Zomer bij Theetijd – 2
Dit is het tweede artikel in de ‘zomer-serie’, vandaag deelt Mirjam Marijs haar verhaal. Ongeveer 2 jaar geleden ging ze in de zomer naar Oekraïne om daar te helpen in een ziekenhuis in Vinogradiv. De kinderen en het land kregen een grote plaats in haar hart. Hoe haar leven nadien verder ging lees je hier! Zelf mocht ik vorig jaar zomer Mirjam opzoeken in Oekraïne en met eigen ogen zien wat voor prachtig werk ze daar doet. Indrukwekkend dat op nog geen 18 uur rijden van Nederland het verschil zo groot is…
Geschreven door Antonet
Stel jezelf eens voor
“Ik ben Mirjam Marijs, geboren en opgegroeid in het Zeeuwse dorpje Hoedekenskerke. Na mijn diploma van de opleiding SPW-4, heb ik ervaring opgedaan als aupair, PGB’er en gastouder in verschillende gezinnen in Nederland. Tussendoor ben ik drie maanden in een gezin in Amerika geweest en heb ik drie maanden vrijwilligerswerk gedaan in Oekraïne op een soort kinderdagverblijf/kleuterschool voor kinderen uit Roma-families.”
Hoe kwam je terug na die tijd in Oekraïne?
“In de jaren na mijn terugkomst uit Oekraïne, heeft het land me niet meer los gelaten. Het is een land met zoveel zorgen. Er is veel corruptie, wantrouwen en armoede. Veel dingen zijn slecht geregeld en de kwetsbare groepen hebben hier het meeste last van. Ik wilde al die tijd erg graag terug voor een langere periode, maar ik wilde dat niet zomaar op eigen initiatief doen. Ik ben ervan overtuigd dat de Heere weet wat goed voor ons is en dat onze eerste taak ligt in het land waar we geboren zijn. Daarom heb ik biddend gezocht waar mijn plekje was en waar mijn taak ligt. Oekraïne bleef trekken. Er zijn in dit land zoveel kinderen die aan hun lot overgelaten worden.”
Je ging dus terug?
“Ja, het werd voor mij steeds duidelijker dat ik naar Oekraïne mocht. Op de kinderafdeling van een ziekenhuis in Vinogradiv lagen kinderen die snakten naar liefde en aandacht. En ik had de mogelijkheid om te komen en voelde de liefde in mijn hart voor deze kinderen. Zodoende heb ik hier van augustus 2018 tot juni 2020 als vrijwilliger mogen werken. Deze baby’tjes en kleine kinderen zijn hier om verschillende redenen achtergelaten door hun ouders. Sommige kinderen om medische redenen, zoals een handicap, hartproblemen of het FAS-syndroom. Andere kinderen zijn gezond, maar zijn thuis weggehaald omdat er niet goed voor hen gezorgd werd of de ouders hebben de kinderen zelf gebracht en komen hen niet meer ophalen. Vaak is er sprake van armoede, een onhygiënische leefomgeving of alcoholproblemen. De meeste kinderen lopen erg achter in hun groei en ontwikkeling, doordat hen niet aangeboden wordt wat ze zo hard nodig hebben. Deze kinderen lagen daar maar, 24 uur in hun bedjes. Ook deze kindertjes hebben aandacht en liefde nodig, iemand die tegen hen praat, hen knuffelt, iemand die met hen oefent met lopen, iemand die naar hen luistert en hen troost als ze verdrietig zijn. Iemand die voor hen op komt als ze meer zorg nodig hebben dan andere kinderen. Kortom… iemand die van hen houdt en ziet hoe waardevol ze zijn. Samen met mijn Nederlandse collega mocht ik dit dankbare werk de afgelopen tijd doen. Zo mooi om te zien dat er kinderen waren die socialer werden en veel mochten leren. We zijn dankbaar dat we getuigen mochten zijn van de ontwikkelingen die de kinderen doormaakten en dat we daar soms een klein schakeltje in mochten zijn op zo een kwetsbaar moment in hun leven. We hebben de kinderen lang niet alles kunnen geven wat ze nodig hebben, maar we hopen dat de liefde die we hebben mogen geven zal blijven hangen in hun leventjes en bovenal dat ze de liefde van de Heere mogen ervaren, hoe hun leven ook verder gaat!’’
