Het jaar 2022 nadert zijn einde. Tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar. Speciaal voor Theetijd kijken Anne, Nicoline, Arnnemarie en Eline terug op 2022. Ze willen hun gedachten, ervaringen, lessen en bemoedigingen met ons delen. Gisteren deelden Nicoline en Eline hun verhaal. Vandaag lezen we mee met de terugblik van Annemarie en Anne.
Geschreven door Suzanne
Even voorstellen…
Ik ben Annemarie, 26 jaar oud, getrouwd met Bas en wonend in Nieuwe-Tonge.
Met welk gevoel kijk je terug op het afgelopen jaar?
Moeilijke vraag! Ik denk dat meerdere gevoelens overheersen, bijvoorbeeld dat bijzondere gevoel, dat ik na bijna een jaar burn-out ben geweest, weer aan het werk mocht gaan. Of dat fijne gevoel dat na een periode van o.a. continue angst het met mezelf weer goed mocht gaan. Maar daarnaast ook het gevoel dat de tijd vliegt… Het jaar is zo snel voorbij gegaan, met alle mooie en moeilijke dingen!
Het moment wat me het meeste bij blijft, is niet begonnen in 2022, maar eind 2021. Door mijn burn-out toen, ben ik gaan inzien dat voorlopig werken in de zorg er echt nog niet in zat, omdat ik daar heel erg vermoeid van werd. Omdat ik toen echt nog niet wist wat ik wilde gaan doen en ik bij momenten echt tegen dingen van mezelf aan liep, ben ik op zoek gegaan naar een hulpverlener. Die stap was relatief groot. Vanuit de hulpverlening ben ik geholpen om de goede kanten van mezelf te zien en daarna ook een keuze te maken wat voor beroep het beste bij mij past. Ik werk nu, met veel liefde en plezier, in een bloem- en tuincentrum in de Randstad. Boeketten maken, planten en bloemen verzorgen enzovoorts. Het lijkt er nu op alsof ik dit al jaren heb gedaan!
Waar ben je dankbaar voor en hoe wil je dat vasthouden in 2023?
Dankbaar voor het feit dat we een eigen huis hebben, dat mijn man en ik beiden werk hebben wat we leuk vinden. Dankbaar dat mijn man en ik zo dicht bij elkaar gekomen zijn het afgelopen jaar, door onder andere alleen maar te praten en naar elkaar te luisteren. Dankbaar dat er liefdevolle mensen om ons heen staan. Dankbaar dat, ach ja, er is zoveel om dankbaar voor te zijn! En alles wat ik genoemd heb zou ik zo mee willen nemen naar 2023!
Stel jezelf kort voor.
Ik ben Anne (37), getrouwd met Maarten en moeder van 3 kinderen van 12, 11 en 8 jaar. We wonen in een dorp onder de rook van Rotterdam. Sinds onze jongste hele dagen naar school gaat, werk ik weer twee dagen per week. Ik geniet van mijn werk als onderwijsassistent. Het past goed naast het zorgen voor en bezig zijn in m’n gezin; de contacten met leerlingen en collega’s geven me energie. Ik kan me verliezen in het lezen van een boek; gewoon op de bank of in m’n favoriete stoel – die eigenlijk van Maarten is – verdwijnen in een andere wereld. Kringlopen is een hobby van me. Als ik er wat breng, neem ik ook altijd iets mee terug. Dat kan van alles zijn, van boeken, tijdschriften, woonaccessoires tot kleding. Verder ga ik er graag met Maarten en de kinderen op uit, het liefst de natuur in.
Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?
