Het verhaal van Sandra: ‘Ik heb geen contact meer met mijn moeder.’

Verhalen van vrouwen – 4

Het wordt altijd zo prachtig omschreven: er is niets zo hecht als de band tussen moeder en dochter. Maar wat als je geen contact meer hebt met je moeder? Voor de meesten van ons niet voor te stellen, als we onze moeder nog mogen hebben. Voor Sandra* is het de realiteit. Vandaag deelt ze haar aangrijpende verhaal op Theetijd.

Geschreven door Suzanne

Mijn jeugd speelde zich af in een landelijk dorpje. Ik ben de oudste van drie kinderen en groeide op in een ondernemersgezin. De vakanties waren voor ons gezin echte hoogtepunten. Dan konden mijn ouders het werk (behoorlijk) los laten en hadden ze tijd voor ons. Zowel op de basis- als middelbare school werd ik gepest, maar ik had een fijn thuis. Mijn moeder was ook altijd thuis, zo kon ze er voor ons zijn en tegelijk in het bedrijf meewerken. Dit begon te veranderen in mijn puberteit. Mijn moeder wilde bijvoorbeeld minder werken in het bedrijf en meer dingen doen die ze echt leuk vond. Al vanaf mijn 16^e verjaardag kreeg ik bij bepaalde gelegenheden (zoals verjaardagen en pakjesavond) cadeautjes die ik eigenlijk niet leuk vond, maar die mijn moeder praktisch vond voor mijn ‘uitzet’. Zoals handdoeken, kussenslopen en washandjes. Het voelde voor mij steeds meer dat mijn moeder heel bewust aan het sturen was, dat ik op een bepaald moment het huis uit zou moeten.

Toen ik ging studeren moest ik vanwege de afstand op kamers. In het studentenhuis waar ik woonde, kon ik niet het weekend blijven, zelf vond ik dat niet erg, ik vond het wel fijn om in het weekend en op vrije dagen naar huis te komen. Mijn moeder echter niet, die had het liefst dat ik de weekenden en vrije dagen ook in mijn studentenkamer was. Ik denk dat vanaf die periode de eerste barsten in het contact met mijn moeder ontstonden. Ik zag dat studiegenoten iedere avond met hun moeder belden, mijn moeder beperkte dit in het begin tot 1 keer per week een kort zakelijk telefoongesprekje en later werd dat alleen nog maar sms’en. Met mijn zus had mijn moeder wel veel meer contact en ik kon steeds beter merken dat hun relatie beter was.

In het 2^e jaar van mijn studie kreeg mijn broer een ongeluk waar hij niet aangeboren hersenletsel aan over hield. Dit heeft een hele grote impact gehad op ons gezin. De gedragsproblemen van mijn broer werden heel heftig. Hij werd enorm agressief en ontwikkelde een haat en smetvrees tegen mij. Alle spullen van mij in ons huis trapte hij weg, zijn wasgoed mocht niet in aanraking komen met mijn wasgoed, hij tufte op mij, hij maakte mij het leven heel erg zuur. Dit had een gigantische wisselwerking op ons gezin. De spanningen tussen mijn ouders, maar ook tussen mijn broer en mij waren heel groot. Mijn broer had professionele hulp nodig en kon in deze situatie niet thuis blijven wonen, maar mijn ouders kozen voor de makkelijkste weg. Namelijk dat ik zo min mogelijk thuis mocht zijn. Als mijn ouders bijvoorbeeld samen een nachtje weg wilden, moest ik zelf voor een logeeradres zorgen. Ook de gezinsvakanties werden niet meer gezamenlijk gedaan, mijn ouders gingen samen weg en mij ontzegden ze de toegang tot het huis, mijn thuis. Ik heb in de jaren van mijn studie op 3 verschillende adressen gewoond. Zelfs tijdens een stage (die niet ver van huis was), moest ik weer ‘in de kost’.

Heel dankbaar ben ik God, dat ik mijn lieve man heb ontmoet. Hij nam het voor mij op en ‘dankzij’ hem hoefde ik niet weer een nieuw woonadres te zoeken toen ik mijn eerste baan kreeg. Onze verkeringsperiode heeft niet zo lang geduurd en wat waren we blij toen we trouwden en in ons eigen huisje konden gaan wonen. Overigens hebben mijn ouders ons niet geholpen met het klussen in ons huis. Waar mijn moeder bij de bruiloft van mijn zus een maand van tevoren vrij nam om te kunnen helpen, deed ze dat bij mij helemaal niet.

Al vrij snel na ons huwelijk vertelde mijn moeder ons dat ze niet meer geloofde. Mijn vader had het hier heel erg moeilijk mee, maar probeerde er nog het beste van te maken. We waren echter nog geen jaar getrouwd toen mijn moeder zowel het geloof als haar huwelijk vaarwel gezegd had en inmiddels een relatie had met een andere man. Met haar erover praten lukte niet, want ze wimpelde alle vragen af en het enige wat mij te doen stond was haar te respecteren in al haar keuzes. Mijn moeder van vroeger was er niet meer en de nieuwe vrouw die mijn moeder was geworden kende ik niet.

En eigenlijk vanaf die tijd was het contact met mijn moeder heel moeizaam. Ik kreeg al pijn in mijn buik als ik zag dat ze belde. Haar zakelijke toon tegen mij, zij wilde de regie houden, mijn keuzes waren nooit de goede. Na de geboorte van ons oudste kindje, heb ik een gesprek met haar gehad, om te proberen ons contact te verbeteren. Ik heb haar daarin gevraagd of ze sorry tegen mij wilde zeggen. Maar dat eenvoudige woord kreeg ze niet over haar lippen, ze begreep werkelijk niet waar ze sorry voor moest zeggen. Ieder contact moment met mijn moeder gaf ‘gedoe’. Altijd had ze achteraf op- en aanmerkingen en ik werd al een week van tevoren gestrest als ze kwam of wij naar haar toe moesten. En toen heb ik op een gegeven besloten om haar niet meer uit te nodigen voor een verjaardag van 1 van de kinderen, ik moest mezelf beschermen tegen haar, zo voelde het echt voor mij. Het was geen bewuste keus om op dat moment het contact te verbreken, maar ik moest voor mijn eigen veiligheid en de veiligheid van ons gezin kiezen. En daarna? Heel vreemd, met verjaardagen stuurde ze nog een tijdje kaartjes met alleen haar naam erop en verder niets. Via anderen hoorde ik wel hoe ze negatief over mij sprak. Maar ze heeft zich nooit rechtstreeks tot mij gewend. Voor mijn kinderen zou ik het liefste hebben dat hun oma een rol in hun leven zou kunnen spelen. Maar ik moet mezelf beschermen en voor mijn eigen veiligheid en voor de veiligheid van ons gezin kiezen. Ik durf niet te zeggen of het contact in de toekomst weer hersteld kan worden. Soms denk ik hier weleens over na, maar dat zou ik alleen voor me zien met begeleiding van een professional.

Hartelijk bedankt voor je eerlijke verhaal, Sandra!
*Sandra is een gefingeerde naam.