Het kan je bijna niet ontgaan zijn: twee weken terug was de Week van het Leven in volle gang, met als afsluiter de Mars voor het Leven.
In dit artikel een ’terugblik’ door middel van de verwijzing naar publicaties van het RD en het verhaal van Lynette van Giesbergen, die voor de bevalling van haar zoontje Lucas in het ziekenhuis werd opgenomen.
In haar verhaal komt het grote contrast in de visie op leven naar voren, waar we in Nederland mee te maken hebben.
Geschreven door Suzanne
Het Reformatorisch Dagblad heeft tijdens de Week van het Leven een aantal mooie verhalen gepubliceerd. Onder andere het verhaal van Mirjam, wat hier te bekijken is.
Ook Jozefien deelde haar verhaal: ze werd onbedoeld zwanger, maar koos toch voor haar kindje.
Als laatste wil ik Deborah noemen: zij was dit jaar het gezicht van de Week voor het Leven. Ze ging naar een abortuskliniek, want het kindje was niet gewenst. Een echo maakte haar aan het twijfelen. Het verhaal van Deborah kun je hier bekijken.
Er is Hulp biedt vrouwen én mannen hulp rondom abortus en een onbedoelde zwangerschap. Je kunt deze stichting hier steunen door middel van een gift, maar laten we ook het gebed niet vergeten!
Persoonlijke ervaring rondom de keuze voor het ongeboren leven
Mijn naam is Lynette van Giesbergen en ik ben getrouwd met Dirk. Samen hebben wij in 2019 ons zoontje Lucas gekregen. Hij hoopt in februari 2 jaar te worden. Ik wil dit verhaal delen om de tegenstellingen tussen vechten voor het ongeboren leven en het kiezen voor het ongeboren leven duidelijk te maken.
‘Maandagochtend: een gewoon controlebezoek bij de verloskundige en dan door naar het werk, dat was hoe ik het in mijn hoofd had. Bij de verloskundige aangekomen schrok ze van de vorm van mijn buik en maakte ze gelijk een echo. Toen ze ons zoontje op de echo zag, zei ze verschrikt: ‘Meid, ik stuur je gelijk door naar de gynaecoloog, want je baby is te klein.’ Ik dacht nog: ‘Nou, wat een paniek ineens. Het zal wel meevallen!’ Met 20 weken was alles nog prima. Toch heb ik maar even mijn man gebeld en samen zijn we naar het ziekenhuis gegaan.
Bij de gynaecoloog aangekomen schrok ook deze bij het zien van de echo’s. Zijn mededeling sloeg in als een bom. Hij zei: ‘Je komt niet meer zwanger thuis en het is de vraag of je in Ede in het ziekenhuis mag blijven of doorgestuurd wordt naar Nijmegen.’ Het viel niet mee! Niet veel later kwam er duidelijkheid: ik moest naar het Radboud UMC in Nijmegen. Alleen universitaire ziekenhuizen kunnen deze hulp kunnen bieden als het niet goed gaat met de baby. Tijd om na te denken of te beseffen wat er gebeurde was er niet! De ambulance kwam en met gillende sirenes reden we naar Nijmegen. Al wisten we toen eigenlijk nog niks…
De medische molen ging hier in volle vaart draaien. Er was nog toevoer van voeding naar ons kindje, maar zeer beperkt. De kans was groot dat ik uiterlijk woensdag zou bevallen. Longrijping werd toegediend om ons kindje een zo voorspoedige mogelijk start te geven en ook werden we voorgelicht. Er bestond een kans dat ons kindje de geboorte niet zou overleven. Als het wel door de geboorte kwam, was de kans op handicaps groot. Er werd begonnen met de schade bij de hersenen en zo werd het hele lijfje doorgenomen, eindigend bij de darmen. Het geschetste beeld zag er niet goed uit! Ontdaan kwamen we uit het gesprek. Geen ouder wil horen dat het een kind krijgt wat mogelijk niet levensvatbaar is, of handicaps heeft… Maar het is ons kind en als God geeft dat het mag blijven leven dan houden wij van dit kind met of zonder handicaps.
