Onze gastblogster Anne vertelt vandaag in het eerste artikel van ‘Verhalen voor vrouwen’ over haar vage klachten die uiteindelijk tot de diagnose ‘astma’ leidden.
Geschreven door Anne
Afgelopen april had ik wat vage klachten: kortademig, pijn op m’n borst. Ik had er niet heel erg last van, maar ik dacht wel dat het misschien corona zou kunnen zijn en liet me daarom testen. De uitslag daarvan was negatief. De klachten waren na een paar dagen nog niet over en ik was er inmiddels redelijk van overtuigd dat het wel corona was. Wat zou het anders moeten zijn, dacht ik. Een tweede test was tot mijn verbazing opnieuw negatief. De klachten waren inmiddels ook wel wat verergerd. Ik voelde me regelmatig benauwd, was snel moe en buiten adem na enige inspanning en ik had last van pijn op mijn borst en tussen mijn schouderbladen.
Toen ik de huisarts belde, kon ik pas na een aantal dagen terecht bij de praktijk, maar toen ik er eenmaal was, namen ze het gelukkig wel serieus. Er werden verschillende dingen gemeten en de huisarts zag niets vreemds, maar toen ik een paar keer diep moest ademhalen voor het luisteren naar de longen, werd ik ineens helemaal duizelig en trillerig en schoot mijn hartslag omhoog naar 130. Heel bizar en vervelend ook, omdat ik daarna nog weer op de fiets naar huis moest. Aan mijn longen was verder niks bijzonders te horen, dus ik werd die middag nog naar het ziekenhuis gestuurd om mijn bloedwaarden te laten testen om te zien of daar dan iets uit kwam. De uitslag was er na een paar uur al en de huisarts belde mij om te vertellen dat ook aan de bloedwaarden niets afwijkends te zien was. Maar ja, mijn klachten waren toch wel verontrustend en daarom kreeg ik een doorverwijzing naar de spoedeisende hulp. Dat was best spannend, want ik moest alleen omdat mijn man werkte. Gelukkig wonen we pal naast het ziekenhuis dus ik kon er gewoon lopend heen.
Ik was snel aan de beurt en werd meegenomen naar een bed op de ‘high care unit’. Dat was eigenlijk best heftig, want ik had nog steeds geen idee wat er dan aan de hand zou kunnen zijn, maar mogelijk zou het iets ernstigs kunnen zijn. De huisarts had al gezegd dat het misschien een longembolie zou kunnen zijn of een infarct. Tegelijkertijd liet ik alles ook maar over me heen komen en probeerde ik me open op te stellen voor wat er zou gaan gebeuren. De verpleegkundige plakte van die plakkertjes op mijn borst en buik en sloot me met kabels aan de hartmonitor. Mijn hartslag, ademhaling en zuurstofgehalte werden gemeten en ondertussen werd er een hartfilmpje gemaakt. Er werd ook opnieuw bloed afgenomen en ik moest natuurlijk ook allerlei vragen van de arts beantwoorden. Vervolgens werd ik meegenomen voor een röntgenfoto van mijn borstkas en kwam er daarna nog een andere arts aan mijn bed die een echo maakte van mijn hart.
Er gebeurde dus van alles maar tegelijkertijd was het ook veel wachten, want tussen alle testjes en vragen zat soms veel tijd. Gelukkig had ik mijn telefoon mee en kon ik contact onderhouden met mijn man, mijn ouders en een goede vriendin. Omdat ik dus niemand bij me had, was het fijn om toch met mensen te kunnen praten. Het hielp ook dat ik me niet heel slecht voelde en ik was ondertussen ook geboeid aan het kijken naar de monitor en aan het luisteren naar de gesprekken tussen de medewerkers en de andere patiënten.
