Vaak betrap ik mezelf erop dat ik zo vluchtig leef.
Ik ben op de trein van het leven gestapt en die trein dendert maar door.
Landschappen van het leven gaan vluchtig aan me voorbij.
De tijd glipt door mijn vingers.
Jaren gaan voorbij.
Vluchtig.
Ik denk dat ik niet de enige ben.
We zijn druk met zoveel dingen.
Soms onbelangrijk, maar vaak ook wel belangrijk.
Tenminste, dat vinden we op dat moment.
Maar ondertussen missen we zo vaak wat écht belangrijk is.
Ik herinner mij een gesprekje dat ik eens had met een oud-collega.
Hij vertelde hoe iemand ’s ochtends aan hem had gevraagd hoe het met hem ging.
“Niet zo goed” antwoordde hij.
“Fijn” reageerde de andere collega en ondertussen liep hij alweer door.
Hij had een vraag gesteld, maar naar het antwoord niet geluisterd.
In zijn hoofd misschien alweer heel ergens anders.
Vluchtig.
En doen we dit niet allemaal?
Leven we vaak niet makkelijk aan mensen en dingen voorbij?
Vergetend waar het in het leven echt om draait.
Ik vraag me weleens af hoeveel kansen ik gemist heb om iemand te helpen.
Of hoeveel mooie gesprekken ik ben misgelopen.
Omdat ik mijn ogen en hart niet geopend had voor wat er om mij heen gebeurde.
Laten we proberen elkaar écht te zien.
Glimlachen naar elkaar.
Gesprekken voeren.
Dankbaar zijn.
Laten we écht leven.
Niet vergeten waar het nu allemaal werkelijk om draait.
Die trein waar we opstapten rijdt wel door, maar laten we af en toe eens uitstappen.
Even checken of we nog wel in de juiste richting gaan.
Ik moest denken aan het ochtendgebed van John Henry Newman.
Ik vertrouw mij aan U toe, Heer.
Doe met mij wat Gij wilt.
Gij hebt mij geschapen voor U:
Wat wilt Gij dat ik doe?
Ga Uw eigen weg met mij.
Het moge zijn zoals altijd: vreugde of smart.
Ik wil het doen…
Ik wil zijn wat Gij van mij verlangt
en alles wat Gij van mij maken wilt.
Ik zeg niet: ik wil U volgen waarheen Gij ook gaat,
want ik ben zwak.
Maar ik geef mij over aan U,
opdat Gij mij altijd leidt,
waarheen dat ook mag zijn.
Ik wil U volgen
en bid enkel om kracht voor deze dag.
Elke dag overgave aan Hem, met het verlangen om te doen wat Hij van ons vraagt.
Ons leven afgestemd op de wil van onze hemelse Vader.
Onze ogen geopend voor wat of wie Hij op ons pad brengt.
In het besef dat het niet gaat om hier en nu, maar om de eeuwigheid.
De eeuwigheid waar niet alleen jij en ik, maar ook al die mensen om ons heen naartoe leven.
Laten we ons leven leiden met het oog daarop gericht.
Leven met beide benen op de grond, maar met ons hoofd in de hemel.
Geschreven door: Lisette
Recente reacties