Het jaar 2022 nadert zijn einde. Tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar. Speciaal voor Theetijd kijken Anne, Nicoline, Arnnemarie en Eline terug op 2022. Ze willen hun gedachten, ervaringen, lessen en bemoedigingen met ons delen. Vandaag komen Nicoline en Eline aan het woord.
Geschreven door Suzanne
Wie ben je?
Mijn naam is Nicoline Verrips, ik ben 23 jaar en werkzaam in de verkoop binnendienst. Momenteel woon ik bij mijn ouders, samen met mijn broertje en zusje. In maart 2023 hoop ik te gaan trouwen en in in het kleine dorpje Schoonrewoerd te gaan wonen. Op dit moment zijn we druk met klussen, verbouwen en onze bruiloft plannen.
In het weekend breng ik veel tijd voor met vrienden en familie. Een drankje, eten, gezelligheid, een spelletje en heel lang praten, daar houd ik van.
Verder reis ik graag. Ik ontdek graag steden en natuurgebieden. Een aantal keer per jaar probeer ik weer nieuwe plekjes te bezoeken.
Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?
Voor mijzelf een bijzonder jaar met veel veranderingen in mijn leven en beslissingen die ik heb moeten maken. Daardoor ging de tijd erg snel, maar heb ook erg genoten van ieder moment! Ik kijk hier dus enorm positief op terug. Het maakt mij extra dankbaar voor de familie en vrienden om mij heen: zij delen in de vreugde van de speciale gebeurtenissen. Het zorgt er wel voor dat je dit extra waardeert en voelt.
Welk moment zal je niet snel vergeten? En waarom niet?
Onze verloving was een bijzonder moment wat ik graag wil onthouden. Daarnaast kregen we te horen dat ons bod geaccepteerd was. De verloving was toch iets waar ik naar uitkeek, waar we vaak over gesproken hadden natuurlijk. Het was dus niet geheel onverwacht, maar zo’n moment voelt toch bijzonder! Daarna gingen we een hele hectische huizenmarkt op. Denk aan bezichtigingen die volledig vol waren bijvoorbeeld. Elke keer word je gebeld door de makelaar en elke keer hoop je dat het jouw bod is wat geaccepteerd is. Toen het écht zo was voelde dat heel onwerkelijk. Maar we waren ontzettend blij: ons eerste huis!
Welke les uit 2022 wil je graag meenemen uit 2023?
Sta af en toe stil in je leven. Kijk niet alleen vooruit naar ‘wat wil ik, wat wil ik nog doen, wat wil ik bereiken?’ Kijk achterom naar wat je hebt. Soms is het het genoeg om daar naar te kijken en er dankbaar voor te zijn.
Ik heb mezelf er vaak op betrapt dat ik dit te weinig gedaan heb. Of dat ik achteraf te weinig genoten heb van een bepaald moment. De les voor mezelf en misschien ook voor anderen die ik wil meegeven is: meer relativeren en dankbaar zijn én dit proberen uit te dragen.
Wie ben je?
Mijn naam is Eline van Reenen, getrouwd met een lieve man, Samen mogen we vier kinderen hebben en zijn we woonachtig in de buurt van Rotterdam.
Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar?
Afgelopen jaar was een heftig jaar. We begonnen het jaar, zoals iedereen, in lockdown. Dat was pittig. Opnieuw een vakantie waarin we niet veel met de kindjes konden doen, maar waar we, na een zwaar jaar, best naar uit hadden gekeken. Ik was zwanger van ons vierde kindje, maar de zwangerschap was zwaar door erge rugklachten. Korte tijd later kregen we voor het eerst corona en dat was ook niet mis. Wekenlang op bed en met hele gezin ziek zijn. Kort daarop volgde de griep, waardoor ik zelfs in het ziekenhuis belandde. Uiteindelijk knapten we allemaal wat op en zagen uit naar de komst van een baby! Twee dagen voor de bevalling ging het goed fout: mijn man viel en brak zijn been op een vervelende plek. Hij werd afgevoerd naar het ziekenhuis om de breuk te zetten, maar dat lukte niet. Zijn been werd in het gips gezet en hij moest een week wachten op de operatie. Zoals gezegd begon de bevalling twee dagen later. De verloskundige was er al met twee bezig en het ziekenhuis had geen plek… Uiteindelijk zijn we toch in het ziekenhuis terecht gekomen en ging alles heel erg snel. Dat zorgde bij mij voor een shock: mijn hoofd kon mijn lijf niet bijhouden. Al met al was het heel heftig. Eenmaal thuis brak een heel dubbele periode aan: blijdschap om een nieuw gezinslid dat overschaduwd werd door de vele zorgen. Hoewel er veel hulp was, moest ik al in de kraamweek mijn bed uit en veel doen, vooral ’s nachts: mijn man helpen naar de WC, baby voeden, zieke kinderen verzorgen. Bijkomen van de bevalling en de kraamperiode, daar ben ik nog steeds mee bezig. Uiteindelijk werd mijn man geopereerd. Helaas zijn de pennen al gebroken en ervaart hij nog elke dag pijn. Een nieuwe operatie ligt in het verschiet.
Op welke manier heb je Gods trouw ervaren?
Er zijn heel veel mensen die gezegd hebben: ‘Ik zou het niet kunnen.’ Maar dat was geen optie: je moet door! En, zeker achteraf, mogen we toch wel Gods bijzondere zorg en trouw zien. Elke dag, elk moment was er de kracht van boven om door te gaan. Voor elk moment genoeg. En daarbij het vertrouwen dat Zijn trouw elke dag nieuw is.
Welk bijzonder moment is je bijgebleven en waarom?
Het meest bijzondere moment van dit jaar, is voor mij persoonlijk de doop van ons kindje. De preek van de doopdienst leek voor mij geschreven. Een moment waarop God Zelf zo duidelijk sprak. Iets waarover ik me alleen maar kan verwonderen.
Morgen komt deel II online, dan zullen Annemarie en Anne hun terugblik met ons delen.
Recente reacties