Hoi! Hier ben ik weer, maar nu met een andersoortige blog dan ik in eerste instantie voor ogen had. De afgelopen periode was namelijk erg dynamisch, waaruit deze blog ook een beetje ontstond. Tot kort voor de deadline – zelfs even erna – heb ik nagedacht over wat ik nu wil schrijven. Mijn wereld is de afgelopen weken namelijk weer flink op de kop gezet. Het schrijven helpt mij om het allemaal van me af te zetten.
Geschreven door Anne-Marije
Afgelopen Goede Vrijdag, 16 april, kreeg ik de diagnose PCOS (zie kader hieronder voor toelichting). Mijn man reageerde zoals hij altijd doet: we komen er samen wel uit, we zijn samen, ik ben er voor je… Echter is de diagnose voor mij niet makkelijk om te accepteren, terwijl het tegelijkertijd veel verklaart. Mijn eindeloze strijd met het gewicht, wat zelfs resulteerde in een eetstoornis, mijn menstruatiepatroon en de onzekerheid daaromtrent, stemmingswisselingen en het overgewicht wat zich de afgelopen jaren ontwikkelde.
Wat is PCOS?
Het polycysteus ovarium syndroom (PCOS) is een ongeneesbare hormonale aandoening aan de eierstokken, waarbij er cystes (vochtblaasjes) op de eierstokken groeien. Daardoor is er sprake van een onregelmatige of uitblijvende eisprong.
Klachten van PCOS zijn hormoongerelateerd zoals een uitblijvende menstruatie, stemmingsstoornissen, overgewicht en moeilijk kunnen afvallen. Door een onregelmatig eisprong is conceptie fysiek gezien lastiger zijn omdat er geen duidelijke vruchtbaarheidsperiode aan te wijzen zijn. Bij een kinderwens kan iemand met PCOS direct worden doorverwezen naar een gynaecoloog. Deze arts kijkt dan met het stel welke mogelijkheden en hulpmiddelen er zijn om zwanger te worden.
De behandeling voor PCOS is vaak het gebruik van hormonale anticonceptie en hulp bieden bij afvallen, bijvoorbeeld door de hulp van een diëtist (UMCG, 2023).
Voor 16 april had ik het vermoeden dat er iets mis was, ook al voelde ik mij niet ziek. Het snelle bezoekje aan de gynaecoloog en wat er op de echo vastgelegd werd, was dan ook meer een bevestiging dan een schok. Toch merk ik dat het me weer volkomen lamlegt. Ik zal aanpassingen moeten doen aan mijn leven zodat mijn lichaam (en geest) weer gezonder worden. Dus een bezoekje aan de diëtist, twee keer intensief sporten in de week, maar tegelijkertijd te veel eten vanwege de cravings en dan eindelijk toch een heftige menstruatie krijgen na 89 dagen. Daarnaast gaat het gewone leven ook door, vraagt studeren momenteel veel energie en ook sociaal en op werkgebied zijn er verplichtingen.
Afgelopen weken vergat ik soms dat het krijgen van een diagnose zoals deze gepaard gaat met een rouwproces. Het ervaren van machteloosheid, onzekerheid over de toekomst, boosheid op alles en iedereen, jaloersheid, verdriet en ga zo maar door. De verbinding met mijzelf en de wereld om mij heen, is er even niet. Waar ik eerder zo genoot van mijn werk, hoop ik nu dat ik weer snel naar huis kan om op de bank onder een kleedje te gaan liggen. Ook als ik in de spiegel kijk, stralen mijn ogen niet het licht uit wat ze gewoonlijk doen.
Kintsigu
Het ene moment kan ik het allemaal nuchter, technisch en feitelijk bekijken, maar het andere moment lukt het me gewoonweg niet. Dan overheersen de emoties, versterkt door autisme en overprikkeling. Maar de momenten dat ik het wat luchtiger zie, zijn bevrijdend. De momenten dat ik met mijn familie of vrienden geniet van het leven met een goed glas wijn en een diepgaand gesprek, of met mijn kleine zusje dans op een liedje. Gebrokenheid is op dat moment dan niet het kapot-zijn, maar zoals de gedachte van het Japanse ‘Kintsigu’.