Dit jaar was rustiger dan het jaar daarvoor, waar we veel te maken hadden met de gevolgen van het coronavirus en ernstige ziekte in onze beide families. 2022 gingen we in met het voornemen om dit jaar te doen wat er toe doet en niet zoveel mogelijk proberen te doen. Dat vraagt om bewustwording. Nu er weer meer kon, liep de agenda ook weer vol, maar niet meer ten koste van de tijd met elkaar en de tijd met ons gezin. Dat is tijd die je niet meer over kan doen. We spraken af om maximaal twee avonden per week weg te zijn, inclusief de koopavond die Maarten werkt. Daarnaast wilde ik naast mijn twee werkdagen niet meer dan twee afspraken per week hebben. Dat was soms best een logistieke puzzel, maar wel winst voor ons als gezin.
Verder liet onze oudste de basisschool achter zich en begon ze afgelopen zomer op het voortgezet onderwijs. Dat was best even wennen voor haar en voor mij ook. De fietstocht er naar toe, een nieuwe klas, het lesrooster, geen Parro-berichtjes meer. Bijzonder ook om de ontwikkelingen bij je kind te zien. Dat ze zelfstandiger wordt, zelf dingen regelt en oplost, maar dat ze ook niet zonder onze hulp kan als ze haar huiswerk niet begrijpt of als het mis gaat in een Whatsapp-groep. Dat gebruik van die telefoon… dat vind ik wel een ding. Vooral ook omdat het wat van mijn eigen gedrag vraagt. Als ik er telkens mee bezig ben, dan is dat voor haar ook logisch om dat te doen. En als ik me dan al erger dat ze haar twee uur schermtijd per dag languit op de bank al chips-etend opmaakt en dan nog extra tijd wil om in Som (huiswerk-app) te kunnen of een prangende vraag wil appen, dan vraagt dat ook voorbeeldgedrag van mij. Ik word me er steeds meer van bewust dat wat ik doe, meer zegt dan dat ik iets zeg terwijl mijn gedrag het tegenovergestelde laat zien.
Tenslotte kijk ik dankbaar terug op dit jaar. Dankbaar voor alles wat we kregen, voor Gods trouw en Zijn zorg.
Wat was een lastig moment en hoe ging je daar mee om?
Ik tob al jaren met hevige menstruaties en heb hiervoor meerdere operaties gehad. M’n laatste operatie was drie jaar geleden, maar afgelopen voorjaar kwamen mijn klachten in volle hevigheid terug. Ik liep letterlijk en figuurlijk leeg en dat was heel intensief. Ik voelde me machteloos, omdat ik er al zolang mee tob en het nu weer terug is gekomen. Vlak voor de zomervakantie werden er poliepen verwijderd uit mijn baarmoederhals. Het herstelproces duurde de hele zomervakantie en wat vond ik dat lastig. Op zo’n periode voel ik me lichamelijk maar ook psychisch kwetsbaar. Uit ervaring weet ik dat ik me er niet tegen moet verzetten, omdat het dan alleen maar erger wordt. ‘Gewoon doorgaan’ is niet altijd een optie, omdat ik heb ervaren dat er met doorgaan ook een prijs wordt betaald. En juist als ik me dan zo kwetsbaar voel, vergelijk ik me met andere mensen waar het voor mijn gevoel op rolletjes loopt. Op zulke momenten helpt het om te kijken wat er wel is. Niet om daarmee alles weg te relativeren, maar wel om het in het juiste perspectief te zetten. En als ik dan weer tot rust kom, besef ik het weer: ik wil alles zelf graag oplossen en regelen, maar daar zit de oplossing niet in. Juist in die tijd was ik aan het lezen in het Bijbelboek Johannes. Het ging over het wonder op de bruiloft in Kana. De Heere Jezus handelt daar op Zijn eigen tijd. Niet op de tijd van Maria, wanneer ze tegen Hem zegt dat de wijn op is. In de Matthew Henry las ik toen het volgende (vrij vertaald): Beproeving op beproeving, verlossing blijft uit en het lijkt of God ons bidden niet hoort. Maria bemoedigt zichzelf door vertrouwend te hopen op Gods antwoord. Dat leert ons dat wij met God moeten worstelen, zelfs wanneer Hij in Zijn voorzienigheid tegen ons in lijkt te gaan. En dan komt er op een wonderlijke manier wijn.
