Geschreven door Jolien
De hemelvaart van mijn moeder was op 13 december 2019. Mijn zussen en ik zaten donderdag 12 december op de kamer in het verzorgingstehuis bij haar bed. Zorgzaam. Waakzaam. Broer en schoonzus zaten er om beurt ook bij. We praatten op gedempte toon met elkaar. Hielden moeders hand vast. Streelden haar magere vingers en fluisterden hoeveel we van haar hielden. Hoorde ze het nog? De verpleging dacht van wel. En dus zongen we met verstikte stemmen de mooie psalmen en gezangen die ze zelf altijd zo graag zong. We lazen door een mist van tranen uit de Bijbel voor: “Al ging ik ook door een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij…”
Moeders adem ging moeizaam. Stoterig. Af en toe stopte ze even met ademen en hielden ook wij geschrokken onze adem in en telden de seconden. Was dit haar laatste ademtocht?
Maar nee, telkens kwam er toch weer een hortende zucht en haalden we opgelucht adem. Vroeg in de ochtend van vrijdag was er die laatste zucht. De seconden gingen voorbij en het bleef stil. De tijd stond stil en eeuwigheid had bezit genomen van de kamer. De aardse werkelijkheid en de hemelse werkelijkheid kruisten elkaar even in het ogenblik toen moeders ziel haar lichaam verliet.
Als een gelovige sterft – en moeder was een gelovige – gaat zijn of haar ziel naar de hemel. Van stonde aan, zegt de catechismus. Direct.
Dat is mogelijk, doordat Christus daar is. Hij is naar de hemel gevaren toen Zijn werk klaar was. En Hij maakt in de hemel een plaats klaar en wacht daar op allen die Hem liefhebben. Daarom varen ook zij ten hemel als ze sterven. Niet hun lichaam vaart op, zoals bij Christus, maar hun ziel vaart op.
Patricia St. John beschrijft in haar boek Het geheim van het kreupelbos het sterven van Terry als volgt: Er klonken die nacht heel wat voetstappen in huis terwijl wij sliepen (…). Maar niemand hoorde de voetstappen van de Goede Herder toen Hij kwam en Terry in Zijn armen nam. (…) Nog voordat de zon weer opging, toen de sterren nog hoog aan de hemel stonden, had Terry zijn gekwetste, lijdende lichaampje verlaten en was hij voor altijd verlost van zijn pijn. De Herder had hem naar Huis gedragen.
Zo is Hemelvaartsdag voor een gelovige als het ware het ticket naar de hemel. Christus is opgevaren voor de ogen van Zijn discipelen. Gij voer ten hemel op vol eer, zongen we vandaag. En: God vaart voor het oog met gejuich omhoog. En als we Hem toebehoren, is dat de garantie dat ook wij eens zullen opvaren. Om dan voor eeuwig bij Hem te zijn!
Recente reacties