Het verhaal van Carina:

Verhalen van vrouwen – 6

Iedereen die haar een beetje kent, weet dat ze van bakken houdt.
Maar mensen die haar écht kennen, weten dat ze veel bakt als het goed met haar gaat.
Vandaag vertelt Carina de Geus over haar slechtziendheid.
Iets waar ze niet mee geboren is, maar wat haar ruim vier jaar geleden ‘overkwam’.
Lees vandaag het verhaal van deze positieve vrouw.

Geschreven door Suzanne

Mijn naam is Carina de Geus, ik ben 34 jaar,
getrouwd met Sander en moeder van Lenthe (7 jaar) en Thijs (4) jaar. 

“Inmiddels ben ik ruim 4 jaar slechtziend, iets waarvan je nooit verwacht dat het je zal overkomen.

Op een dag, zo’n 3 maanden nadat Thijs geboren was, had ik last van mijn linkeroog. Ik had het idee dat mijn lens de hele dag al vervelend zat te doen en ik begon wat wazig te zien. Echter, toen ik mijn lens uit deed, was het vervelende gevoel er nog en ik begon alsmaar waziger te zien. ’s Avonds vertelde ik dit aan mijn man en we dachten dat vroeg naar bed zou gaan wel zou helpen. Want, dachten we, het zal wel vermoeidheid zijn, met al die slapeloze nachten.
De volgende ochtend, was het alleen maar erger geworden. Ik zag niets meer met dat ene oog! Erg geschrokken hebben we meteen de huisarts gebeld, waar ik direct langs mocht komen. Hij stuurde ons gelijk door naar de oogarts. Die week volgden meerdere bezoeken aan de oogarts, voordat duidelijk werd wat er aan de hand was: er was een scheurtje ontstaan in mijn hoornvlies. 
Door dat scheurtje liep er vocht vanuit de oogbol onder de rest van mijn hoornvlies, waardoor ik op dat moment maar 0,5% zag. Eigenlijk niet dus… Duidelijk was wel, dat het vocht nog zou wegtrekken, zodat íets van mijn zicht wel terug zou komen. Hoeveel? Dat konden ze nog niet beoordelen.

Het was heftig! Maar ik was vooral erg blij, dat ik een nog goed werkend rechteroog had. Langzaamaan ging ik mijn leven weer oppakken: weer voorzichtig autorijden en ernaar toe werken dat ik weer aan het werk zou gaan.

En toen ging het weer mis. Na zo’n 3 maanden – het zicht in mijn linkeroog was inmiddels weer bijgekomen tot ongeveer 10% – merkte ik ’s avonds dat het leek alsof ik met mijn goede oog opeens minder zag, dan met mijn slechte oog. Ook zag ik de voegen in de badkamer dubbel. Ongerust ging ik slapen. De volgende ochtend bleek mijn grote angst waarheid te zijn geworden: ik zag niets meer met mijn rechteroog! Direct heb ik mijn man wakker gemaakt en zodra het kon de oogarts gebeld.
Het bleek te kloppen, ook in mijn rechteroog had ik een scheurtje in mijn hoornvlies. En dus zag ik toen in totaal nog maar zo’n 10%. Wat was dat een schok! Voor mij, maar ook voor mijn man en anderen die dicht om me heen staan. 

Gelukkig heb ik ontzettend veel hulp gehad, waar ik nog steeds ontzettend dankbaar voor ben. Inmiddels zijn mijn ogen alweer 3 jaar stabiel. Mijn zicht links is nog verbeterd tot ongeveer 30%, rechts is het 10%. Ik heb wel lenzen, maar die zitten eigenlijk altijd vervelend en dus draag ik ze zelden.

Hoe het kon gebeuren is nooit helemaal duidelijk geworden. Een gescheurd hoornvlies komt af en toe wel voor, maar echt héél zelden aan twee ogen. Mijn gevoel, en ook dat van de oogarts in het oogziekenhuis, zegt me dat het te maken heeft gehad met de zwangerschap en hormonen… Maar met zekerheid is dat nooit te zeggen.

