvoorbeeld iets in het weekend nog te kunnen gaan betekenen voor een kind. Er is zoveel vraag naar plekjes.
Welke uitdagingen heeft het bieden van pleegzorg?
De grootste uitdaging is om goed samen te werken met de verschillende partijen. Je hebt te maken met Jeugdzorg en een pleegzorgorganisatie, maar ook de omgang met de biologische ouders speelt een rol. Deze partijen hebben niet altijd dezelfde plannen en ideeën die jij als pleegouder hebt over hoe het zou moeten gaan. Je moet er echt voor gaan! Het is ook geen ‘adoptie’. Kinderen blijven altijd het kind van hun eigen biologische ouders. Hoe ingewikkeld dit ook ligt. Die loyaliteit is er en blijft er. Ze hebben in minder of meerdere mate een rol en dat is best bepalend. Als een pleegkind binnenkomt, moet je niet denken dat ze blij zijn om bij jou te gaan wonen. In tegendeel… het is vreselijk eng! Want ze komen misschien uit een ‘rode’ situatie. Maar voor hen was dat ‘groen’. Dat was hún normaal. Het kost heel veel geduld en liefde om dit proces te begeleiden… Want jouw ‘groene’ situatie thuis is niet meteen een warm bad voor ze. Het is eng, en voor hen heel ‘rood’! Alles ruikt anders, gaat anders, moet anders… Het ‘herstel van gewoon leven’ is een langdurig proces. Ook het vertrouwen is vaak een uitdaging. Inmiddels wonen onze twee pleegjes nu 3 jaar bij ons, hebben ze zich leren hechten en horen ze er helemaal bij. Toch lukt het de oudste nog steeds niet om het vertrouwen te hebben dat ik elke avond weer een warme maaltijd op tafel heb staan. Zo diep kan trauma zitten. Daar moet je veel geduld voor hebben.
Noem eens een situatie die in je geheugen gegrift staat, en waarom?
Er zijn veel situaties die ik zou willen noemen. Maar vanwege privacy moet je heel voorzichtig zijn in wat je deelt. Ik denk aan een donkere winteravond waarop de bel gaat en er een voogd op de stoep staat met een kleine kleuter aan de hand. Zonder tasje of knuffel, niets… En onze dochter even later beneden komt en één van haar knuffels aan de kleuter geeft. Zonder iets te zeggen…
Er is een groot tekort aan pleegzorg. Wat zou je tegen gezinnen willen zeggen die pleegzorg overwegen of er meer over willen weten?
Bezoek eens een informatieavond over pleegzorg en stel je vragen. Er zijn zoveel verschillende mogelijkheden om iets te kunnen betekenen. Weekend- en vakantiepleegzorg, kortdurende of langdurige pleegzorg, crisispleegzorg of een traject waarin heel zorgvuldig gematcht wordt. En probeer vooral ook daarin te kijken naar je eigen gezin, de samenstelling ervan, de draagkracht. Spreek ook met je kinderen over je wensen en verlangens.
De foto bij het artikel heeft geen betrekking op de kinderen uit het interview
Recente reacties