Welke kindje en zijn/haar verhaal is je bijgebleven?
“Ieder kindje heeft zijn eigen indrukwekkende verhaal en elk kindje is het waard om hier genoemd te worden. Of je nu je hele leventje van 2 jaar in een ziekenhuis hebt doorgebracht zonder familie, je de laatste weken maar moeilijk nog ergens blij van kunt worden en uiteindelijk overlijd in eenzaamheid… Of je ligt al maanden in het ziekenhuis, wordt afgestaan door je ouders en komt in een fijn adoptiegezin terecht… Of je wordt geboren met een syndroom, ligt bijna 2 jaar in het ziekenhuis en komt daarna in het kindertehuis terecht, waar je ouders afstand van je moeten doen en je daar maar ligt te wachten tot iemand je ‘wil hebben’. Al deze kinderen zou ik hier willen noemen met nog veel meer anderen.”
“Toch kies ik voor het verhaal van Jara*. Jara is een meisje die we hebben leren kennen op de infectieafdeling. Iedere dag mochten we daar komen om met de kinderen die daar lagen te spelen. Zij was net binnengekomen, een donker meisje van ongeveer 3 jaar. Haar benen, handen en gezicht waren helemaal opgezet. Ze had overal wonden en ze had honger. Ze liet ons niet te dicht bij zich komen en als we dat toch deden, keek ze ons dreigend aan en sloeg ze ons. We wisten niet of ze wel kon lopen, maar zitten en zelf eten kon ze wel. Doordat we haar toch aan gingen raken en ze merkte dat we het beste met haar voor hadden, ging het steeds beter. Ze liet het steeds meer toe en liet uiteindelijk duidelijk zien dat ze blij was als we er waren. Ze genoot ervan dat ze uit haar bedje mocht als wij er waren, we gaven haar koekjes en fruit en ze vond het heerlijk als ze naar buiten mocht. Ze begon te praten en kusjes te geven. Als er andere jongere kinderen bij haar op de kamer lagen, zorgde ze als een grote zus voor hen en gaf ze hen haar eigen (voorgekauwde) koekjes ;-). Het was zo een mooie verandering die we zagen! Ze was ons gaan vertrouwen, liet dat ook zien in haar contact met ons en was een blij kindje geworden. Ze is na een lange tijd weer naar huis gegaan.”
“Later is ze weer teruggekomen in het ziekenhuis; mishandeld, mager en met grote brandwonden. Gelukkig kende ze ons nog en was ze even op een veilige plek. Iedereen was er van overtuigd dat ze mishandeld was en niet meer terug naar huis kon. Tot haar moeder met een jonger kindje in het ziekenhuis kwam. Ik zag dat Jara zich niet op haar gemak bij haar voelde. Haar moeder zei tegen mij dat ze niet wist wat ze met Jara aan moest, dat Jara nu een andere taal praatte (Oekraïens ipv Roma taal) en haar niet leuk vond. Toch moest ze Jara weer mee naar huis nemen. Tot op de dag van vandaag weten we niet hoe het met Jara gaat. Het enigste wat we voor haar kunnen doen is voor hen bidden en hopen dat haar moeder ook van haar houdt en goed voor haar gaat zorgen.”
* Om privacy-redenen is dit niet haar echte naam
Je spreekt in verleden tijd, wat zijn op dit moment je plannen?
