Ontwikkelingswerk in Malawi

We sluiten de serie ‘Verhalen van vrouwen’ af met het verhaal van Marianne Sangala. Zij koos voor een leven in Malawi, nadat ze in 2016 trouwde met Constantine. Hoe dat zo kwam en wat haar motiveert om zich in te zetten voor ontwikkelingswerk in Malawi, lees je vandaag op Theetijd.

Geschreven door Suzanne

---

Mijn eerste reis naar Afrika was tijdens mijn opleiding als onderwijsassistente. Samen met Annemarie, mijn vriendin, ben ik toen naar Zuid-Afrika geweest. Daarna zijn we beiden de PABO gaan doen en in PABO-4 kozen we de minor International Class. Je kon helemaal zelf kiezen waar je heen wilde. Afrika sprak ons wel aan, we wilden graag nog eens naar een school waar ‘donkere kinderen’ les kregen. We hadden ons georiënteerd op Nigeria, maar daar bleek het een groot deel van de tijd zomervakantie te zijn. Annemarie kwam een advertentie van Stephanos tegen in Terdege. We reageerden en mochten op gesprek komen. Dat verliep positief. We zijn toen in het zuiden van Malawi geweest en hadden het heel erg naar ons zin. Wat een werk was daar! Veel problemen en veel armoede. Maar ook op onderwijskundig gebied was er een hoop te winnen. Ik had toen zoiets van: ‘Ik zou heel graag terug willen. Maar ja, dan moet zich wel een mogelijkheid voordoen. Als het dan niet voor werk was, dan misschien voor vakantie. Ik had gelijk een band met Malawi.’

Bij terugkomst begon ik aan mijn LIO-stage in Kruiningen. In de zomervakantie kregen Annemarie en ik een mail van Stephanos. ‘Kom over en help ons’, stond er in het onderwerp. Vanaf januari 2013 zijn we 1,5 jaar in Malawi geweest. We zijn verder gegaan met ons onderzoek, over motivatie in het onderwijs. Zij vroegen ons om hiermee verder gegaan. We hebben leraren begeleid en allerlei activiteiten gedaan. Verder hielpen we de oudste kinderen met huiswerkbegeleiding.

Constantines jongste zusje woonde in het weesdorp waar wij toen woonden. Ze vertelde altijd veel over haar broers en zussen. Haar Engels was niet altijd even goed, dus ik vroeg me af of alles klopte wat ze vertelde. Toen ze klaar was met groep 8, ging ze terug naar de plaats waar haar broers en zussen wonen. Om de dag belde ze ons om te vragen of we haar een keer kwamen opzoeken. We zijn toen een keer bij haar thuis geweest en toen zat daar wel een hele leuke jongen – haar broer – op de bank. Hij was er eigenlijk maar even, want hij moest nog naar wat vrienden. Ik dacht: ‘Dat zal wel een populair type zijn die overal zijn vrienden heeft.’ Hij voegde me toe op Facebook en we stuurden weleens berichtjes. Tijdens ons verblijf gingen we in december met verlof naar Nederland en toen we terugkwamen stuurde hij een berichtje: ‘Zullen we een keer ergens wat gaan drinken?’. Ik maakte gelijk duidelijk dat hij er niets achter moest zoeken. Maar: ‘Hij bleek leuker dan ik had verwacht!’ Het was inmiddels februari. In mei zouden we teruggaan, voor die tijd moest ik weten of het echt zou klikken. Ik had er wel voor gebeden, of dit Gods weg was. We dachten over veel geloofszaken hetzelfde. Het was precies regenseizoen en we zouden een middagje weggaan. Ik had gebeden of het droog mocht zijn, en dat was ook zo. In kleine dingen zagen we Gods leiding. Ik worstelde er wel mee of het echt goed was. In die tijd had ik goede gesprekken met onze dominee. Hij gaf aan dat het belangrijkste is dat je wat geloof betreft op één lijn zit. Het was niet altijd makkelijk. Maar toen Constantine voor de tweede keer naar Nederland kwam, werd toch wel steeds duidelijker dat het een blijvende relatie was.