Kintsigu – goudverbinding – is de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goud- of zilverkleurige lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen en herstel bij aan de schoonheid van een voorwerp. Kintsigu is in lijn met de filosofie van wabi-sabi, namelijk het imperfecte omarmen. Is dat niet wat we dagelijks doen? Accepteren dat we mens zijn en nooit meer zullen zijn dan mens? Het is lastig om de grens te onderscheiden tussen de Waarheid en bedachte filosofie door mensen, maar ik zie raakvlakken met de Bijbel.
Want ook als christenvrouw kan ik me enorm vergelijken met andere ‘perfectere’ levens. Ergens leeft het gevoel dat ik pas meetel als vrouw binnen de Nederlandse christelijke kring, als we een kind hebben. Er wordt zo vaak gezegd dat het krijgen van kinderen de kroon op je huwelijk is. Maar wat nu als kinderen krijgen lastig is, of lichamelijk óf psychisch (dit wordt vaak onderschat!) gezien niet mogelijk is? Als er vaker geen kinderwens is, dan wel? Mist de kroon dan? Doe je dan onder voor ‘de gemeenschap’, als vrouw en als stel? Of wordt er medelevend naar je gekeken en gezegd: ‘We bidden voor je, hoor, God heeft een plan.’? Of wordt er meteen geoordeeld, zonder het gesprek aan te gaan?
Geloof
Op geloofsgebied heb ik al een tijdje een bepaalde crisis – ik denk jij als lezer je hierin kunt herkennen – omdat ik zo aanloop tegen alle onzichtbare kerkmuren, verschillende denominaties en de vraag ‘wat is de waarheid?’ constant een grote plaats inneemt in mijn hoofd. Ik kan zo verdrietig worden van de onrechtvaardigheid die in mijn ogen soms toch een plaats krijgt in de kerk, het zo snel oordelen en vaak ook roddelen over anderen en hun leefstijl en het missen van een diepe verbinding tussen medegelovigen.
De zichtbare en ervaren gebrokenheid maakt dat het verlangen naar een eenvoudig leven steeds groter wordt. Weg van de maatschappij met de vele prikkels en verwachtingen, weg van het instituut van de kerken, in gemeenschap met anderen en in verbinding met de natuur. Geen berichtjes en mails die wachten op een antwoord, maar LEVEN in verbinding anderen dichtbij en met Het Leven Zelf. Hij die de lat zo laag legde door naar ons toe te komen en Zijn leven te geven in opdracht van Zijn Vader (niet Mijn wil, maar Uw wil, Vader!).
Maar dat leven, waar ik naar verlang, is er nu niet. Daarom is het aan mij de taak om het leven wat ik heb, te leven tot het leven voorbij is. Daarom is het verlangen naar de hemel ook zo aanwezig. Voor altijd bij Hem, op de plek waar geen tranen zijn. Met alle andere gelovigen van over de hele wereld en eindeloos de tijd om God te eren.
Soms word ik wakker en heb ik erover gedroomd. Hoe de hemel is. Hoe Jezus me opwacht met open armen en me aankijkt met Zijn liefdevolle ogen. Hoe bevrijd ik dan ben van alle gebrokenheid en voor altijd dicht bij Jezus kan zijn. Dat maakt dat ik de dag dan tegelijkertijd zwaar en licht begin. Zwaar omdat dat leven nog niet daar is, maar licht omdat die dag een stap dichterbij is. En dan spreek ik mezelf toe, dat ik deze dag licht leef, in het Licht Zelf en het Licht uitstraal naar de mensen die ik vandaag bewust of onbewust ontmoet.
Iemand die goed kan schrijven over haar gebrokenheid en het leven met Jezus, is Ann Voskamp. In deze blog (Engels) schrijft zij over een mooi cadeau wat zij kreeg – Kintsigu. Aandrader!
Gebruikte bron: UMCG. (2023). Wat is polycysteus ovarium syndroom (PCOS)? Geraadpleegd op 29 april 2023, van https://www.umcg.nl/-/pcos
Recente reacties