“Door nieuwe regels van de overheid over de opvang van kinderen in deze omstandigheden, liggen er steeds minder kinderen in het ziekenhuis. Veel van de kinderen stromen nu sneller door naar het kindertehuis in Svaliava. Hier hoop ik met mijn Nederlandse collega binnenkort aan de slag te gaan als vrijwilligers van Stichting Kimon. We zijn blij met deze nieuwe taak en zien er erg naar uit om na de quarantaine-tijd te beginnen! We kennen een aantal van de kinderen vanuit het ziekenhuis en zijn blij dat onze zorg voor hen nu verder kan gaan. Verschillende kinderen die er wonen hebben een handicap, een flinke achterstand of hebben extra zorg en begeleiding nodig. Ze moeten veel persoonlijke aandacht en liefde missen in een groep met meerdere kinderen. Ook oefeningen gericht op de persoonlijke behoeften en ontwikkeling zijn hard nodig. We hopen hen veel liefde te kunnen geven, want dat is het vooral wat de kinderen hard nodig hebben. Ik voel me bevoorrecht om de kans te hebben om dit werk te mogen doen. Deze kinderen zijn waardevol in Gods ogen. Ik geloof dat de Heere altijd speciaal oog heeft gehad voor de kwetsbaren, zeker ook voor wezen. En deze kinderen groeien op als wezen. Ze zijn nog klein, maar we mogen hen altijd bij de Heere brengen. Hij heeft niet voor niks op laten schrijven dat Jezus de kinderen omhelsde en zegende! Ik hoop dat ze mogen leren en weten dat de Heere wel naar hen luistert als ze Hem zoeken en dat Hij hen nooit in de steek zal laten!”
Wat heb je nodig om je werk te kunnen doen?
“Gods hulp en kracht. Soms kun je zo moedeloos worden als je ziet wat de kinderen allemaal moeten missen en dat er eigenlijk geen uitzicht is op verbetering.”
“Maar ook veel gebed. Voor de kinderen. Of ze in een liefdevol huis/gezin op mogen groeien. Of Hij alvast een plekje voor hen wil klaarmaken in de hemel, bij Hem. Of Hij in de kinderhartjes wil wonen, wat er ook in de toekomst gaat gebeuren. Voor ons. Om nieuwe inzichten en mogelijkheden waar dat nodig is. Om het in Zijn kracht te mogen doen i.p.v. in onze eigen kracht. En of we de taal steeds beter mogen leren, zodat we steeds meer voor de mensen hier kunnen betekenen. Gebed voor dit land dat zucht onder zonden, corruptie, armoede, Covid-19, overstromingen, oorlog en een moeilijke mentaliteit.”
“Daarnaast is er nog financiële ondersteuning nodig om het werk met deze kinderen de komende jaren als vrijwilliger te kunnen blijven doen. Via deze doneeractie ** kan er gedoneerd worden. Structurele sponsoring is ook heel fijn! Dat kan zowel persoonlijk als met een bedrijf. Informatie hiervoor is op te vragen via het HomeTeam wat mij ondersteunt (tfcmirjaminoekraine@hotmail.com). Zo kunnen we ons allemaal voor deze kwetsbare kinderen inzetten op onze eigen plek en manier. Alles in afhankelijkheid van de zegen van de Heere!
** Doneren via de doneer knop kost € 0,35 per transactie. Uw bijdrage overmaken via onderstaand bankrekeningnummer is kosteloos. Vergeet niet om bij een bankoverschrijving de naam van de veldwerker te vermelden. (Mirjam Marijs) IBAN: NL70 RABO 0157 5187 44, ten name van: Stichting Kimon
Bedankt dat ik het werk met deze kinderen bij u onder de aandacht mocht brengen. Ik hoop dat u de kinderen niet zult vergeten in uw gebeden!
Bedankt dat je mee wilde werken aan het interview Mirjam! Voor mij was er al veel bekend, omdat ik deel uit mag maken van het HomeTeam wat je ondersteunt in je werk. Maar erg mooi dat we met elkaar jouw verhaal ook op deze manier kunnen delen. ‘Draagt elkanders lasten’ kan op deze manier ook vorm krijgen.
Als er mensen zijn die op de hoogte willen blijven van Mirjam en haar werk, volg ons dan op FaceBook, Instagram en de website. Aanmelden voor de maandelijkse nieuwsbrief kan via tfcmirjaminoekraïne@hotmail.com
Recente reacties