Verhalen van vrouwen – 2
Voor deze serie zijn we op zoek gegaan naar persoonlijke verhalen. Even een kijkje nemen in andermans leven. Want hoe kan je 58 kilo afvallen in een jaar tijd? En waarom? Anneleen de Voogd vertelt je vandaag alles over haar proces van afvallen. Van hoe ze altijd al aan het diëten was tot het moment dat ze denkt: ‘Ben ik dit echt?’
Graag laat ik Anneleen aan het woord.
Geschreven door Suzanne
Zachtjes tikt de regen tegen de ruiten. Het is januari 2019 en ik heb zojuist een telefoontje gekregen vanuit het ziekenhuis voor een afspraak bij de internist. Mijn hart klopt twee keer zo snel dan ik gewend ben. Zenuwen? Blijdschap? Of was het angst? Ik weet het niet goed. Misschien wel een combinatie van die drie. 14 februari, op Valentijnsdag staat de afspraak gepland. In de tijd naar de afspraak toe doe ik extra mijn best, want wie weet gaat het mij toch nog lukken zonder… Dat dit een illusie was, werd al snel duidelijk. De dag voor ik naar de internist mag, word ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb hoge koorts, een hersenvliesontsteking, bloedvergiftiging en een nierbekkenontsteking. De tijd verstrijkt en 6 weken lang lig ik heel ziek in het ziekenhuis. ‘Bel maar als je weer wat opgeknapt bent’ is het advies. In april is het dan zo ver, ik heb een nieuwe afspraak gemaakt en deze gaat wél door. De controles zijn goed en ik krijg een positief advies. Tijd om dit bekend te maken!
‘’Ik zit in het proces voor een Gastric Bypass…’’
Zo, het hoge woord is eruit. Deze zin, wat stiekem al zo’n 3 jaar in mijn hoofd spookt, heb ik er zojuist uit gegooid. Zomaar, uit het niets. Geheel plompverloren. Ik kon het niet meer voor me houden. De enigen die het wisten waren mijn man en mijn huisarts, die mij al even geleden verwezen heeft en de internist. Allemaal staan ze volledig achter mijn overweging. Zij kennen als geen ander de invloed van mijn overgewicht op mijn lichamelijke- én geestelijke gezondheid; de dagelijkse strijd met én tegen de kilo’s. Ik ben bang voor de oordelende reacties, maar tegelijkertijd ook blij en opgelucht dat ik het heb gezegd. 22 jaar en al jaren aan het diëten, afvallen en aankomen. Gaat hier met een ingrijpend hulpmiddel een eind aan komen?
De reacties lopen uiteen: van ‘Huh, jij een maagverkleining? Dat is toch niet nodig?’ tot en met: ‘Wauw An, ik ben trots op je! Dit is echt een goede en dappere keuze!’ De tijd gaat verder en na diverse checks door verschillende medische disciplines en een aantal (gezondheids)tegenslagen verder is het zo ver: 11 september 2019 krijg ik mijn maagverkleining. Uiteindelijk is er besloten om geen Gastric Bypass uit te voeren, maar een Gastric Sleeve, in verband met eerdere maagzweren. Bij deze operatie worden de darmen intact gehouden en de restmaag weggehaald, zodat hier geen problemen kunnen ontstaan. De periode naar de operatie toe ervaar ik heel rustig en ontspannen. Het is echt een tweede kans die ik krijg en deze grijp ik dan ook met beide handen aan. Lachend en vooral héél dankbaar word ik de operatiezaal, ofwel mijn tweede leven binnen gereden.
De maanden die volgen zijn niet altijd gemakkelijk. Uitdroging, nierbekkenontstekingen, een maagbloeding en een bloedtransfusie zijn hier onderdeel van. Maar ik ga door. Enerzijds omdat het moet, anderzijds omdat ik het wíl. Ik wíl zo graag een leven waarin ik mezelf niet veroordeel en ‘mooier’ mag zien. Ik wíl zo graag een leven waarin het allemaal iets gemakkelijker gaat. Ik wíl zo graag een leven zonder gezondheidsbeperkingen. En ik weet ook wel dat ik dit zelf niet in de hand heb. Maar dit kan er wél echt bij helpen en daarom ben ik heel blij dat we deze medische kennis hebben en kunnen gebruiken.
Zes maal per dag een kleine portie eten en niet drinken bij het eten hoort ook bij het proces en dat went gek genoeg erg snel. Al zou ik meer wíllen eten, zou het me niet lukken. Je kent het vast wel: een verstopping bij je afvoerputje in de keuken of badkamer. Erg vervelend! Het water wil er wel doorheen, maar het gaat maar héél langzaam of soms helemaal niet meer: het zit (te) vol. Zo voelt het voor mij als ik genoeg heb gegeten of gedronken: het lukt nog heel erg langzaam of helemaal niet meer en het voelt erg vervelend. Maar het went, echt waar. Op den duur weet ik precies hoeveel ik iets kan eten en wanneer ik ‘verstopt’ zit.
Het duurt niet lang of ik merk dat ik meer energie krijg. Ik kan makkelijker fietsen en wandelen en ik kan het langer uithouden. Het voelt vrijer en zoveel fijner om minder mee te hoeven zeulen! Het is echt een bevrijding van de kilo’s. Inmiddels zijn we één jaar verder en 58 kilo lichter. Een jaar met een enorme lichamelijke transformatie waarin mijn hoofd vaak nog erg achterloopt en ik mezelf nog regelmatig als ‘dik’ zie. Een jaar waarin ik héél veel kleding heb besteld, maar ook weer heel veel kleding heb teruggestuurd, want ‘’de fabrieksmaten klopten écht niet hoor!’’. Een jaar waarin mijn cholesterol, suiker en lever zich tot normale waarden hebben gemanifesteerd en ik heel langzaam mijn gezondheid terug begin te krijgen. Een jaar verder, en een jaar wijzer en een jaar gezonder. Dankbaar. Ja, héél dankbaar heb ik het afgelopen jaar gevierd en wandel ik nu een nieuw jaar binnen. Eben Haëzer.
Deze blog is geschreven door een Zeeuws (import) meisje Anneleen (24), in 2016 getrouwd met de liefde van haar leven en zij wonen samen in het bruisende Vlissingen. Ze houdt van wandelen in de natuur, kaarsen en dikke wollen sokken en schrijft blogs over haar Gastric Sleeve proces op haar Facebook- en Instagrampagina @Andereleen
Alle foto’s in dit artikel zijn afkomstig van Anneleen.
Over twee weken komt het verhaal van Mariya online. Zij is gevlucht uit Sri Lanka en bouwt haar bestaan op in Nederland.
Recente reacties