Wat herkende ik mezelf hierin. Mijn hevige menstruaties met alle gevolgen van dien ervaar ik als een beproeving. Ondanks dat het nu met medicatie redelijk onder controle is, zijn er nog steeds dagen waarop ik me lichamelijk beroerd voel. Dat maakt me moe en soms ook moedeloos. En als je dan bovenstaand stukje leest, dan zet dat voor mij alles weer in het juiste perspectief. Hoofd en hart omhoog, ook al zie ik het niet. Er voor kiezen om te kijken naar wat er wel is. Zegeningen tellen en me daarbij bewust zijn van Wie ik het allemaal krijg. De buitenkant of een foto kan soms zo geweldig of volmaakt ogen. En sommige momenten kunnen inderdaad ook zo voelen. Maar dat zijn momenten, en geen continue staat van zijn. Ik denk dat die goede momenten glinsteringen van genade zijn. Daar tussendoor is het leven. Het leven van alledag, met z’n zorgen, ziekte, verborgen leed, vreugde, simpel geluk. Het gekregen leven.
Waar ben je dankbaar voor?
Ken je het boek ‘Duizendmaal dank’ van Ann Voskamp? Toen ik dat een aantal jaar geleden voor het eerst las, heb ik daaruit meegenomen om elke dag drie dingen hardop te benoemen of op te schrijven waarvoor ik dankbaar ben. Juist de dingen die als zo vanzelfsprekend ervaren worden – vanzelfsprekend omdat het er altijd lijkt te zijn – dat zijn voor mij dankbaarheidspunten. Dat er elke dag genoeg is. Genoeg in materiële zin, genoeg aan kracht voor elke dag. Ik ben dankbaar voor het kleine, simpele geluk, wat ten diepste helemaal niet klein en simpel is. Bijvoorbeeld wanneer we op zondag twee keer naar de kerk kunnen met ons vijven. Dat we op vrijdagavond ‘opblijfavond’ hebben en dat daar door iedereen naar uitgekeken wordt omdat we eerst pannenkoeken eten en er daarna bij de koffie wat lekkers gekozen mag worden bij het drinken. Dat ik een appje van onze oudste krijg waarin ze zegt dat ze blij is met mijn hulp voor wiskunde en dat ze mij de liefste moeder vindt. Dat er tijdens 1 op 1 momenten mooie gesprekken ontstaan met de kinderen. Dat ik een lieve, zorgzame man heb die me bemoedigd, aanmoedigt en afremt. Dat mijn (schoon)ouders er nog zijn na een periode van grote zorgen om gezondheid. En bovenal: dat er elke dag genade is, dat we elke dag ons hart uit mogen storten voor de Heere met alles wat er is om voor de bidden en voor te danken.
Wat wil je graag meegeven aan andere vrouwen voor het nieuwe jaar?
Als vrouwen willen we het graag zo goed doen. Goed voor ons gezin, goed voor onze man, goed voor onze familie, ga zo maar door. Er zijn van die periodes dat je je dan zo blind kan staren op het schijnbaar groene gras van anderen. Maar besef: ook dat gras heeft onderhoud nodig, net als jouw eigen gazonnetje. Aan de hand van wat steekwoorden wil ik je graag wat praktische dingen meegeven voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat je ze kunt zien als bemoediging van een met vallen en opstaan iets wijzer geworden vrouw en moeder.
| Erkenning |
Het opvoeden, je huishouden, je huwelijk, je (vrijwilligers)werk; het kost allemaal tijd en energie. Als het goed is, zorgt het ook voor energie. Probeer te zorgen voor balans, dat je geeft én ontvangt. Durf je te ontvangen? Of vind je dat je alles zelf moet doen? Ontvangen is ook: als je man aanbiedt de badkamer te soppen hem dit te laten doen, ook al doet hij dat niet volgens jouw plan.