Een onzekere tijd brak aan. De woensdag ging voorbij. Geen bevalling, want er was nog beperkt toevoer en als dat er was mocht het kindje in mijn buik blijven omdat het daar dan toch nog beter af was.
Terwijl ik in het ziekenhuisbed lag, ging er een wereld voor mij open die ik niet zo goed kende. Ik had namelijk heel veel verschillende kamergenotes. Natuurlijk ik wist van abortus en de keuze die vrouwen hebben om tot 24 weken hun zwangerschap af te breken. Maar nooit kwam de kwetsbaarheid en afhankelijkheid van het ongeboren leven zo dichtbij! De ene kamergenote wilde echt geen keizersnede, terwijl dit noodzakelijk was. De reden? Ze mocht dan haar andere kindje 6 weken niet tillen. De volgende kamergenote had 10 jaar geleden echt voor abortus gekozen als ze zwanger was geweest, want eerst carrière maken en dan pas aan kinderen beginnen. Toen kwam er weer een kamergenote bij. Zij maakte de meeste indruk. Ze was exact 24 weken zwanger en bij haar was ook de toevoer van de voeding naar het kind niet goed. Ruim 4 jaar lang was deze vrouw bezig geweest om op een medische manier zwanger te worden. En nu dit. Ik merkte een bepaalde twijfel bij haar. Het kindje was heel gewenst, maar het moest wel gezond zijn en ze wilde ook niet in het ziekenhuis blijven. Ik zag het dus als mijn taak om haar te overtuigen in het ziekenhuis te blijven. Dat leek te lukken. Misschien ook omdat het voor mij niet voor te stellen is dat het welzijn van je kindje in je buik minder belangrijk is. Aan het eind van de dag had ze een gesprek met de artsen. Ze kwam terug, ging op bed zitten en zei tegen mij: ‘Ik ga naar huis. Ik wil geen gehandicapt kind, dus ik kies ervoor om tot 26 weken niets te doen…’ Ik wist niet eens dat deze keuze bestond in Nederland. Gewoon moedwillig naar huis gaan en je leven weer oppakken. Als het kindje met 26 weken nog in leven zou zijn, kwam ze zo nodig wel weer terug naar het ziekenhuis. Ik had er geen woorden voor en was zó van slag. Bidden voor dit ongeboren kind was wat ik kon doen. Weerloos, omdat de moeder geen gehandicapt kind wilde: overgeleverd aan de keuze van de moeder.
Hoe ging het verder met mijn zwangerschap? Onze Lucas is met 32 weken met een spoedkeizersnede gehaald. Er was geen toevoer van voeding meer en er was sprake van trombose in de navelstreng. Een spannende en moeilijke periode volgde. Lucas woog maar 1 kg en was dus zowel prematuur als dysmatuur. Ongeveer drie weken later heeft hij vermoedelijk een darmontsteking (NEC) gehad. Toch mocht hij daar snel van opknappen en uiteindelijk kregen wij hem na 7 weken mee naar huis. Na 4 fijne weken thuis is hij weer opgenomen in het UMC, in Utrecht dit keer. Hij spuugde gal en hield niets binnen. Hij ging hard achteruit! Een reanimatie en een operatie volgde. Wat bleek? Lucas had een darmafsluiting. Dagenlang is hij slapend gehouden, maar eenmaal wakker knapte hij onverwacht snel op en mocht hij mee naar huis.
Nu is onze Lucas 1 jaar en 9 maanden oud en een vrolijke, gezonde jongen. We lopen nog in het ziekenhuis voor controle, maar je leest het goed: hij is gezond en ontwikkelt zich volgens het boekje. Niets, maar dan ook niets wijst op een achterstand of hersenschade. Op zijn geboortekaartje stond deze tekst:
Als wij hem zien liggen, zo klein en teer,
doet dit ons beseffen: dit kan alleen Gods wonder zijn.
En dat is hoe we het leven van Lucas mogen zien. Tot twee keer toe is hij zo dichtbij de dood geweest, maar dankzij Gods besturing mochten we Lucas krijgen en ook 3 maanden later houden.
De foto bovenaan dit artikel is afkomstig van Lynette: het is het voetje van hun pasgeboren zoontje.
Recente reacties