Constantine was net klaar met zijn opleiding en kreeg een plek toegewezen waar hij aan de slag mocht als leraar. Ik ben na de periode in Malawi nog een tijdje in Nederland aan het werk gegaan. Al vrij snel was duidelijk dat wij na ons huwelijk in Malawi zouden gaan wonen. Constantine heeft zijn school en opleiding via Stephanos gekregen en wilde graag iets betekenen voor het onderwijs daar. Samen met onze vrienden Felix en Annemarie hadden we best wel ideeën over wat we wilden betekenen in Malawi. Na verloop van tijd namen de plannen om zelf een stichting op te richten steeds vastere vormen aan en zo hebben we ‘For a Change’ opgericht. We wilden sowieso iets betekenen voor het onderwijs in Malawi, omdat we daar, als vier leerkrachten, het meest bij betrokken zijn.

Elk jaar dat je extra naar school gaat, wordt de kans op een baan groter.  Maar toch gaan veel kinderen in Malawi niet naar school, omdat ouders geen geld hebben voor schoolspullen zoals een uniform, schriftjes en pennen. Daarnaast hebben ze ook een hand minder om de kost te helpen verdienen, terwijl dat bij de meeste gezinnen echt nodig is om voor de dagelijkse levensbehoeften te kunnen zorgen. Ons eerste plan was: een relatie opbouwen met de bevolking van het dorp. We hebben gekeken naar een ‘neutrale’ plek, waar we geen bekenden hadden wonen. Ook keken we naar wat voor soort kerk er in de buurt was. Nu wonen we vlakbij het dorp waar we werken.

Hoe ik het leven in Malawi ervaar? Tja, we hebben tijden gehad dat we 24 uur zonder stroom zaten. Dat gaat gelukkig de laatste tijd wat beter. Als Nederlander heb je toch best veel elektrische apparaten 😉 Er is te weinig water om elektriciteit op te wekken. Maar we hebben een nieuwe president en die zit er wat dichter bovenop. Een voorbeeld: In Nederland word je voorbereid op een situatie zonder stroom, maar hier kijk ik er niet van op dat de stroom uitvalt. Het kan ook zijn dat we een paar keer per week geen water hebben. Een paar honderd meter hier vandaan staat wel een waterpomp. Dat is ook wel tekenend voor het dagelijks leven hier: alles is heel relaxed. Het kan zo zijn dat iemand bij een gemaakte afspraak een paar uur later of helemaal niet op komt dagen. De andere kant is dat we ’s avonds haast nooit een afspraak in de agenda hebben staan. In de ogen van de bevolking hier ben ik ‘gekleurd’, wat automatisch betekent dat je veel geld hebt…

Inmiddels ben ik voor onze dochter gestart met homeschooling. We hebben twee kinderen, Eloise is 3,5 en Jayden is 2 jaar. Ik werk voor de kleuterschool, die bezocht wordt door 35 kinderen, ook thema’s uit. We gebruiken veel dingen uit Nederland, bijvoorbeeld een leerlingvolgsysteem. We zetten dit wel iets eenvoudiger in. Per maand vullen de leerkrachten de ontwikkeling in. Ze werken nu bijvoorbeeld over het restaurant. Binnenkort gaan we er ook echt eten. We nemen dan gelijk een kijkje en de leerlingen kunnen praktisch aan de slag. Onze toekomstdroom is om ook voor de basisschoolleerlingen een eigen school te hebben, maar dat is voorlopig nog niet het geval. Ze gaan nu naar de lokale basisschool. Wel krijgen ze na schooltijd nog bijles bij ons center.

Binnen de stichting hebben we de taken verdeeld. Ik ben onder andere verantwoordelijk voor de gezondheidszorg. Vandaag moest ik bijvoorbeeld met een paar kinderen naar het ziekenhuis. Dit is natuurlijk niet rechtstreeks gelinkt aan het onderwijs, maar omdat dit echt nodig is en moeders soms ook bij ons aankloppen voor hulp, willen we deze hulp graag bieden.* We hebben op dit moment 95 kinderen in ons sponsorprogramma.

Ik ben dankbaar voor het werk wat we hier mogen doen. Het geeft het gevoel op de juiste plaats te zijn. We mogen hier een verschil in het leven van de plaatselijke bevolking, en met name de kinderen, maken!

Hartelijk bedankt dat je je verhaal met ons wilde delen.
We wensen jou met je gezin veel zegen op het werk voor ‘For a Change’.

* Recent verscheen er een blog van Marianne op www.stichtingforachange.nl, over hoe een dag naar het ziekenhuis eruit ziet.

---

Marianne deelde onderstaand recept, voor wie een beetje ‘Malawi’ wil proeven.

---

De foto’s in dit artikel zijn afkomstig van Marianne/Stichting For a Change.