| Plannen |
Als vrouw (en moeder) zijn er veel ballen die je in de lucht probeert te houden. Een planner helpt mij om alles overzichtelijk te maken. Hier plan ik ook mijn huishoudelijke klussen op. Bedenk voor jezelf hoe vol je je week wilt hebben. Om sommige dingen kun je niet heen, maar er zijn ook dingen die niet perse direct moeten en ook kunnen op een moment dat je week wat leger is.
| De lat lager |
Moet alles wat je doet of wilt? Van wie moet dat? En waarom? Soms zijn er van die weken dat je agenda het lijkt over te nemen. Dan zijn er afspraken voor therapie, sport, een ouderavond en alles lijkt in die ene week samen te komen. En soms duurt dat zomaar opeens een paar weken achter elkaar, waardoor je het gevoel krijgt geen overzicht meer te hebben. Mij helpt het dan om het noodzakelijke te doen. Het noodzakelijke is voor mij: aanwezig zijn (ook met mijn hoofd), proberen te voorzien in wat mijn gezin nodig heeft, zorgen voor de warme maaltijd, elke dag een was aanzetten en vouwen, het voor het oog glad houden en een doekje over het toilet halen.
| Tijd voor jezelf |
Oei, klinkt dat niet heel zelfgericht? Ik denk het niet, omdat dit valt of staat met balans. Ieder mens heeft ontspanning nodig. Ik verdwijn graag in een boek. Soms zet ik daarvoor wel m’n wasmand met strijk uit het zicht. Het is belangrijk om je lichamelijke en emotionele batterij opgeladen te houden. Als jij heel de dag hebt gerend en druk bezig bent geweest, kun je dan beschikbaar zijn voor je gezin, voor hun verhalen en vragen? Mij helpt het om op de dagen dat ik thuis ben, een uur voordat de kinderen uit school komen, te stoppen met waar ik mee bezig was. Dat uur gebruik ik om te handletteren, het Bijbelgedeelte wat ik ’s morgens vroeg las nog eens te lezen of soms om een dutje te doen. Als ik dat niet doe, ben ik wel lichamelijk aanwezig, maar mijn hoofd is er dan niet echt bij. Kijk vooral naar wat bij jou past.
| Tijd voor elkaar |
Tijd samen als man en vrouw, dat is de investering waard. Nu onze kinderen ouder worden, schuiven ook de bedtijden steeds meer op en zijn er ’s avonds ook wel eens activiteiten waardoor het niet voor negen uur is voordat ze op bed liggen. Wij lopen bijna elke avond even een rondje door de buurt. Gewoon om even bij te praten, zonder dat de kinderen horen waar het over gaat. En we gaan af en toe een avondje samen weg. Even ergens wat drinken en bijpraten. Of juist niks zeggen maar gewoon samen zijn.
| Focus op ‘real life’ |
Het gebeurt hier en nu, vlak voor je neus. Geniet van de mooie momenten. Probeer mee te gaan in het tempo van de dag. Dat is de ene dag wat sneller dan de andere en ook langzame dagen mogen er zijn. Het is niet reëel om van hoogtepunt naar hoogtepunt te gaan, ook al kan dat zo lijken, vooral als je gebruik maakt van sociale media. Tussen hoogtepunten zitten ook ruzietjes van de kinderen, een mopperdag, een chagrijnige bui, zorgen en vul maar in. Dat mag er zijn, maar blijf er niet in hangen.
Tenslotte: hoofd omhoog, je hart naar boven. Je hoeft het niet alleen te doen. Praat over je gevoelens, zorgen of wat er ook is met je man, een vriendin die je vertrouwt, schrijf het op als praten niet lukt, maar deel het bovenal met God. Probeer een levende relatie met Hem te hebben, het gebed is de ademtocht van de ziel. En op het gebed wil Hij grote dingen doen.
Voor alle vrouwen die dit jaar, op welke manier dan ook, betrokken waren bij Theetijd:
Gods zegen en nabijheid toegewenst voor 2023!
Recente reacties