Aan het einde van de avond kwam de behandelend arts vertellen dat ze op dat moment geen verklaring konden vinden voor mijn klachten. Enerzijds was dat vervelend, omdat ik na die hele avond op de spoedeisende hulp nog niet wist wat er nou eigenlijk aan de hand was. Anderzijds vertelde de arts dat het eigenlijk ook goed nieuws was, omdat dat betekende dat er in ieder geval geen sprake was van iets wat levensbedreigend zou kunnen zijn, zoals een longinfarct of een longembolie. Hij zei dat de klachten misschien door stress konden komen, maar omdat de klachten ook vooral gerelateerd waren aan inspanning, was er een vermoeden dat het misschien wel astma zou kunnen zijn. In ieder geval konden ze op de eerste hulp niets meer voor me doen en werd ik weer losgekoppeld van alle apparaten. Tegen kwart voor elf mocht ik weer naar huis, dat kon gelukkig ook weer lopend!
Na het bezoek aan het ziekenhuis ging ik me wat meer verdiepen in astma. Ik had via instagram wat gesprekjes met mensen die astma hebben en de klachten die ik had, kwamen behoorlijk overeen met de klachten die zij ervaren, dus vanaf toen dacht ik zelf eigenlijk al wel dat het heel goed astma zou kunnen zijn. Intussen waren mijn klachten wel weer redelijk afgenomen, maar ik ging natuurlijk wel weer met de huisarts in gesprek voor vervolgonderzoeken. De eerste longfunctietest was om te kijken of mijn longinhoud goed was en of dat zou verbeteren met een luchtwegverwijderaar, maar helaas kwam er uit deze test ook niks. Daarom werd er een tweede longfuctietest gepland, de histamineprovocatietest. Ik moest steeds een verneveling inademen met steeds hogere doses histamine, om te kijken of mijn longen daarop zouden reageren. In eerste instantie gebeurde er niet zoveel, maar na een aantal doses kreeg ik het ineens benauwd en moest ik hoesten. In de metingen was ook duidelijk te zien dat mijn longfuctie achteruit was gegaan. Gelukkig kreeg ik daarna een flink aantal doses van de luchtwegverwijderaar en toen ik tenslotte een kwartier later nog een hersteltest moest uitvoeren, voelde ik me letterlijk een stuk opgeluchter. Ik merkte echt zo’n groot verschil: ik kon weer dieper ademhalen en het voelde zoveel vrijer in mijn borstkas. Officieel stond er nog een derde onderzoek gepland, de hyperventilatietest, maar die was niet meer nodig want de uitslag was al duidelijk: ik heb astma. Waar gezonde longen uitzetten bij inspanning of niet reageren op prikkels, gaan mijn longen zich juist dichtknijpen.
Mensen reageren wel eens: joh, wat heftig! Maar eigenlijk vind ik het zelf wel meevallen. Ik heb de diagnose begin september gekregen, maar voor mezelf was het in mei eigenlijk al wel duidelijk, nadat ik me meer in astma verdiepte en met mensen gepraat had. Ook terugkijkend op de jaren hiervoor kan ik bepaalde ervaringen goed plaatsen. Zo was ik met gym op de middelbare school altijd snel buiten adem, op mijn wekelijkse volleybalavond hoestte ik altijd veel (terwijl anderen daar helemaal geen last van hadden) en ook kan ik slecht tegen parfum en rook. Het was nooit zo erg dat ik behandeld moest worden of dat het me belemmerde om dingen te doen, maar voor zulke dingen heb ik nu wel een verklaring.
Gelukkig heb ik geen ernstige vorm van astma en is het een ziekte die goed te behandelen is. Ik heb een inhalator gekregen die ik twee keer per dag moet gebruiken en extra als ik bijvoorbeeld ga sporten of als ik me benauwd voel, zodat mijn longen weer open gaan staan. Wat ik wel nog gek vind, is dat het eerder dit jaar opeens, schijnbaar uit het niets, zo slecht met mij ging. Ik kan namelijk niet iets aanwijzen wat het getriggerd heeft en ik heb er dus ook geen verklaring voor. Het is wel zo dat astma een levenslange ziekte is en ik het altijd al gehad heb (en zal houden), dus aan de andere kant is het wel fijn dat ik het nu weet door dit voorval. Wie weet had ik anders nooit geweten dat ik astma heb.
Recente reacties