Hoewel ik nog steeds wel eens tegen dingen aanloop (letterlijk en figuurlijk ;)), heb ik er wel mee leren omgaan. Er zijn dagen dat ik er totaal niet bij stil sta, maar er zijn ook dagen dat ik er juist wél veel mee bezig ben. Het is bijvoorbeeld lastig om vaak afhankelijk te zijn van anderen. Sinds we een elektrische bakfiets hebben, is het wel wat makkelijker geworden om met de kinderen ergens heen te gaan. Als zij wat groter worden, zullen we hier weer wat anders op moeten verzinnen, al kunnen ze dan natuurlijk zelf fietsen.
Ook het lezen van een  boek is iets wat ik erg mis! Natuurlijk zijn er e-books en luisterboeken, waar ik veel gebruik van maak, zeker nu de jongste ook op school zit, maar een écht boek lezen is toch anders. Qua concentratie lukt me dat niet. Het kost me blijkbaar té veel inspanning. Zo moet ik belangrijke brieven ook altijd meerdere malen lezen, voordat ik ongeveer weet wat er staat. Ik zie de woorden wel, maar ze dringen niet echt door. En nu ik niet meer werk, mis ik ook het contact met andere mensen. Het is niet zo dat ik nooit mensen zie, ik heb lieve vriendinnen en kennissen, maar omgang met collega’s is wel iets waar ik soms naar terug zou willen. 

Ondanks dat ik tegen dit soort dingen aanloop, ben ik vooral heel dankbaar voor alles wat ik wél kan. Want dat is eigenlijk verder bijna alles wel, al kost het me meer energie dan bij een ander. Het is een lang leerproces, waar ik nog steeds niet klaar mee ben. Ik leer mezelf steeds beter kennen en probeer op tijd op de rem te trappen als ik teveel doe. (Als ik het niet doe, dan doet mijn man dat wel voor me). 
Voorheen bakte ik graag bijvoorbeeld, nu nog steeds, maar alleen als ik voel dat ik het op dat moment aan kan. Boven ons aanrecht hebben we felle lampen, zodat ik beter kan zien wat ik doe. En voor mijn kookboeken heb ik een beeldschermloep, die ik kan gebruiken om alles te vergroten. Het bakken is echt een graadmeter. Als ik veel in de keuken bezig ben, weten de mensen die me goed kennen dat het goed met me gaat ;). Verder heb ik overigens geen hulpmiddelen. Wel is mijn telefoon zo ingesteld, dat ik alles vergroot zie. Lachend: ‘Ik moet dus oppassen dat anderen niet vanaf 2 meter met me meelezen.’

In mijn directe omgeving weten de meeste mensen wel dat ik slecht kan zien. Daar houden ze indien nodig dan ook rekening mee. Het blijft wel lastig uit leggen wat ik nu wel of niet zie, mijn brein is daarin soms wat selectief. Zie ik kleine lettertjes wel, maar grotere plaatjes niet bijvoorbeeld. In deze corona-periode merk ik wel dat ik het fysieke contact enorm mis, alleen al een handdruk is iets wat veel over iemand kan vertellen. Het is mooi om te zien, dat je andere zintuigen onbewust dingen overnemen.

Ondanks dat het soms allemaal lastig is, zijn er ook veel dingen om dankbaar voor te zijn. Dat ik heel positief ingesteld ben bijvoorbeeld, heeft me altijd goed geholpen. Er zijn eigenlijk nooit momenten geweest dat ik bij de pakken neer ging zitten.

Eén keer per week doe ik vrijwilligerswerk bij de peuterspeelzaal, daar haal ik veel voldoening uit. Als ik niet slechtziend was geworden, had ik een aantal dagen moeten werken. Doordat ik nu noodgedwongen een uitkering krijg, kan ik er altijd zijn voor de kinderen, dat is eigenlijk waar ik het meest bij stil sta! 

Bedankt, Carina, dat je je verhaal op Theetijd wilde delen!